Нұр-Сұлтан қаласының Сейфуллин көшесіндегі №9-үйде орналасқан, бұрын «Жоңғар қақпасы», одан кейін «3 зал» атымен астаналықтарға белгілі дәмхананың атауы «Emoji» болып өзгергеніне көп уақыт өткен жоқ. Ал оның «Emoji» аталуының да сыры бар екен. «Бүгінгі заманда, әсіресе жастар өзара хабар алмасқанда сөз орнына эмоциясын білдіретін смайлдар жолдау әдетке айналған. Ал естіп, сөйлей алмайтын адамдар үшін смайлдар әлемі жан дүниедегі, көңілдегі күйді жеткізудің ең бір қолайлы түрі, сондықтан дәмханаға осы атауды беруді дұрыс көрдік», дейді еmojiлік қыз-жігіттер.

Дәмхана есігін ашпастан бұрын іштей да­йындалып, күлімсіреген күйі тұтқаны тарттым. Іште ақырын ғана жанға жайлы тиетін әуен ойнап тұр екен. Алдымнан күлім­сірегені жүзіне көрік қосқан жап-жас қыз шығып қолымен ишарат беріп төрге шақырды. Кіреберістегі бардан «Саламатсыз ба?» деген үн шыққанда психологиялық тұрғыда оған дайын болмаған мен сәл тосылып қалғанмын. Журналист екенімді айтып, дәмхана жұмысымен таныс­тыратын адамның бар-жоғын сұрадым. Сол сәтте ішкі бөлмеден күлімсірей шыққан орта жастан асыңқыраған әйел адам: – Қазір балам келеді, ұйымдастырып жүрген сол ғой, оған дейін мына жерге отырып демалыңыз, – деген. – Сіздің балаңыз ба еді, онда келгенінше әңгімелесе тұрайық, – деп ол кісіні сөзге тарттым.

– Негізінен Семей өңірінен боламыз. Ауылда тұратын сіңлімнің баласы Бақытбек құлағының мүкістігіне байланысты Семейде қолымда тұрып, арнайы мектепке барды. Содан балам Азамат екеуі құлын-тайдай тебісіп бірге өсті, одан таңдаған қызына үйленемін дегенде де үй болып, аяқтануына күш салдық. Сондықтан да өз анасынан гөрі маған жақындау. Оның жан дүниесін мен көбірек ұғынамын десем артық емес. Қазір 3 баласы бар, бірақ жығылған үстіне жұдырық дегендей, соңғы уақытта бүйрегі ауырып, диализге қарап қалды, материалдық тұрғыда өмір сүруі қиындап кетті. Азаматтың мамандығы дәрігер, алайда осы бауырының проблемасын бүге-шігесіне дейін танып, оның отбасына және осы тәріздес жандарға көмектесу үшін осы жобаны қолға алды. Ашылғанымызға екі ай, шынын айтқанда кірісімізден шығын көп, молынан кредитке кірдік, бірақ шыдаймыз, Алла бұйыртса іс қылып шығарамыз деп отырмыз, – деді өзін Ләззат деп таныстырған әйел.
Азамат көп күттірген жоқ. Еңбек демалысында болғандықтан бар уақытын осы жұмысқа арнап жүрген ол менің өтінішімді ықыласпен қабылдады. «Бұл идея Эмин Аскеров атты кәсіпкердің бизнес-тренингіне қатысқаннан кейін туды. Анам айтып берген шы­ғар, әлеуметтік маңызы бар жобаны қолға алуым бауырымның ерекше жағдайына бай­ланысты. Жұмысты бастамастан бұрын Бақытбек өздерінің чатында осындай арнайы дәмхана ашу идеясы барлығын жариялады. Содан бірден бірнеше жігіт хабарласып, осы мейрамханаға келдік. Жұмысы тоқтап, жабылып қалған соң іші адам көргісіз екен, барлық тазарту, жөндеу жұмыстарын өз қолымызбен жасадық. Сол жігіттің бірі қазір аспаз», деп әңгімесін бастады Азамат.

3 залы бар дәмханаға келушілер қатары көп болмағанымен, тамақтанушылардың көңілдері жай, ризашылықтарын қимыл­дарымен көрсетіп, қоштасып шығып барады. Келген адамдардың үстел үстін бажайлап қарағанын аңдап, мен де зерттеуге кірістім. Әйнектің астына даяшыларға тапсырыс беру, басқа да қажеттіліктерді сұраудың қол қимылдары көрсетілген көмекші қағаз қойылған екен. Кәдімгі теледидардан көрсетілетін сурдоаударма тәрізді. – О баста, дейді Азамат – даяшы бо­луға бәрі жүрексінді, себебі сау адамдармен қарым-қатынаста бір-бірімізді түсінбей қаламыз деген қорқыныш болды. Қазір бойлары үйренді, ең бастысы, осындағы қыз-жігіттердің барлығы өздерінің қоғамға қажет екендіктерін түсінді. Бойларындағы әлеуметтік кедергілерді күнделікті жұмыс­тары арқылы алып тастап, осы жерден өз орындарын тауып жатыр. Әуелде тек ыдыс жуамын, өзге жұмыстан қорқамын деген қызымыздың қызығушылығы оянып, кондитер болды. Даяшы жігітіміз аспаздыққа икемі барлығын аңдап, соны игеріп алды. Әрине жаңадан бастап жатқандықтан қиындығымыз көп. Алдымен психологиялық тұрғыда кедергілер туды. Оларды ата-аналары бала күнінен мүгедек деп есептеп көп нәрсеге өздері жүгіріп, балаларының қоғамға икемделуін шектеген. Сосын мемлекет бізге мұнша жәрдемақы беруі, үкімет көмектесуі тиіс деген түсінік қалыптасқан. Солардың бәріне деген көзқарастарына өзгеріс енгізіп, жұмысқа кешікпеуді, жауапкершілікті сезінуді, дайындалған астың дәмді болып, келген қонақтың көңілінен шығудың қажет екенін бойларына сіңіру үлкен жұмыс екен. Ал қазір қай-қайсысының да көздерінде оты жанды, тіпті жұмысты қалай жақсартамыз деген идеяларын айтып, зейін, ықыластарын салады. Осының ішін әрлеу мен, үстел үстіне жабылатын дастарқанға дейін өздері тігіп шықты. Он екі мүшесі сау адамдардан осындағы қыз-жігіттердің басты ерекшелігі – олардың естімеуі емес, өтірік айта білмейтін шынайылығы дер едім. Сол реттен бір жағынан адал адамдармен жұмыс істеу өте жеңіл. Екін­шіден уәде бердің бе орындауға тиіссің, олар қалжыңды да түсінбейді, сондықтан не айтсаң да барлығын ашып, бажайлап беруің керек. Кейде мынадай қиындық болып жатыр десең, жандары ашып тұрып қабылдайды, шешілуін күтеді.

Дәмханада бүгінде 18 адам жұмыс істейді. Тек екі бармен сөйлейді, ал қалғандары қол қимылымен түсіндіретін ылғи бір өрімдей, 20 жасқа енді толған қыз-жігіттер. Қызыл­ордадан, Алматыдан, Ақтаудан, Теміртаудан дейсіз бе, жан-жақтан өздерінің өмірден жолын тапсам деген өрендер. Бір қиындығы, көбінің астаналық тіркеуі жоқ. Тұратын жерлері арзан хостелдер екен. «Нұр-Сұлтан қаласында тіркелген 5 адамға бізден гөрі жеңіл, олардың тұратын жерлері бар, оған қоса қалалық еңбекпен қамту орталығының еңбекақыларына қосымша қосатын сомалары бар. Егер біздің Нұр-Сұлтан қаласына тіркелуіміз шешілсе, қала тұрғындары арасынан қолұшын созатын адамдар шықса жақсы болар еді. Негізінен біз осы маңайдың жұртшылығына ризамыз, ашылмай жатып, екі адам сіздерге көмегіміз тисін деп бір-екі шараларын өткізді. Үйлеріне тапсырыспен тамақ алдырады, айт мейрамы кезінде шелпек, бауырсақ, торт, бәліштер пісіртті. Соның барлығы біз үшін үлкен қуаныш», дейді кейде жазып, кейде сөздерін аударып берген Азаматтың қызметіне жүгінген жастар.

Үржардағы үйін, астындағы көлігін сатып, сүйген мамандығы дәрігерлікке қоса әлеуметтік маңызы бар жобаны атқарып жүрген Азаматтың өзі де пәтер жалдап тұрады. «Әйтпесе өз үйіме тіркер едім, бірақ кез келген бизнестік жоба бірден айдарынан жел есіп кетпейтіні тәрізді біз де қазір клиент­тер жиып, елден алғыс алып, жұмысты жолға қоюды басты мақсат етудеміз», дейді Нұр-Сұлтан қалалық Онкология орта­лы­ғының реа­нимация бөлімінің дәрігері Азамат Базылов.