Сол жылы мен Қазақтың ауыл шаруашылығы институтын тәмамдап, елге келген едім. Жоғары оқу орнын бітірген соң, Талдықорған маңында 3 айлық әскери жиында болып, әлі қызметке тұра қоймаған едім. Келген қонақтар біздің үйімізге түсіп, мерейіміз өсіп-ақ қалды.
Ол кезде әкеміз шаруашылық кәсіподақ комитетінің төрағасы болып істейтін. Кешке театр тарландары атақты «Ана – Жер-ананы» көрсетті. Спектакльді көруге ауылдың тайлы-таяғы қалмай келіп, қойылым біткеннен соң халық әртістерді сахнадан жібермей тұрып алды.
Содан қонақтар үйге келіп, шай үстіндегі көңілді отырыста халықтың өнерге деген ықыласына риза болып отырысты. Дастарқан басында отырғандардың өтінішіне сай Сәбира апай көп сөзге келместен ана образына кіріп, көз жасын төгіп жіберіп өнерін көрсеткенде отырғандар ықыласпен қошемет көрсетісті.
Ал менің анам Құман ағаға қарап: – Меруертті де ала келмеген екенсіз, өз көзімізбен көрер едік – дегенде, Құман аға күліп: – Айтпаңыз апай, өзім де сағынып жүрмін Меруертті, – деп жұртты ду күлдірген еді.
Міне, сол кездесуден қалған белгі ретінде осы суретті әлі сақтап келемін.
Сапар Ізтілеуов
Қостанай облысы
