Оның бірге туған Сұлтанбек, Мұсылманбек, Асылбек, Омарбек, Мұратбек есімді бес ұлы мен Жамал атты қарындасы болған. Асылбектің әкесі 1901 жылы ауыр сырқаттан қайтыс болыпты. Алты баланың анасы Қадиша Әйтпенқызы балаларының жақсы мамандық иелері болуын көксеп, қаншама қиындық көрсе де, олардың оқуын жалғастыруына мұрындық болады. Сөйтіп жүріп, аяулы ана ұлдары Сұлтанбекке – топограф, Мұсылманбекке – мұғалім, Асылбек пен Мұратбекке дәрігер мамандықтарын игертеді. (Омарбек жастай ауыр науқастан қайтыс болады).
1913 жылы Омбы гимназиясын үздік бағамен бітірген Асылбек Томск университетінің дәрігерлік факультетінде 4 жыл білім алған. Соңғы екі жылын Ақмола губерниясы земствосының жәрдем қаржысымен оқиды да, қаражатын алған соң, дәрігерлік қызметті Ақмола уезінен бастайды. Осы кезде ол Ақмола облыстық қазақ комитетінің мүшесі болып сайланып, қоғамдық қызметке де араласа бастайды.
Өз саласында және қоғамдық қызметтерде танылып қалған Асылбек 1917 жылы Орынбор қаласында өткен Бірінші Бүкілқырғыз съезіне делегат болып қатысады. Асылбек Сейітов жөнінде Сәкен Сейфуллин «Тар жол тайғақ кешу» атты кітабында кеңірек тоқталады. Осыдан-ақ оның тегін тұлға емесін аңғарамыз.
1922 жылы Асылбек Семей қаласының губерниялық денсаулық сақтау бөлім меңгерушісі қызметіне ауыстырылады. Денсаулық сақтау саласына тәжірибелі дәрігер-маманды жинап, «Ауыл» шипажайын және «Березовка» сауықтыру орталығын құрады. Қайда жүрсе де, елінің денсаулығын, болашағын ойлағаны осыдан білінеді.
Алматыдағы Денсаулық Халық комисcариатының жоспарлау бөлімінің меңгерушісі қызметіне шақырылған білікті маманға, Алматы темекі фабрикасына қарасты дәрігерлік пункттің бас дәрігері міндетін қатар атқару жүктеледі. 1937 жылдың 25 қарашасында дейін бұрынғы Ленин, қазіргі Жетісу ауданына қарасты №5 емхананың ашылуына шұғыл тапсырма беріледі. Уақыт тығыздығына қарамастан, міндетті белгіленген мерзімнен бір апта бұрын орындап, өзі бас дәрігер болып тағайындалған Асылбек Жұманұлы 1937 жылдың 3 желтоқсанында жазықсыздан-жазықсыз, тұтқындалып кете барады.
Ал Асылбектің жары Нафиға Садуақасқызы әділдік іздеумен бір жылға жуық уақыт түрме есігін тоздырумен жүргенде кенеттен қайтыс болады. Артында қалған қыздары он бес жастағы Роза мен сегіз айлық Клара баспанасыз, қараусыз көшеде қалады. Қос балдырған қайырымды жандардың көмегімен ел қатарына қосылыпты. Бүгінде олардың екеуі де ұрпақ сүйіп отыр.
Әкесінің жазықсыз жазаға кесілгенін ел-жұртқа дәлелдеу Клара Асылбекқызына оңайға соққан жоқ. Еліне еңбек ету жолында нақақ кеткен әкесі тек 1957 жылдың сәуір айында ғана жазықсыз деп ақталады. Азаптау лагерінде өткен жиырма жылы оның еліне жасаған еңбегін жоққа шығара алған жоқ. Бірақ елі үшін туған есіл ер атылып кетті.
1996 жылы Клара Асылбекқызының өтініші бойынша Алматы облысы мен құжаттар басқармасы берген С-39 таңбалы анықтамада жарты ғасырдан астам уақыт НКВД органдарындағы құпия істің бетпердесі ашылған. 1937 жылдың 3 желтоқсанында Асылбек Сейітовпен тергеу кезінде кездескен қаржы мекемесінің қызметкерлері: «1933 жылы үйінде отырғанда оның Кеңес өкіметін қаралап, қазақты жер бетінен құрту үшін аштықты қасақана ұйымдастырды, халықты бұдан құтқарудың бірден-бір амалы – Қытайға жаппай көшіру деген ұсыныс айтып, бізді үгіттеді», деп куәлік жасапты. Сонымен Асылбек Жұманұлының қылмысы үш-ақ тәулікте анықталып, ату жазасына кесілген. Үкім сол күні орындалғаны белгілі болады. Бірақ 1957 жылы облыстық прокуратура қайта жауапқа шақырғанда, куәгерлер бұрынғы жауаптарынан танып, жанымыздан қорықтық деген сылтау айтады. Осылайша, 20 жылдан кейін Асылбек Сейітов «халық жауы» деген жаладан ақталады. Клара Сейітова әкесі жөнінде деректер іздестіре жүріп, оның қазақ халқы үшін атқарған қыруар шаруаларының куәсі болады.
Асылбек Жұманұлы тек халқының денсаулығын ойлаған ашық ойлы азамат қана емес, білікті қоғам қайраткері, ұлтын сүйген ұлтжанды перзент екеніне де көз жеткізетін уақыт келді. Мағжан Жұмабаев, Ахмет Байтұрсынов, Ілияс Жансүгіров, Сәкен Сейфуллин сияқты ұлы тұлғалармен сырлас, тең тұрғыда сөйлесе алатын үзеңгілес болған Асылбек Жұманұлы сынды азаматтардың еңбегін бүгінгі ұрпақтар, әрине, жадына сақтауға тиіс. Қоғам қайраткері, дәрігер Асылбек Жұманұлының құжаттары 2002 жылы қызы Клара Сейітованың тапсыруымен Алматы қаласы Орталық мемлекеттік мұрағатына тұрақты сақтауға алынып, № 357 жеке адамның қалыптасу қоры берілген. Алматы қаласы Орталық мемлекеттік мұрағат сарапшысы Ләйлә Рахипованың ұсынысымен осы материалды оқырман назарына жеткізіп отырмыз.
Оның өшпес есімі «Азалы кітаптың» бірінші томына енгізілді. Семей қаласында бір көшеге Асылбек Сейітов есімі берілсе, Алматы қаласындағы Жетісу ауданында 1937 жылы Асылбек Жұманұлы іргетасын қалаған №5 көпсалалы емхана қабырғасына ескерткіш тақта қойылды. Небір қиын қыстау кезде де елін ұмытпаған, тіпті, сол үшін жанын қиған Асылбек Сейітов есімі ұмытылмақ емес. Ұмытылмайды да.
