Әлди-әлди дүние! Мына ғасырды иығына көтеріп тұрған бір уыс мейірімділік секілді. Қалай ойлайсыз? «Ай болмай-ақ қояйын аспаныңда, Мейірімің болайын дос, бауырға». Мұзбалақ ақын Мұқағалида соны меңзейді. Жүрекке біткен жыр. Адам көңіліне түскен сәуленің ең асылы да сол. Әлемді әлдилейтін әуен де содан туады. Ал оны қайдан аламыз? Әрине, ауылдан. Бұл ешқандай анықтама қажет етпейтін жауап. Өзіңіз туған өлкенің топырағына табаныңыз тиіп, алпыс екі тамырыңыз иіп қайтатыныңызға сөзіміз кепіл. Балалығыңның балабақшасындай көрінген алақандай мекен ақуыз тілегіңе сеп, қиялыңа қанат. Белгілі суретші Рахман Бертілеу «Апа мен немере» картинасында осыны айтқысы келгендей.
Қоянжон құм жоталарды қойнына басып жатқан айнакөл ауыл үлкен жолдың жиегінде орналасқан. Баурайы толған жасыл желек. Жерге жапсырылған күн іспетті көркем. Көктем келсе болғаны суретшінің қиялындай әдемі көрініс пайда болады. Композиция кейіпкері шебердің өзі, балдаурен сәттен бір үзік сыр шертеді. Әженің алақанында өскен тақиялы баланың малдың соңында жүріп-ақ мейірімге кенелгені, жайлауда жатып-ақ рухани өрісі артқаны байқалады.
Жалпы, қылқалам шебері шығармашылығында эмоционалды күйдің жетегінде еріп, қағазға түскен нәрсенің бәрін жан-тәнімен сезініп бейнелейді. Содан да болар ол кескіндеме жанрында реализмнің жақтаушысы болса, графикада жұмбағы көп әлемді суреттеуде өзіндік қолтаңбасын қалдырғын нағыз майталманның өзі.
Өнерді зерттеушілер Рахман Бертілеуді пейжаздың шебері екенін айтады. Дегенмен ол суретшілер арасында талғам мен бағыттың көптүрлілігіне қарамастан, шынайы ойдың шеңберінен алыстамады. Суретшінің қай туындысын алып қарасаңыз да, жоғары кәсіби дайындық менмұндалап тұрады. Ең бастысы, біз автордың аталған шығармасынан өзімізге керек дүниені таба алдық! Бұдан артық не керек?!
