Суретті түсірген – Ерлан ОМАР, «EQ»
Кешқұрым апама хабарласып, «Ауыл қалай?» десем, ылғи: «Ел аман, жұрт тыныш, қазір ешкім ешкімнің үйіне кірмейді», дейді мұңайып. Иә, апамның көңілі жабырқайтын жөні бар. Бұрын көршілер ананы-мынаны сұрап, үйге жиі келетін. Болмаса, бір-біріне бөтен қой іздеп кіріп жатушы еді. Қазір қойкезек деген де ұмытылып барады. Тіпті мал ұстайтын үй азайды (өйткені қазір мал асырау тиімсіз деседі). Ең болмағанда әр үйде бір сиыр болатын менің бала кезімде. Бізде де ақ сиыр болды, кейін сатып жібердік. Үйге кім келсе де шай қойылатын. Апам әңгіме айтып, қауқылдасып қалатын. Қазір ешкім ештеңе сұрап келмейді, шақырсаң ғана жиналады – апамның құлазитыны содан. Ойлап қарасақ, бұл да бір трагедия.
...дейміз ғой. Бірнеше күннен бері өңірлерді су басып, сұмдық видеоларды көріп жатырмыз. Ошағынан айрылған халыққа қарап жаның түршігеді. Көршілер бір-біріне кірмесе де сол аулымыздың аман тұрғанына шүкір дедік. Әйтпесе дәл қазір қаншама жан үйіне хабарласып, «келмей кеткен көршілерін» айтқысы келіп отыр десеңізші.
