Бұл қамшының тарихы туралы журналист Құдиярбек Ағыбаев өз естелігінде: «Мұқағали ағаңның бауырының үйінде отырмыз, – деді Жолымбет ағам енді бір мезгілде жанымыздағы қызмет етіп отырған жігіт ағасын таныстырып. Жас кезіңде адамның жарты миы ғана жұмыс істейді деген рас қой деймін. Осы жазбаларды сол кезде неге қаздай тізіп, аты-жөнімен дәптерге жазып қоймадым екен деп қазір қатты өкінемін. Үйден аттанарда Жүкем – Жолымбет ағам бір оғаштау мінез танытты. Ол бағаналы бері көзімізге түсіп, төрде ілулі тұрған қамшыны (суреттегі қамшы) бір сәт қолына алды. Біраз айналдырып қарап, ойланып отырды да: – Білесің бе, бұл – Мұқағалидың, ақын Мұқағали Мақатаевтың өмірінің соңында қолынан тастамай ұстаған қамшысы. Оған атақты бір қамшы жасайтын шебер сыйға тартқан екен. Ол Қарасазға немесе Асыға, жайлауға атпен шыққанда осы қамшымен баратын, – деді».
Әріқарайғы әңгіме Жолымбет есімді кісінің журналиске Мұқағали ақынның қамшысын сыйға тартқаны туралы өрбиді. «Мен осы жәдігерді саған аманат етіп тапсырғым келеді. Сен де бір қазақтың ардақты азаматысың. Аулымызда Мұқаңның музейі ашыла қояр емес. Ол ашылғанға дейін қаншама өзі тұтынған жеке заттары мен бұйымдары көз алдымызда қолды болды. Біреулер тәбәрік көріп, сұрамастан алып кетіп жатыр. Бұл қамшының ендігі иесі сен боласың. Болашаққа аман-есен жеткізіп, табыстау да – енді сенің міндетің. Міне, ұста, қолыңа!.. Нарынқолдан арғымақ мінбесең де, ақиық ақын Мұқағали ағаңның қамшысын ұстап қайт!» деді.
Содан бері ширек ғасырдан астам уақыт өтсе де, аталған қамшыны Құдиярбек Ағыбаев үйінің төріне іліп, сақтап келеді екен. Біз сөз етіп отырған қамшы халқы хан көтерген ақыннан қалған құнды жәдігердің бірі екені сөзсіз.
