Әуежайда уақыт қысқартпақ болып, өзімен бірге ала шыққан бір қызық кітаптың бетін ашқаны сол еді, кенет жарнама агенттігінің бір қызметкері жанына келіп: «Сәламатсыз ба, – деді оны көптен танитын кісі сияқты күлімсіреп. – Кешіріңіз, сіз жиі ұшасыз ба? Олай болса, біз осындағы ресторандарға, кафелерге, сондай-ақ, әртүрлі ақылы қызметтерге жиырма пайызға дейін жеңілдік жасай аламыз».
«Рахмет, – деді ол ойы бөлініп, көңіліне кірбің түскенін сездіргендей салқын қабақ танытып. – Білемін».
«Тыңдаңызшы, бұл сізге...».
«Жо-жоқ. Қажет емес».
Жарнама агентінің жүзіндегі жылы шуақ бұлтқа жасырынған күн секілді лезде күңгірт тартты да жарнамаға еріп, әп-сәтте тұтынушыға айнала салмаған жанға өкпелегендей жалт бұрылып кетті.
Ол кітапқа қайта үңіліп, ондағы қызық оқиға желісіне енді-енді ене бастағанда нақ төбесінен төне қараған тағы бір кісінің: «Әй, бауырым, қайда барып темекі тартып алсақ болады екен, а?!» деген даусы жетті құлағына.
«Тү-уһ!» деді іштей кейіп. «Білмеймін».
Арада және бірнеше минут өткенде етжеңділеу келген бір апай аяғын балпаң-балпаң басып бара жатып ұшаққа отырғызу дәлізінің қайда екенін сұрады. Одан кейін қолында сәбиі бар жас келіншекке «Ана мен бала» бөлмесінің қайда екенін көрсетіп, жөн сілтеп жіберуге тура келді.
Ол тіпті, қолындағы кітаптың келесі бетін ашып та үлгерген жоқ. Өйткені қасындағы орындықта отырған төртпақ денелі, қарасұр кісі қол жүктерін қарай тұруын өтініп, әжетханаға қарай беттеді.
Осы сәтте: «Япыр-ау, осы жұрт мені неге мазалай береді? – деген ой келді оған. – Басқалардан сұраса болмай ма?».
Кітаптан басын көтеріп, жан-жағына қарап еді, қаз-қатар тізілген орындықта отырған жолаушылардың барлығы дерлік қалта телефондарына үңіліп, қыбыр етпей қалыпты.
Кенет ол өзінің көптен бөлініп, бөтен соқпаққа түсіп кеткенін түсінді. Расында да бүгінгі ел бір-бірімен интернет арқылы жалғасып, интернет арқылы танысып, ой бөлісіп, жұмыс істеп жатқанда, олардың қатарындағы жай ғана кітап оқып отырған кісі не істерін білмей, ерігіп отырған біреу болып көрінбей ме!..
Тап осы сәтте әуежайдағы хабарландыру бюросы олар билет алған ұшаққа отырғызу сегізінші дәлізде басталғанын хабарлады. Бір қызығы, ол қолындағы кітаптың бетін жауып, орнынан тұруы мұң екен, көңіл күйіне кірбің ұялатқан әлгі бір жағымсыз ой сол жерде төгіліп қалғандай бойы-басы жеңілдеп, еркін тыныс алды.
Әне, сол кезде барып оның ішкі дүниесінде: «Бәлкім, кітап оқып отырған кісі өзгелерге қарағанда әлдеқайда қайырымды, жүрегінің жылуы бар, иі жұмсақ жан болып көрінетін шығар,» деген ой шуақ шашты.
