– Қыстыгүні орманға барайықшы дегенім, сізге біртүрлі қызық болып көрінген шығар, – деді ол ангор ешкісінің жүнінен тоқылған жып-жылы ақ бөкебай орамалының ұшын сүйріктей саусақтарымен шиыршықтап, бір қайырып, бір жазып тұрып. – Қараңызшы, қандай тамаша. Аппақ қар, ашық кеңістік, айналадағының бәрі ап-анық көрінеді. Ауа қандай тап-таза.
Көк пен жердің арасына тіреу болғандай қасқайып тұрған ағаштарға қарап, демімді ішіме тартып, терең тыныс алдым. Шыңылтыр аяз араласқан саф таза ауа, расында да, сарайымды ашып, кеудемді тазартып өткендей болды.
– Жазда келсек, шыбын-шіркейлермен таласып жүріп жеміс-жидек терер едік. Бірақ, өз басым, қыстағы орманның тыныштығын ұнатамын. Жаңа жылды қарсы алмақ болып жанталасып, біреуі шырша арқалап, енді біреуі ойыншық тасып, әуре-сарсаң боп жатқан ана-а-ау қаладағы бәсекешіл жұрттың қызғанышы мен екіжүзділігінен әбден шаршадым-м... Біле білсеңіз бар ғой, осында келген сайын менің құс болып ұшып, не болмаса, аң болып жортып кеткім келеді.
Мен басымды шайқадым. «Ақымақ қыз!..»
– Неге? – деді ол менің ойымды оқып қойғандай жүзіме қадала қарап. – Құстар мен аңдардың арасында бәсеке де, қызғаныш та жоқ қой.
– Бірақ, олар бірін бірі өлтіріп, қу тамағына азық етіп жатады емес пе?!
Ол менен мұндай ащы шындықты алғаш рет естігендей таңдана қарап, көзі бақырайып, үн қата алмай қалды.
Аздан соң, ақырын ғана:
– Мынау дүние неге бұлай болып жаратылған, а? – деді күбірлеп.
Мен иығымды қозғадым. Қайдан білейін...
