Аздан соң ана-а-ау Жердегі екі аяқты, жұмыр басты пенделерге қосылып, қолшатыр көтеріп, үйге қарай асығатынымызға дәл қазір көңіліміз сенгенімен, көзіміз сене алмайтындай...
Иә, Жерге түскенде бар ғой, қарасұр бұлттардың ар жағында Күн жарқырап, аспан мөлдіреп тұрғанын, жаңа ғана өзіміздің сол жақтан, тү-у сонау биіктен ұшып келгенімізді ойлап, еріксіз басымызды шайқап, таңғалатынымызды да ақылмен емес, ішкі бір жұмбақ түйсікпен сезетіндейміз.
Несін айтасыз, Күн көзін бүркеген бұлттар көңілге кірбің салып-ақ тұр. Иә, айтпақшы... кірбің демекші, кейде біздің жан дүниеміздің аспанын да мұң торлап, қайғы басатын күндер болады емес пе? Сол кезде мынау иллюминаторға тырс-тырс тамған жаңбыр тамшылары секілді мөп-мөлдір, тап-таза көз жасымызды төгіп, шер тарқатып, жеңілдеп алған соң, күн жарқырап қайта туғандай болмаушы ма еді.
Сонда деймін-ау, біздің ішкі әлеміміздегі аспанның да соншалықты биік әрі тұңғиық екендігін сезбеуші ме едік?!.
