Бір ақын досымнан естігенім бар. Оған аса білікті бір дәрігер айтыпты. Аллергия деген аурудың түрін білмейтін адам кем де кем шығар. Емі жоқ бұл аурудың бір парасы шөпке байланысты душар болады екен ғой кісі баласына. «Олай болатынының бірнеше себебі бар, солардың арасындағы бір себебі» депті әлгі дәрігер: «кейбір кісінің туған топырағынан ажырап қалуына байланысты». Адам туған топырағынан құнар тартатын бір өскін іспетті. Туған жерінде ерекше гүлдейтін өсімдіктің бірінің тозаңы оның бойына иммунитет ретінде қалыптаспай қоймайтын көрінеді. Кейін әлгі адам туған жерінен алыстап кетіп, бірнеше жыл өткенде әлгі тозаңнан қалыптасқан иммунитет бойынан жоғалып бітеді екен-ау. Сосын кейінде ол өсімдік басқа жерде гүлдегенде топырағынан ұзап кеткен кісіге кері әсер ететінін айтыпты. Ата-бабасы қазақ, бірақ өзі басқа мәдениетпен тәрбиеленіп, соған кірігіп алған соң, өз ұлтына ытырына қарайтын қазіргі кей дүмбілездер сияқты ғой. Топырағынан ажырап, тамырынан қиылып қалды деген сол емес пе? Оның үстіне қазақтың көне жырлары мен дүниетанымына қатысты еңбектерді оқып отырса, біздің ұлт атамекеніне кіндігінен байланып өскенін аңғару қиын емес. Жанын беріп өлуі бар, жерін ұрпағына аманаттаған халық.
Ауылға түскен бойда вокзал басында әлгіндей күй кешірдім де, үйге қарай жөнеле бердім. Өкшем жерге тиер емес. Бұлай жеңіл сезінбеппін өзімді. Зымырап ала жөнелдім. Ауаға топырақтың иісі тұнып қалыпты...
