Ол бірде көшеде серуендеп келе жатып жол жиегінде жараланған итке көзі түседі. Көлік қағып кеткен екен. Байғұс ит қозғалуға дәрменсіз қалпы қыңсылап жатыр. Екі аяғы сынып кеткен сияқты. Тұсынан зымырап жатқан көліктер жаралы итті қайтадан қағып кете ме деп, баланың зәресі ұшады.
Ол бұл жолы да жақсылық жасаудың сәті келгенін түсінеді. Содан көліктердің қозғалысын тоқтатып, итті қауіпсіз жерге сүйреп әкеледі. Сөйтіп аяқкиімінің бауымен жарасынан аққан қанды таңып, тоқтатпақшы болады. Асқан ұқыптылықпен қолын созып жатқаны сол еді, жаралы ит оны қауып алады. Сол заматта-ақ баланың қолы ісініп, ата-анасы оны емханаға алып кетеді.
Бала иттің әрекетін ұзақ ойланады. «Неге ол мені тістеп алды? Мен оған көмектескім келді ғой. Мен оған зиян жасағым келмеп еді», дейді ішкі даусы.
Баланың бастапқы ниеті итті емдеп, оны үйіне алып келу еді. Артынан айнымас досына айналғысы келді. Алайда оның өмірінде мұндай жағдай бірінші рет болды. Ол жақсылық жасағысы келгенде, оны керісінше ренжітті. Себебін ұқпады. Біреу өзіне жаман қарайтын адамға зиян жасаса – түсінікті. Ал біреуге көмектескісі келіп, ақысына зиян шексе – не дейміз?
Арада біраз жыл өтіп, бала есейгенде бәрін түсінді. Оны тістеген иттің өзі емес, оның ішіндегі ауру мен қорқынышы екен. Кей кісілердің көңілі жабырқап, өзін нашар сезініп жатқанда әлдебіреудің махаббаты мен қамқорлығына осылай «тістеніп» жауап қайтаратыны сондықтан екен ғой.
Адамның шадыман халінен бөлек, нашар күйін де қабылдай білу керек. Сені кінәлаған, ұрысқан, балағаттаған жанның барлығы сені жек көргеннен істемейді. Олармен сен салғыласпа, жай ғана түсінуге тырыс. Бәлкім, оның да жаны жаралы шығар.
