Аман болсын!

Жаңа жылда «Хабар» телеарнасында дыбыс режиссері болып жұмыс істейтін Нұр­би әпкеміз үйіне қонаққа шақырып, біраз өнер адамдарымен дастарқандас болдым. Белгілі асаба Айдар Болтаев әңгімені жақсы айтады екен. – Осы жазда үйге келінше­гімнің атасы мен апасы келіп, біраз күн қонақ болды, – дейді Айдекең. – Қария кісілер ғой. Бірде күндіз жұмыстан шаршап келіп, диванға қисайып едім, көзім ілініп кетіпті. Телевизордың даусынан оянып кеттім. Сөйтсем, қайын апам тура телевизордың алдындағы орындыққа жайғасып, бір бағдарламаны көріп отыр екен. Көргенде қарияның құлағы жақсы естімейді... Басын бұрып, оң құлағын телевизорға тосып, диктордың айтқанын тыңдап отыр. Бағдарлама – Ұлы Отан соғысы жылдарында тылда еңбек еткен әйелдер туралы екен. Диктор қоңыр даусымен ауылдағы әйелдердің ауыр жұмысын, тынымсыз тірлігін суреттеп айтып жатыр. Ойыма қулық келе қалды... Апам тура алдымда теріс қарап отыр. Диванның бас жағында тұрған пультті алдым да, телевизордың дауысын жайлап өшіріп, ақырын дауыспен әлгі диктордың ма­қамымен өзім сөйлеп кеттім. – Иә, соғыс жылдарында ауылдың әйелдері еркектердің орнында аянбай еңбек етті. Олардың осынау еңбегін кейінгі ұрпақ ешқашан ұмытпайды. Апам ақ орамалының құлақ тұсын түріп қойып, мойнын бұрып, беріліп тыңдап отыр. – Әсіресе, Жамбыл облысы, Талас ауданы, Қызыләуіт ауылының әйелдері таңның атысы, күннің батысы демей, тыным таппастан колхоздың жұмысын жапырып істеді... Апам телевизорға жалт қарады. Көзі жыпылық-жыпы­лық етті ғой деймін. Мен әрі қарай жалғастыра бердім: – Соның ішінде, әсіресе, осы ауылдың тұрғыны Мейрамгүл Қазиеваның еңбегін ерекше бөліп айтуға болады. Ол кісі қызылшашы да болды, арба да айдады, шөп те шапты... Ұлы Жеңіске өз үлесін аямай қосқан апамыздың ерлігі кез келген марапатқа лайық. Апам отырған орындығынан құлап қала жаздады. Асханада шай ішіп отырған шалына айқайлап жатыр: – Ойбай, шал-ау, тезірек бері кел... Мен туралы айтып жатыр... Сүрініп-қабынып шалы да жетті. Мен осы қарбаласта телеви­зордың дауысын қайта шыға­рып, ұйықтап жатқан адам құ­сап, теріс бұрылып жата бердім. Ал сонымен, атам мен апам екеуінің «айтысы» бастал­ды. Атам айтады: «Сен тура­лы «Хабар­дың» айтуы мүмкін емес», дейді. Апам: «Өз құла­ғым­­мен естідім. Мен туралы айтты... Қызыләуіт ауылы деді ғой», деп ол қоймайды. Жас­тық­тың астына тығылып алып, күлкіден тұншығып өліп барамын... ... Айдар ағаның әңгімесіне әбден күлдік. Қалай айтсақ та, қарияларымыз аман болсын! Оралхан ДӘУІТ, «Егемен Қазақстан»