15 Ақпан, 2011

Демократия тағылымы

484 рет
көрсетілді
24 мин
оқу үшін
Тәуелсіздік жылдарында елімізді бұған дейін де әлденеше рет заңдық және саяси шырғалаңдардан адастыр­май алып шығып келе жатқан Ел­ба­сымыз Нұрсұлтан Әбішұлы Назарбаев президенттік өкілеттігін 2020 жылға дейін ұзарту жөніндегі референдумнан бас тартып, оның орнына халқымызға өз мандатының аяқталу мерзімінен екі жыл бұрын сайлау өткізуді ұсынуы арқылы тағы да ел тағдырына қатысты бүкіл жауапкершілікті өз мой­нына алды. Әлемдік тәжірибеде бұрын өзіміз естіп, білмеген осы тосын шешімі ар­қылы ол бәріміз үшін де Ата Заңы­мыз­ды қатаң ұстанып өмір сүрудің қан­ша­лықты маңызды екендігін нақты ұғын­ды­рып қана қоймай, өзі соның жақсы үлгісін көрсетіп, демократияның тағы­лым­ды дәрісін берді. Бүгінде еліміздің жұртшылығы ғана емес, әлемнің бір­қа­тар белгілі саясаткерлері мен ха­лық­аралық ұйымдардың өкілдері де Қазақ­стан басшысының бұл ұйғарымын қызу құптай қарсы алуда. Ал қоғам­дағы саяси тұрақтылық пен хал­қы­мыз­дың ынтымақ-бірлігін нығайтуда бұл шешімнің маңызы тіпті бөлек дер едік. Ал енді Президентіміздің мұндай шешімді қабылдауына не себеп болды? Елімізде күтпеген жерден құқықтық қай­шы­лық тудыра жаздаған бұл дүрбе­леңнің сырын ұғыну үшін ең алдымен бәрі де өткен жылдың 23 желтоқ­санында Өске­мен қаласында өткен Елбасымыздың пре­зиденттік өкілетті­гін 2020 жылға дейін ұзарту жөнінде рес­­публикалық референдум өткізуді ұсын­­ған бастамашы топтың жиынынан бастау алғанын тағы бір сәт еске алған жөн. Ол жиын неге өтіп еді? Әрине, оның ең басты себебі – халқымыздың еліміздің тәуелсіздік жылдарында осы кезге дейін қол жеткізген табыстарын жоғары бағалап, осы бағыт-бағдары­мыз бен даму қарқынымыздың одан әрі жалғаса беруін қалайтындығында екені айдан анық. Оның үстіне, қазақстан­дық­тардың Президентіміздің өз баста­ма­шы­лығымен әзірленген 2020 жылға дейінгі үдемелі индустриялық-иннова­ция­лық даму бағ­дарламаның өз басшы­лығымен жеріне жеткізуін ойлайтыны да түсінікті. Осы­ған қоса, бәлкім, хал­қымызды бү­гінде дүйім дүниенің дүр­белеңге толы екендігі мен бірқатар мемлекеттердегі саяси ахуалдың да алаңдатарлық халде қалып отырғаны мазасыздандыратын шығар. Сондай жағдайда тәжірибелі әрі сыралғы, әлем­дік деңгейде абырой-бе­де­лі зор Елбасымыз тұрғанда, жаңадан пре­зи­денттік сайлау өткізіп, ара-дара болып жатудың қажеті қанша, одан да ре­ферендум арқылы тұңғыш Прези­денті­міздің өкілеттігін тағы да он жылға ұзартқанды артық көрген болар. Әйтпесе, осы референдумға байла­нысты іле-шала қол жинау бастал­ғанда, айналдырған аз уақыттың ішінде бес миллионнан астам халықтың (ал бұл дауыс беруге құқығы бар элек­торат­тың тең жартысынан астамы!) осы шараны жаппай қолдап шыға келмес еді ғой. Рас, осы орайда кейбір мысық тілеу­лі жандардың тарапынан айтылып жатқан «ол қолдардың қалай жинал­ғанын білеміз ғой...» деген сыпсыңды да естімей қалғанымыз жоқ. Бірақ сол шіркіндердің қазіргі ақпараттық технология дамыған заманда, жаппай дерлік сауатты Қазақ­стан халқының оңайлық­пен ешкімнің де арбауына көніп, айда­ғанына жүре қой­масын білмегенси қалғаны өкінішті дер едік. Әйтпесе, жүзді жаңылдырарсың, мыңды адасты­рарсың, бірақ мына заманда миллион­дарды күштеп қол қойдыруға болады екен дегенге кімді сендіресің?! Ал сол миллиондар қолын қойды екен, ен­деше, бұл қайткенде де дана хал­қы­мыздың Тұңғыш Елбасымыздың осы жиыр­ма жылдың ауқымында атқарған жоталы істерін азаматтықпен әділ бағалай білгені емес пе? Оның үстіне, жасыратын несі бар, сол көптің арасында: «Әй, осы науқан, сірә, Елбасымыздың өзінің емеурінімен ұйымдастырылған шығар-ау», деп ой­лай­тындардың ұшырасуы да ғажап емес. Бірақ мұның тым жаңсақ пікір екенін ашып айтқымыз келеді. Оны 20 қаңтарда Елбасымыздың Парламент депутаттары, саяси партиялар жетекшілері және зиялы қауым өкілдерімен «Ақордада» өткен кездесу барысында тұнжырай қабағын шытып: «Ойлама­ған жерден басты қа­тырып қойдыңыз­дар ғой» деген қын­жы­лы­сынан байқау да қиын емес. Елімізде референдум мәселесі көтерілгелі бері Президенттің үлкен ой үстінде жүргенін бәріміз де бай­қадық. Әрі ол онысын жа­сырмай, әлденеше рет көпшілік алдында мә­лімдеді де. Ендеше, Президент референдум мә­се­лесі көтеріле бастағанда оны неге бірден тоқтатып тастамады деген сұрақ туындауы мүмкін. Бұл арада біз мына жәйтті дұрыс ұғынуымыз керек: демо­кра­тиялық даму бағдарын ұстанып, со­ның алғашқы сатыларынан жаңа өтіп жат­қан Қазақстан сияқты елде күн сай­ын әр алуан бастамалардың ортаға са­лы­нып, белгіленген заң тәртібінің шең­­бе­рінде және жергілікті биліктің алдын ала берген рұқсаты бойынша түрлі жиындар мен басқосулардың өткізіліп тұруы қа­лыпты жағдай болса керек. Өскемендегі сол жиында халық не­бәрі қазіргі Елбасымыздың өкілеттігін референдум арқылы ұзартқысы келді. Әрі ол шешімді орынсыз деуге болмас еді. Себебі, жұрттың бәрі бірдей заңна­маның барлық ұңғыл-шұңғылын жетік біле бермейді. Әрі-беріден соң Консти­туциялық Кеңестің өзі де сол тығырық­қа тірелген тұстарда заң түйткілдерін түсін­ді­ріп, әділ төрелік айту үшін құры­лады емес пе? Бастама иелері, өзгені былай қойған­да, осы орайда Қазақстан Конститу­ция­­сының 3-бабындағы «Мемлекеттік би­лік­тің бірден-бір бастауы – халық» (1-тармақ) деген қағидатқа сүйеніп, әйтпесе «Халық билікті тікелей рес­публикалық референдум және еркін сайлау арқылы жүзеге асырады...» (2-тар­мақ) деген талапты басшылыққа алып әрекет жасауы да әбден мүмкін ғой. Көріп отырғанымыздай, халық еркін білдірудің бір нысаны саналатын референдум сөзі Ата Заңымызда тіпті бірінші жазылған. Былайша алып қарағанда, оған неге сүйенбеске? Ендеше, бастамашы топтың ел Пар­ламентінің тарапынан да қолдау тапқан ұйымдасқан түрдегі ұсынысын Президентіміз қалайша елеусіз қалдыруы керек? Оны не себепті және неге сүйеніп басталмай жатып тоқтатып тастауы керек еді? Елбасымыз бұл орайда тек Конституция талаптарын қатаң басшы­лыққа алып қана әрекет етуге міндетті болатын. Нұрсұлтан Әбішұлы іс жүзінде тап осылай істеді. Ол өз өкілеттігін пайда­ла­нып, референдумға байланысты Конс­­титуцияға өзгеріс пен толықтыру енгізу жөніндегі Парламенттің ұсыны­сын өз Жарлығымен қабылдамай таста­ды. Ал Парламент, дегенмен, өзінің консти­ту­ция­лық құқығын пайдаланып заң қа­был­даған кезде, Мемлекет бас­шысы Конс­титуциялық Кеңестің шешіміне жүгінді. Оқиғаның бұдан арғы өрбуі де бәрі­мізге жақсы белгілі: Конституциялық Кеңес Парламент ұсынған заңды Ата За­ңымызға сәйкес емес деп тапты. Со­ны­мен бірге, аталған орган Прези­денті­­міздің Конституциялық Кеңестің шешіміне бір ай ішінде қарсылық білдіруіне құқылы екенін де атап көрсетті. Бірақ Нұрсұлтан Әбішұлы халық­тың көңілін алаң етіп, бір ай бойы күт­тіріп жатпады. Ол тәжірибелі саясаткер ретінде мұндайда ұзаққа созылған ырың-жырың қоғамдағы артық бос әңгіме мен сыпсыңды көбейтіп, жұрт­шы­лықты негізгі шаруашылық жұмыс­тарынан алыс­та­татынын білді. Сөйтті де, қашан­да­ғы­ша шешуші сәттерде ба­ратын батыл­ды­ғына басып, Конститу­циялық Кеңестің қорытындысын алған күні-ақ ол өзінің сол ұйғарыммен келісетіндігін білдіріп, Қазақстан халқына өзінің мәні терең мазмұнды үндеуімен шықты. Әр сөзі екшелген сол үндеуінде Пре­зидент бастамашы топ пен ұсы­нысқа қол­дау білдірген халқымыздың өзіне көр­сеткен сенімі үшін алғысын білдірді. Сонымен бірге, өзінің сайлау­шылардың басым көпшілігін құрайтын бүкіл­ха­лық­тық бастаманы кері қайтара алмайтын­ды­ғын, Елбасы әрі Конститу­ция­ның кепілі ретінде болашақ саясаткерлерге жаңылыс бағыт сілтейтін іске жол бере алмайтындығын түсін­дірді. «Біз бұл жәйтті жай «қабылдау немесе бас тарту» ретінде емес, өмірдің өзі ұсынған демократияның тағылы­мы деп қабылдағанымыз жөн», – деген байыпты өз пайымдауын айтып, қа­зақстандық­та­рды бір ай бойы тол­ған­дырған мәселені орын-орнына қойып берді. Ол үндеудің қаншалықты ой-толға­ныс­тан туындағанын Президенттің ерте­ңі­не маған жіберген жұмыс жазба­ла­ры­нан да байқау қиын емес. Бұ­рыштамаға: «Мына қолжазба сақ­тауға не­месе мұражайға қажет болар деп жіберіп отырмын. Талай тол­ғаулардан кейін шешімді қабыл­дадық. Енді бұл да тарих. 1 ақпан 2011», деп жазып, қолын қой­ып­ты. *   *   * Сөйтіп, түсінген жанға Президент референдум орнына халқымыздың еркі мен демократиялық қағидаттарға адалдығын ескеретін әрі ұлтымызды ірітпей, біріктіретін жолды таңдады. Өз өкілеттігінің екі жылға қыс­қаратын­ды­ғына қарамастан, президенттік сай­лау­ды мерзімінен бұрын өткізуді ұсына­тынын да мәлімдеді. Бұл Елбасымыздың халқымыздың Президент лауазымына үміткер өкіл­дерінің сайлау науқанына қатысуына, сондай-ақ қазақстандықтардың демо­кра­тиялық үрдістерге үйренуіне, со­ған бейімделуіне жасаған қамқор­лығы екені сөзсіз. Әрине, референдумның өтпей қал­ға­нына қарап, мыңдаған отандас­та­ры­мыз бен Парламент депутаттарының, «Нұр Отан» халықтық-демокра­тия­лық партиясы мүшелерінің жарты айдан астам уақыт бойы үлкен белсенділікпен жүргізген жұмыстары босқа кетті деп өкінуге әсте болмайды. Себебі, біріншіден, біз қоғамда қазір қа­лыптасқан эко­номикалық және саяси ахуалды өзі­міз­дің қаншалықты оң бағалайтын­ды­ғымызға көзімізді тағы да жеткізе түсті. Екіншіден, көп ұлт­ты халқымыздың Елбасымыз Нұрсұл­тан Назарбаевтың Қазақстан мемлекеттігін қалыптастыру мен нығайту­дағы теңдесі жоқ еңбегін ерекше жоғары бағалайтындығының куәсі болдық. Мұның өзі еліміздің таяу келешектегі дамуына сеніммен қарауы­мызға мүмкіндік береді. Енді референдум орнына мерзімінен бұрын президенттік сайлау өткізілген күнде де оның оң нәтижесін мейлінше дәл ша­ма­лауға болады. Үшіншіден, осы бас­та­ма­ның нәтижесінде халқымыз демо­кра­тия­ның тағы бір сынағынан өтіп, өзіне аса қажетті тәжірибе жи­нақтады. Төр­тіншіден, Конституция­мызда күндердің күнінде тосыннан алдымыздан шығуы мүмкін олқылық бар екенін анықтап, соған қажетті толықтыру енгізіп алдық. Бесіншіден, қоғамда реформалық ба­ғыт­ты қол­дайтын, қажет болып жатса қор­ғайтын «2030» коалициясы құрыл­ды. Ең ақырында, алтыншыдан, Президент осы шешімі арқылы сырттан түрлі теріс долбарлар жасаушы кейбір сәуе­гей­лердің аузына құм құйды. Ел­ба­сы­мыз күрескер саясаткер ретінде өзінің бойында күш-жігері бар кезінде ха­лық­қа қызмет етуден бас тартпайтынын мәлімдеді. Мұндайда айтылмай қалмайтын: «Ой, бізге уақытты аз берді, сол себепті, дайындалып, ұйымдаса алмай қал­дық!» дейтін байбаламдар кәдуілгі қызыл сөз. Осындайда, ұмытпасам, партия жетекшісі әрі кейіннен 1964-1978 жылдары Кенияның президенті және ұлт көш­бас­шы­сы болған саясаткер Джомо Кения­та­ның кезінде айтқан мына бір сөзі есіме түседі. Оған журналистер: «Айтыңыз­шы, Кения қай кезден бастап азат ел бо­луы тиіс?» деп сұрақ қойғанда, сол жай­саңыңыз: «Қазір, бүгін, тап осы сәттен бастап!» деп жауап берген екен. Сол айт­қандай, әдетте, партия атаулы белгілі бір мақсат, ал көбіне-көп саяси күрес үшін құрылады. Сондықтан халық ал­дын­да шын беделі мен қолдаушысы бар партия күреске әрдайым әзір болуы керек емес пе? Бүгінде Президенттің жоғарыдағы ше­шімі туралы аз жазылып жатқан жоқ. Бұқаралық ақпарат құралдары күн сай­ын жұртшылыққа жаңа ақпараттар легін жеткізуде. Азаматтардың Тұңғыш Пре­зи­денті­міздің кемел шешіміне қолдау білдірген хаттары Президент Әкімші­лігіне, Елбасымыздың өз атына көптеп түсуде. Сол қолдау білдірушілердің қа­та­рында қарапайым еңбек адамдары мен түрлі ұлт өкілдерінен бастап, есімдері елге танымал ғылым, мәдениет және өнер қайраткерлері және еліміздегі сан-алуан үкіметтік емес ұйымдар мен діни конфессиялар жетекшілерінің де бар екендігін айту керек. Тұңғыш Елбасымыз – шын мәнінде тәуелсіз Қазақстанның іргетасын қалау­шы. Оның бұл еңбегін тарихтан ешкім де сызып тастай алмайды. Таяуда Президент Әкімшілігіне келіп түскен Жа­рыл­қасын Аманұлы есімді азаматтың жолдаған өлеңінде: «Сен де сүйдің халқыңды, Бір-бірінен кем көрмей. Халқың сүйді сені де, Ешбір жанға теңгермей», – деген жолдар бар екен. Бұл халқымыздың Елбасымызға деген құрметін дәл аңғартатын ой дер едім. Әрине, өмірде жұрттың бәріне бірдей ұнайтын адам да, басшы да болмайды. Президент өзіне дауыс беріп, сенім артқан халқының басым бөлігінің еркі мен тілегін жүзеге асырады. Біздің Елбасымыз өз халқының сүйіс­пеншілігі мен құрметіне тәуелсіз­дік жылдарында зор қажыр-қайратпен атқарған тарихи ауқымды істерімен ие болған тұлға. Жақсы мемлекет басшысы да ең алдымен табиғатта сирек кездесетін ерекше дарын иесі десек, қате­лес­песпіз. Сондықтан, жақсының жақ­сы­лы­ғын айтудың бәрі бірдей жағымпаздық емес, оның парыз да екенін ескерген жөн болса керек. Осы жылдар ішінде Президент өзінің шын мәнінде алыстан ойлап, кең пішетін нағыз стратег тұлға екенін көрсете білді. Бұған дәлел ретінде, астананы Алма­ты­дан Ақмолаға көшіру әрекетін сонау 1994 жылы қолға алғанын, «Қа­зақ­­стан-2030» бағдарламасын экономи­ка­­мыз әлі оңала қоймаған 1996 жылы қа­былдатқанын, сондай-ақ ЕҚЫҰ-ға төр­аға­лық етуге деген қадамды да сонау 2003 жылы бастағанын еске алсақ жеткілікті. 1995 жылы Конституцияны қабыл­дау­ға арналған референдумнан кейін өткізілген баспасөз мәслихатында Пре­зи­дентіміздің: «Сіз картоп ексеңіз, оның өнімін күзде-ақ аласыз. Ал алма аға­шы­нан алма жинауды бес немесе алты жыл күтесіз», дегені бар еді. Саясаткер үшін де солай. Жақсы ой-арманыңды жүзеге асыру үшін де белгілі бір уақыт керек. Елбасымыз Еуразия идеясын да ең ал­ғаш 1994 жылы Мәскеу мемлекеттік университетінде жария еткен болатын. Бүгінде сол идея бұрынғы Кеңес Ода­ғы халықтарының арасындағы эконо­мика­лық және мәдени байланыстардың үзіл­меуіне азды-көпті қызмет етіп келеді. Ал мұндай байланыстар үзілген жерде ха­лық­тар арасында қырғи-қа­бақтық бас­та­лып, оның соңы зеңбірек­тер гүрсіліне ұла­сатынын өмірде аз көріп жүрген жоқпыз. Тәуелсіздікке қол жеткізе салысы­мен, елімізде ядролық сынақтарға тый­ым салуы, көп векторлы сыртқы саясат жүргізу арқылы алыс-жақын мемлекет­тер­дің бәрімен де достық пен ынты­мақтастыққа негізделген қарым-қаты­нас­ты жолға қоюы, нарықтық даму жолын таңдап алуы, «Қазақстан-2030» страте­гия­лық бағдарламасын қабыл­дат­қызуы, елорданы елдің төріне әке­ліп орнық­ты­руы, шет елдерде тұратын мың-мың­даған қандастарымызды Ота­нымызға көшіріп алғызуы – біле білсек, осының бәрі де Елбасымыздың республика­мыз­ды бүгінде тек Орталық Азия аумағында ғана емес, ТМД мемлекеттері арасын­дағы ең қарышты қарқ­ынмен дамып отырған, қуатты ел­дердің қатарына әке­ліп қосқан тарихи еңбегі екені даусыз. Осының бәрінде де Президент қазы­на­ның қоржыны то­лық­қанын, ауа райының жақсарғанын, шешімін жұрттың бәрі бірдей қол­да­ғанын күтіп отырмады. Ойы­ның дұ­рыс­тығына ішкі түйсігімен көзін жеткізді де, батыл кірісіп кетті. Кірісіп кетті де, жақсы нәтижемен аяқтап, жеңіске жетті! Қазақстан басшысының көптеген халықаралық ұйымдарды ұйымдас­ты­ру­­дың бастамашысы болып жүруі де жай­­дан-жай емес, тіпті дәулетіміздің шектен тыс асып-тасығандығынан да емес. Түсінген жанға соның бәрі де ең ал­ды­мен ел тыныштығының, мемлекет қауіп­сіздігінің қамы. Қысқаша айтқан­да, елімізді «тас қамалмен емес, дос-жаранмен қоршаудың» қам-қарекеті. «Ең жақсы патша – өз халқына мылтықтың дауысын естіртпеген патша», деген бар. Бұл жағынан алғанда да біздің Елбасымыздың Қазақстан халқы алдында жүзі жарқын екендігімен ешкім таласа қоймас дейміз. Сондай-ақ Нұрсұлтан Әбішұлы билік басына 1986 жылғы әйгілі Желтоқ­сан оқи­ғасынан кейін, көп ұлтты Қазақстан халқының татулығына елеулі селкеу түс­кен тұста әрі оның жарасы толық жазыла қоймаған шақта келгенін де ұмыт­па­ға­ны­мыз абзал. «Дер кезінде сөн­ді­ріл­меген ұшқын өртке айналады, дер кезінде емделмеген ауру дертке айналады», дейді дана халқымыз. Президентіміз ұлт­аралық татулық саяса­тын нәзік жүр­гізбегенде, Желтоқсан­ның шоғы тәуел­сіздіктің алғашқы жылдарында кез келген сәтте қайта маздап қоя беруі де әбден мүмкін еді. Өскемендегі, Оралдағы, Ұзынағаштағы оқиғаларды, Қараған­ды­дағы мың-мың­да­ған жұмысшылардың митингісін ұмы­та қоятын жөніміз жоқ. Елбасымыз енді қалыптаса бастаған мем­лекеттік басқару тетіктерін іске қосып, арқа сүйер азаматтарды жұмсап, қажет кезінде халықтың алдына өзі шығып сөйлеп, сол қатерлердің бәрінің де асқынуының алдын ала білді. Президент осы орайда өз ұлттық патриоттарымыздың ренішін де көрді, өзге ұлт өкілдерінің өкпе-назын да аз естімеді. Сөйтіп жүріп, ұзақ ойланып-толғанудың нәтижесінде Қазақстан хал­­қы Ассамблеясы институтын құрды. Мұ­нымызды Біріккен Ұлттар Ұйымы бас­шы­лығының өзі де жоғары баға­ла­ды. Бү­гінде қазақстандық бұл тәжіри­бені өзге де мемлекеттер қолдана бастады. Тәуел­сіздігіміздің бастапқы кезінде қайсыбір шетелдік саясаткерлер еліміздің ең осал тұсы деп осы көп ұлттылығымызды атап көрсеткен болса, мәмілегер Елбасымыз бұл күрделі факторды өзіміздің артық­шылы­ғымызға айналдыра білді. Соның нәтижесінде бүгінде өзге ұлт өкілдерінің өз балаларын қазақ балалар бақшасы мен мектебіне беруі, мемлекеттік тілде сөйлеп, ән салуы, телебағдар­ламаларды жүргізе бастауы көзге үйрен­шікті жағдайға айналып келеді. Көп ұлтты еліміздің даңқты спорт­шылары қазақ елінің көк туын әлемдік ареналарда үлкен мақтаныш­пен көтеріп жүр. Өз­ге ұлт өкілдерінің де тәуелсіздіктің ал­ғаш­қы жылдарын­дағы тарихи отан­дары­на оралу жөнін­дегі алаң көңілдері басы­лып, туған Қазақстанына бауыр басушы­лардың қатары көбейе түсті. Мемлекеттік тіліміздің ахуалы да біртіндеп түзеліп келеді. Осы таяуда ғана еліміздегі мектеп оқушыларының 71 пайызға жуығы қазақ тілінде білім алып жатқанын естіп-білдік. Солар ертең мектеп бітіріп, маман атанып, ел тізгінін өз қолдарында ұстағанда өзінің ана тілінде сөйлемей, қай тілде сөйлемек? Міне, Президенттің байсалды сарабдал саясатының жемісі дегеніміз осы! Ойланайық, еске түсірейік, бұрын қашан мұндай болып еді?! Аталған көрсеткіш – бұлтартпайтын статистика. Бұл төңірек­тегі өзге даурықпа айқай-шудың көбі – саясат! Біз Президентіміздің қай жиында, қан­дай тақырыпқа сөйлесе де, сөзінің соңын ұдайы халқымызды ынтымақ пен бірлікке шақырып аяқтайтынын білеміз. Ол халқымызға сене біледі, қажет кезінде өтіне де біледі, иландыра да біледі. Халқымыз Нұрсұлтан Әбішұлының сөзі мен ісінің арасында алшақтық болмайтындығына үйренген. Ол тек өз ішімізде ұлтаралық келісім мен саяси тұрақтылық сақталған жағдайда ғана экономикалық ілгерілеушіліктің бола­тын­дығын табандылықпен айтып түсіндіруден жалыққан емес. Елбасымыз өткен жылдың соңында Тәуелсіздігіміздің 19 жылдығы құрме­ті­не жасаған баяндамасында: «Әлемдік тәжі­ри­бе кемелденген мемлекет құру үшін 40-50 жыл керек екенін көрсетеді. Біз қазірдің өзінде еліміздің өркендеуіне жеткізетін жолымыздың жартысынан өт­тік», деп еді. Сол Президентіміз, аман­­дық болса, тағы бір-екі жылда қа­зақ­­стан­дық­тардың жылдық орташа табысы еуро­па­лықтармен теңеседі дегенді айтып отыр. Біз солай болатынына кәміл сенеміз. Халқымыздың өзіміз білетін арғы-бергі тарихында тап бүгінгідей басы ашық, тап бүгінгідей іргесі бүтін, тап бү­гінгідей біртұтас әрі бүкіл әлем мой­ын­да­ған дербес мемлекеті бұрын бол­ған емес. Басқаны былай қойғанда, өт­кен жылы Еуропадағы қауіпсіздік және ын­тымақтастық ұйымына табысты төраға­лық етуіміз, оның 11 жылдан кейінгі Сам­митін өткізіп, 56 мемлекеттің бас­шы­ларын қабылдап, Астана Декла­ра­циясының қабылдануына қол жеткізуіміз, 27 елдің спортшыларын жинап, VII Қысқы Азия ойындарын өткізуіміз – еліміздің тәуелсіздік жылдарындағы талас тудырмайтын шоқтықты жетістігіміз екені анық. Осыларды ұйымдас­тыра білуіміз бізге көп тәжірибе жи­нақтауға мүмкіндік беріп қана қоймай, ұлттық рухымызды жаңа биікке көтеріп жіберді деп батыл айта аламыз. *   *   * «Ел болса, ер туғызбай тұра алмай­ды» демекші, біздің халқымыздың еңбек жолын қарапайым жұмыс­шылықтан бастап, бүгінде аты әлемге әйгілі қайраткер дәрежесіне көтерілген, өмірдің ащысы мен тұщысының бәрін де татқан, от пен судан өтіп, мейлінше шыныққан, мемлекет басшысы ретінде жүргізіп отырған саясатын дүние жүзі мойындаған өз Президенті бар. Елбасымыз өзінің жоғарыдағы тарихи шешімі арқылы: «Уа, халқым! Сене алмасаң – саған серт, сеніміңді ақтай алмасам – маған серт!» дегенді де айқын аңғартты. 2011 жылғы 11 ақпанда, «Нұр Отан» халықтық-демократиялық партия­сының ХІІІ съезінде делегаттар Нұрсұлтан Әбішұлы Назарбаевты бірауыздан Қазақстан Республикасы президенттігіне өз кандидаты етіп ұсынып, Мемлекет басшысы оған өз келісімін берді. Президентіміздің «Болашақтың іргесін бірге қалаймыз! Алға, Қазақстан!» шақыруы нақты іске асатыны сөзсіз. Біз дана халқымыз бұл жолы да өз таңдауын жаңылыссыз жасайды деп сенеміз. Махмұт ҚАСЫМБЕКОВ, Қазақстан Республикасы Президенті Кеңсесінің бастығы.