Бүркіттің күйі мен бабы салбурында аңға салғанда айқындалады. Сондықтан кәнігі құсбегілер ұядан алған қолбала құсын күн сайын үзбей аңға жіберіп, оның ұшып баруын, аңға түсуін, күйін қадағалап, қалай баптау керек екенін мөлшерлейді.
Бұлардың ішінде әнші, күйші, жыршылар да жүреді. Бір топта он-он бес бүркіт, жиырма-отыз адам болуы да мүмкін. Олар ел-жұрттан аулақ иенге шығып, қос тігіп, айлап, кейде бірнеше айлап (әдетте қарашадан ақпанның аяғына дейін) жатып, аң аулайды. Күндіз жан-жаққа бытырап, аң аулауға кетеді де, кешкілік қосқа жиналады. Бір жағында ауланған түлкі, қарсақ, қасқырдың терісіне шөп, сабан тығылып жатса, екінші жақта қоңыр аңдар (бұғы, марал, арқар) сойылып, табақ-табақ қара қуырдақ, ет тартылып жатады. Құрт, сүзбе қатық қосылған қарсақ жон сорпаны аяқ-аяғымен сіміріседі. Ат-көлік отқа қойылады, бүркіт бапталады.
Бүркітті қалай күтімге алып, аңға салу керектігі жастарға үйретіледі. Салбурынға шығушылар әңгіме-дүкен құрып, әзіл-сықақ айтысып, бір-бірімен құсбегілік тәжірибелерімен бөліседі. Қоңыр аңның етін жеп, қымбат терілерін алып, шипалы дәрі-дәрмек, шөп-шаламын артып, әрі саяхат, әрі сауда жасау – өзінше бір ғанибет.
Ілгеріде салбурынға аң қағушылармен бірге ізші, мергендер, тіптен әнші-күйші, көңіл көтеретін ақын, сал-сері қатарлы серуендеп демалғысы келетін, құсбегілікті қызықтайтын адамдар бірге аттанатын болған. Жалғыз-жарым аңшылықтан гөрі ру-тайпа, ауыл-аймақ болып сахараға аңға шығып, байтақ алқапты қаумаласа сүзетін дәстүр қалыптасқан.
Мұндай жойқын аңшылықтың сорабы – Үстірттегі «құпия сызық» аталып жүрген әйгілі қалта ауыз ұра қазбалары. Немесе кезінде Ш.Уәлиханов тамсана жазған, ізі күні бүгін сайрап жатқан Іле мен Тарбағатай арасындағы үлкен ұра ұлы аңшылық салбурынның ізі деуге саяды. Ертеректе салбурынға қыстық соғымға ет дайындау үшін, ал соғыс пен ашаршылық кездерінде тамақ қорын қамдау мақсатында шыққан. Салбурында ауланған аңды қатысқан адамдар тең бөліп алады. Ал ауылға келгенде «аңшыдан сыралғы, батырдан олжа» дәмету салты бар.
