Тәуелсіздік сарайында өткен «Құрметпен, Қарағандыдан» атты көрмеде суретшінің түрлі тақырыптағы 100-ге тарта жұмысы назарға ұсынылды. Табиғат аясына шығуды көңілі сүйетін Баграмовтың плэнер жұмыстарындағы құлшынысы көрерменмен өзара диалог тудырады. «Алатаудың көңілді кеші» және «Айлы түн» атты жұмыстарында жарық пен көлеңкенің қозғалысы, кеңістік аясындағы шашырай төгілген түстер гаммасы сан құбылып, тамылжыған әуен баяу таралып, бейнебір ауаға сіңіп кеткендей. Толысқан айдың көл бетіндегі сәулелі ғұмыры, жағалай біткен қалың орманның құшағы, су бетінен көтерілген тұманның сиқырлы елесі – алғашқы таңырқаудың, тамсанудың шығармашылық дабылы іспетті.
–Бала кезімнен суретке әуес едім. Қарағандыда туып-өстім. Ғұмыр бойы суретшілікпен айналысып келемін. Күні бүгінге дейін сурет салу, тудыру, жаңашылдық, эксперимент жасаудан жалыққан емеспін, – деген суретші композиция мен түстердің өзгеріп отыруын реалистік бейнелеу заңдылықтарына негізделгенін айтады.
Игорь Баграмовтың шығармашылығында өзі туып-өскен, орныққан кеншілер қаласы мен даласының орны ерек. Көмір өнеркәсібімен қатар өзге де өндірістің дамуына бастау болған қала тарихы суретшіні бейжай қалдырған жоқ. Одан бөлек екінші дүниежүзілік соғыс тақырыбы мен жауынгерлердің бейнесін, өтпелі кезеңдердегі қоғам мен мәдениеттің даму кезеңдерін кескіндей отырып, батальді жанрға батыл кірісті. ҰОС батырлары Мәншүк Мәметова мен Әлия Молдағұлова және Нүркен Әбдіров триптихі халық өмірі мен майдан көріністерінен сыр шертеді.
–Соғысқа аттанғандардың дені жастар еді. Тіпті бала деуге болады, олардың көбі қыршын кетті. Мысалы, Нүркен Әбдіров небәрі 23 жаста ғана болды. Картинада бейнеленген Әлия Молдағұлова майдан даласында хат оқып отыр. Ал оның артында қазақ елінің аспаны тұр. Пулемет қасындағы Мәншүк Мәметова да солай. Олардың әрқайсысының артында елі мен жұрты, Отаны, қазақ даласы жатыр, – дейді ол.
Қашанда жаңашылдықты жаны сүйетін Баграмовтың «Отан» атты мозаикалық кескіндемесі – орындалу техникасының қиындығымен, қайталанбас ерекшелігімен бір төбе. Автор алтын бесік – туған жерге деген сағынышы мен құрметін осылай білдірсе керек, бар тіршіліктің бастауындай бірден көзге шалынатын жапанда қарауытқан жалғыз үй бұйығы қалпында түн құшағына орана түскен. Сүттей жарық айдың төгілген нұры «Жазатайым адасқан болсаң, мен бармын, жолаушым. Маған қарап бағытыңды бетке аларсың» дегендей жұлдыздармен иек қаға жымыңдайды.
