Қайсар ағам да қызық осы. Маған телефон шалған сайын:
– Әй, сенің әлгі Болат деген досыңа күнде звандаймын, телефонын бір көтермейді. Айтайын деп жүрген маңызды шаруам бар еді. Соны енді... қалай жеткізсем екен, – деп шағым айтқандай болады.
– Ой, ол сондай ғой, – деймін мен күліп. – Барып тұрған байбатшаның нақ өзі.
– Онысы несі?
– Білмеймін.
– Әй, соны... біліп қою керек екен...
Бүгін тағы да телефон соқты. Өткен жолғыдай емес, даусы ашық, көңілді.
– Әй, бүгін телефонның тұтқасын көтерді-ай! – дейді қуанып.
– Кім?..
– Болатты айтам да, басқа кім болушы еді?!
– Иә...
– Телефоннан «Алло!» деген даусын естігенде қуанғанымнан не айтарымды білмей, сасқалақтап: «Айналайын, айналайын!» дей беріппін. Содан... әлгі айтайын деп жүрген шаруамды да ұмытып... есіме түсіре алмай-ақ қойғаным.
– Ә-ә, тағы да тұтқаны көтермейтін шығар деп, әйтеуір телефон соға салғансыз ғой, шамасы.
– Әй, сөйтсем, сөйткен шығармын, тегі.
«Кім білсін, біздің тіліміз де Болат сияқты барша жұртқа қадірін арттырып жүрмесе неғылсын...» деген ой келеді маған.
Нұрғали ОРАЗ,
«Егемен Қазақстан»