– Ой, аяқ астынан ауылға баратын боп, жолға жиналып жатырмын, – деді ол аптығып.
– Иә... Не боп қалды?
– Қап! «Сен сұрама, мен айтпай-ақ қояйын» деп тұрғам. Амал қанша. Айтам ғой енді, айтам. Мына баланы кеше кешкілік балабақшадан алып келе жатқам. Кенет біздің жақтағы ығы-жығы көшелердің бірінен «мә-ә-ә» деп, қой маңырап қоя берді. Сірә, бір үй ауызашарға соямыз деп әкелсе керек. Біздің бала: «Папа, ол не? Тауық па?..», деп қара-а-ап тұр. О, күшік!.. Әлі күнге дейін қой, қозыны көрмеген ғой. Өзімнен де бар... Соған енді, төрт түлікті көрсетейін деп, ауылға апарғалы жатырмын.
«Бәрекелді-і!», деді бұл алғашқыда.
Ал содан соң: «Ауыл – зоопарк емес қой», деген бір қырсық ой келді басына.
