Таяуда ашық НҚА (нормативтік-құқықтық актілер) порталына Ауыл шаруашылығы министрлігі әзірлеген «Жеке қосалқы шаруашылықтар туралы» Қазақстан Республикасы заңының жобасына тұжырымдама жобасы» деген құжат салынды. Бірден айтайық, жобаның ауылдағы әрбір отбасына, олардың әлеуметтік көңіл күйіне тікелей әсер ететін шетін тұстары бар және бұл мәселелер шаруалардың айтарлықтай алаңдаушылығын тудырып отыр.
Президент Қасым-Жомарт Тоқаев «Халық бірлігі және жүйелі реформалар – ел өркендеуінің берік негізі» деп аталған биылғы Жолдауында «Жеке қосалқы шаруашылықтардың малын жайылымдық жермен қамтамасыз ету мәселесіне айрықша назар аудару қажет. Олардың құқықтық мәртебесі және көрсетілетін қолдау тәсілдері «Жеке қосалқы шаруашылықтар туралы» бөлек заңда көрініс табуы керек. Үкімет бұл заң жобасын өте қысқа мерзімде әзірлеуге тиіс» деген тапсырма бергені мәлім. Заң жобасы Президенттің осы тапсырмасын орындау мақсатында әзірленген. Бірақ тым асығыс дайындалған сыңайлы.
Күні кеше аталған тұжырымдама жобасын ZOOM арқылы талқылауға еліміздің барлық өңірінен дерлік қарапайым шаруалар қатысты. Осы онлайн конференция барысында екі нәрсеге көзіміз анық жетті. Біріншісі – ауылдағы жұрттың басым көпшілігі осындай ұсыныстар әзірленіп жатқанынан әлі бейхабар. Екіншісі – тұжырымдама жобасымен танысқандардың көбі ондағы ұсыныстарға қарсы екендерін айтуда. Біз осы шаруалардың пікіріне жүгінбес бұрын, бәрі түсінікті болуы үшін ұсынылып отырған тұжырымдама жобасына аз-кем тоқталып өтейік.
«Жеке қосалқы шаруашылықтар туралы» Қазақстан Республикасы Заңының жобасына тұжырымдама жобасы деп аталатын бұл құжатта (ашық НҚА порталына өткен қазан айында салынды) заң жобасын әзірлеу қажеттігінің негіздемесі былай түсіндірілген: «Заң жобасын әзірлеудің негізі Мемлекет басшысының 2021 жылғы 1 қыркүйектегі «Халық бірлігі және жүйелі реформалар – ел өркендеуінің берік негізі» атты Қазақстан халқына Жолдауын іске асыру жөніндегі жалпыұлттық іс-шаралар жоспарының 18-тармағы болып табылады. Заң жобасын қабылдау бүгінгі күні өзекті болып отыр, бұл объективті себептермен расталады» дей келе, Ұлттық статистика бюросының келесідей мәліметтерін келтірген. Осы деректерге қарағанда, елімізде қазір 1 636,2 мың жеке қосалқы шаруашылық (бұдан әрі – ЖҚШ) бар екен. Олар 2020 жылдың қорытындысы бойынша жалпы сомасы 2,6 трлн теңгенің ауыл шаруашылығы өнімдерін өндіріп, елдің азық-түлік қауіпсіздігін қамтамасыз етуге елеулі үлес қосқан. Қазіргі уақытта саланың жалпы өнімінің 41,5%-ы ЖҚШ үлесіне тиесілі. Бұдан басқа, ЖҚШ-да табыстылық деңгейі төмен адамдар санатына жататын 3,5 млн-нан астам ауыл тұрғындары жұмыс істейді. Қош, делік. Статистика бұлтартпас айғақ. Бұл ретте, ЖҚШ өндірістің заманауи әдістеріне қол жеткізе алмайтыны, олардың орасан зор биологиялық активі технологиялық процестерге тартылмағаны, әлеуетті мүмкіндіктері ашылмағаны, мемлекеттік қолдау шараларына қол жеткізе алмайтыны азық-түлік тауарларының ішкі нарығында ұйымдасқан шаруашылықтармен тең емес бәсекелестік жүргізуге мәжбүр екені айтылған.
«ЖҚШ-ның шаруашылық қызметін жүргізуінің нақты реттелмегені бүгінде қолайсыз экологиялық жағдайдың және елді мекендердің өзінде ғана емес, олардың айналасында да қанағаттанарлықсыз эпизоотиялық және санитариялық жағдайдың туындауына әкелді. Елді мекендердің айналасындағы жайылымдық жерлердің жетіспеушілігі және олардың жоғары деңгейде тозуы ел халқының ең саяси пассивті және консервативті бөлігі арасында наразылық білдірушілер санының өсуіне себеп болды, мұны оппозициялық көзқарастағы деструктивті элементтер жиі қолдануда», делінген. Бұл да рас. Бірақ мал басы қазіргіден де көп болған кеңестік кезеңде жеткілікті болған жер неліктен қазір жетіспей қалды? Жұрттың наразылығын тудыратын мәселенің ұшығы осы сұрақтың жауабында жатқаны белгілі.
Осы негіздемеде ауыл тұрғындарының Бірыңғай жинақтаушы зейнетақы қорындағы, Мемлекеттік әлеуметтік сақтандыру қорындағы және Міндетті әлеуметтік медициналық сақтандыру қорындағы жеке шоттарында қаражат жинақтауға толық көлемде мүмкіндіктерінің жоқтығы, бұл олардың әлеуметтік қорғалу деңгейін айтарлықтай төмендететіні де қаперге алынған. Жөн, мұнымен де келіспеске әддіңіз жоқ.
Қысқасы, «Заң жобасын қабылдаудағы мақсат – ЖҚШ қызметінің құқықтық, ұйымдастырушылық және экономикалық негіздерін, олардың қызметін мемлекеттік реттеу мен қолдаудың қағидаттары мен тетіктерін айқындау» екені жазылған. Осындай игі мақсатты көздеген заң жобасы қалайша шаруалардың наразылығын тудыруы мүмкін?
Алмасбек Садырбаев,
«Шопан ата» қауымдастығының төрағасы:
– Ауыл тұрғындары, ондағы шаруалар мемлекеттен ешқандай көмек, не несие алып отырған жоқ, бәрінен қағаберіс қалып келеді. Президентіміз Қ.Тоқаев жеке қосалқы шаруашылық туралы Үкіметке тапсырма бергенде біз қатты қуандық. Алайда сол заңды күтіп жүрген ауылдағы жұрт оны талқылаудан тыс қалып қойғанымызды енді біліп жатырмыз. Енді қарасақ, ішінде көптеген қисық дүниелер кетіпті. Әлбетте, бұл жағдай көпшілік көкейінде түрлі сұрақ туындатты. Осыған байланысты біз, «Шопан ата» қауымдастығы, ZOOM арқылы онлайн-жиналыс өткіздік. Оған еліміздің 9 облысынан шаруалар белсенді қатысты. Көптеген пікір айтылды. Соның ішінде ең негізгілері ретінде мынаны айтуға болады. Біріншіден, көпшіліктің наразылығын тудырған бір мәселе, ол – аталған заң тұжырымдамасында ауылдағы үйдің қора-жайында ұстайтын мал санын шектеу.
Біріншіден, ауылдағы ел сол алдындағы малына бола ауылда тұрып жатыр. Малы арқылы нәпақа тауып, бала-шағасын бағып, оқытып отыр.
Екіншіден, ауылда ауыл шаруашылықтарына, фермерлерге ауылдың сыртында жер беру және сол ауыл тұрғындары пайдаланатын ауыл төңірегіндегі жайылым бөлу мәселелерін шешіп берсе, онда ауылдың ішінде мал санына шектеу қоюға болатын шығар. Бірақ бүгінгі ауылдағы ең күрделі мәселе – жайылымдық жер, жер мәселесі. Мұны шешпей, мәселе бітпейді.
Үшіншіден, Президент ауылға көмектесейік, мемлекеттік қолдауды ауылға жеткізейік деді. Өйткені елдегі азық-түлік өнімдерінің 60-70 пайызы сол ауылдағы жеке қосалқы шаруашылықтардан. Ал мына заң жобасындағы ұсыныстар өзі зорға күнелтіп отырған шаруаларды ЖҚШ түрінде тіркеп, зейнетақы аударымы, табыс салығы сияқты мәселелерді мойындарына іліп қоймақ. Міне, сондықтан біз осы жайттарға өз қарсылығымызды білдіріп, петицияға қол жинауға кірістік.
А.Садырбаевтың айтуынша, 30 қарашада өткен онлайн-жиналысқа 100-ден аса адам қатысып, соның 25-і сөйлеп, пікір-ұстанымдарын білдірген. Солардың ортақ пікірі – ауылда әр үйде 2 сиыр емес, 20-30 сиырдан ұстауға болады. Осыған қарап-ақ Ауыл шаруашылығы министрлігі басқа әлемде, ауылдағылар басқа әлемде өмір сүріп жатқанын көреміз.
«Бақсақ – бақа екен» демекші, шаруаларды әр үйдің жеке қора-жайында ұсталатын мал санын шектеумен қатар, заң аясында туындайтын жауапкершіліктерге (санитарлық, ветеринарлық, экологиялық талаптарды бұзуға байланысты айыппұлдар салу) қатысты нормалар да алаңдатып отыр. «Жеке қосалқы шаруашылықтар туралы» заң жобасының талқыланып жатқан ұсыныстарына біздің көңіліміз толмайды. Халыққа, әсіресе, мал шаруашылығымен айналысатындарға олардың құқығын қорғайтын және қолдайтын заң керегі анық. Бірақ бұл заң жобасындағы ауыл тұрғындары ауласында ұстауға тиісті мал санын шектеуге және түрлі әкімшілік жаза түрлерінің қолданылуына қарсымыз», дейді Алматы облысы Ескелді ауданынан хабарласқан заңгер Ержан Жаңажыл. Дегенмен ол да шектеу енгізу қатты қажеттілік болып жатса, 100 бас қой-ешкі, 10 сиыр, 5 жылқы, 5 түйе малын ұстауға мүмкіндік болуы керектігін айтады. «Және осы малды бағу үшін ауыл айналасындағы жерлерді халық мұқтаждығына қоғамдық жайылымдар ретінде қайтарып, әр отбасына өзін өзі жем-шөппен қамтамасыз етуі үшін егістік және шабындық жерлер берілуі керек. Ал мал саны шекті мөлшерден өскен жағдайда ауыл, аудан әкімдері қосалқы шаруаның ауылдан тыс жерге шығуына жағдай жасап, жаз жайлау, қыс қыстауымен қамтамасыз етуге тиіс», дейді Е.Жаңажыл.
Ардақ Әуезбеков,
Жамбыл облысы, Т.Рысқұлов ауданы:
– Ауылдағы әр үйдің жеке қорасында ұсталатын ірі қараға байланысты шектеудің болғаны дұрыс деп ойлаймын. Шамамен 20 бас десек, төлімен 30-40 басқа барып қалады. Ал ұсақ малдың шекті санын ауылдың үлкен-кішілігіне (үлкен ауылдар, 10-15 үйлі ауылдар бар), жергілікті жердің жағдайына қарай белгілеу керек. Егер ауылдағы үйде мал бордақылатпайтын болсақ, онда қаладағы еттің бағасы килосына 4 мың теңгеден асып кететініне күмән жоқ. Өйткені қаланы етпен қамтамасыз етіп, бағаның шарықтап кетпеуіне себепкер болып отырғандар – осы ауыл тұрғындары.
Иә, бәріміздің ойлағанымыз ауылдың жағдайын қайтсек жақсартамыз деген бір сауалдың жауабы. Алайда осы жауапты іздеу барысында тиісті министрліктің алдымен сол ауыл халқының пікірін білуді, оларға не керектігін, қалай көмектесу қажеттігін сұрауды ұмытып кете беретіндей. Ауылға қатысты жобалардың жолы бола бермейтіні де сондықтан болар. Бүгінгі мақалаға өзек болған тұжырымдама жобасында әкімшілік-құқықтық жауапкершілікке қатысты ұсынылып отырған өзгерістер де қаншалық қисынды екені белгісіз. Әлі енгізілмегеніне, ұсыныс екеніне қарамастан, «айыппұл» деген сөздің өзі шаруаларды әлден шошытуда. Қысқасы, ұсынылып отырған заң жобасының тұжырымдамасы әлден-ақ ауылдағы жұрттың көңіліне алаң кіргізіп қойғаны байқалады. Сондықтан, алдағы уақытта барлық өңірде ашық талқылаулар мен кездесулер өткізіп, жер-жерде жобаның мақсатын егжей-тегжейлі түсіндіру жұмыстарын жүргізбесе, ауыл халқының үлкен қарсылығын, тіпті ашу-ызасын да тудырып алуымыз әбден кәдік. Мұны ескерген жөн.