Ер мерейін өсірген мақала

Ол – Қарағандының тумасы. Та­нысқан бетте-ақ Ал­мастың зиялы отбасын­да туып-өскені бірден байқалды. Тілі бай, сөзге шешен, ой-өресі биік. Жасы әлі 20-ға толмаған спортшымен жүздессең, тартымды әңгіменің тиегін ағытып, пайымды пікір айтып, жанындағы адамдарды өзіне еріксіз баурап алады. Сұхбат берсе де, шешіле сөйлейді. Кейін білдік, балуанның ата-анасы да тегін адамдар емес екен. Әкесі Жеңіс Қаменұлы – техника ғылымдарының кандидаты, доцент, ұзақ жыл Қарағанды техникалық университетінің Тау-кен ма­шинақұрылысы кафедрасында еңбек еткен. Анасы Гүлшара Мұқышева – техника ғылымдарының докторы, профессор, Қарағандыдағы техникалық лицей директоры және жоғарыда аталған университеттің кәсіподақ комитетінің төрағасы. Ал­мас­тың өзі де білімге құштар. Үш-төрт оқу орнын тәмам­даған, бірнеше шет тілін еркін меңгерген. Қа­шан көрсең де қолынан кітап түс­пейді. Үнемі оқып, зерттеп, зерделеп, ізденіп жүреді.

Алмас Әлсеновтің спорт­­тық көрсеткіштері де жақ­сы. Жастар арасында бір­қа­тар халықаралық турнирде жеңіс тұғырына көтеріліп, ересектердің ел чемпионатында жүлдегерлер санатына қосылғаннан кейін ұлттық құрама сапына қабылданды. Әуелі 90 кг, одан кейін 100 кг салмақ дәрежесінде күрес­ті. Уақыт оза еліміздің бетке­ұстар дзюдошыларының біріне айналды. Сол кездері тұлғасы келіскен, бітім-бол­мысы бөлек балуан жайында «Егемен Қазақстанға» мақала жазған едік.

Ғасырлар тоғысынан бері Әл­сеновпен кездесудің бір реті келмеді. Ара-тұра түр­лі жарыста жүлде алып жүр­гені туралы естіп жүрдік. Оған сырттай қуандық. Тата­миде өзіне бұйырған несібе­сін алғаннан кейін дзюдомен қош айтысқанымен, үлкен спорттан алыстаған жоқ. Әр жылдары Алмас Жеңісұлы Қазақстан дзюдо федерациясының вице-президенті, Азия дзюдо ода­ғының маркетинг бойын­ша директоры, Еуропа дзюдо одағы президентінің кеңес­шісі қызметтерін абыройлы атқарды. Қарағандыда «Жеңіс» кәсіпқой дзюдо клубын құрды. Бір сөзбен айтсақ, осы спорт түрінің дамуына барынша үлес қосты.

Алмаспен арада бақандай 20 жыл өткеннен кейін ғана жо­лығудың сәті түсті. Был­тыр желтоқсан айында Ал­ма­­тыдағы Балуан Шолақ атын­дағы спорт сарайында «Жеңіс кубогі» деп аталатын дзю­дошылардың дүбірлі додасы дүркіреп тұрып өтті. Соның басы-қасында А.Әлсенов те жүрді. Кезінде мен көрген бозбала өмірдің біраз өтке­лінен өтіп, бизнес пен басшы­лық қызметте әбден ысыл­ған нағыз майталманға айна­лыпты. Қазіргі кезде Ал­мас Жеңіс­ұлы жер-жаһан­дағы 198 мемлекеттің ұлт­тық ұйымдарының басын бі­рік­тіріп отырған Халық­аралық дзюдо федерациясы (IJF) пре­зидентінің кеңесшісі қызметін атқарып жүр.

Мені көрген бетте ол бір­ден: «Бұл – біздің журналист ағамыз. Кезінде ең ал­ғашқы болып мені республи­камыздың бас басылымы «Егемен Қазақстанға» жазып, мерейімді бір өсіріп тастаған. Бұл мақала маған ерекше мотивация берді. Сол газеттің қиындысы менде әлі де сақ­таулы» деп айналасындағы адамдармен таныстырды. Сол кезде байқағаным, Ал­мас­тың жүріс-тұрысы мен сыртқы пішімі өзгергенімен, жандүниесі мен көңілі сол қалпында екен. Сол баяғы аңқылдаған Алмас!

Шыны керек, бүгінгі таң­да IJF президенті кеңесші­сінен дәл осындай мақтау сөз күт­пеген едім. Жазған мақалам да газеттің бір бұрышын алып жатқан шағын ғана дүние еді. Сонда да кейіпкерім еңбегімді бағалап, өзінің «Егемен Қа­зақ­станға» шыққанын зор мәр­тебе санаған. Ел газе­тінде шыққан мақала спортшы­ларға күш-қайрат, жігер сыйлайды екен. Соған кәдімгі­дей марқайып қалдым. Міне, ел газетінде жарық көрген ша­ғын ғана мақаланың, Алмас Әлсеновпен 20 жылдан кейін қайта кездесуіміздің тарихы осындай!