Степногорск қаласы әкімінің штаттан тыс кеңесшісі Станислав Мухамадиев Башқұртстанның Красный Урюш ауылының тумасы. 1970 жылдан бері құшағы кең, пейілі мол қазақ даласын қоныс еткен. 1976 жылы Целиноград ауыл шаруашылығы техникумын аяқтап, техник-электромеханик мамандығын алып шыққан. Отан алдындағы борышын өтеп жүргенде бойындағы айрықша тындырымды, әр нәрсеге зор жауапкершілікпен қарайтын қасиеттерінің арқасында ротаның старшинасы болып қызмет еткен. Еңбек жолын Ерейментау ауданындағы «Қазақстан» кеңшарында өз мамандығы бойынша бастаған. Кейін жалынды жас білімін жетілдіру мақсатында Целиноград ауыл шаруашылығы институтының сырттай оқу бөліміне түсіп, жоғары білімді маман атанған.
Барлығы атқан оқтай түп-түзу келе жатыр еді. Алдына қойған мақсаты да орындалатын сыңайлы. Арман атты тұлпардың жалына қолы жете бастаған шақ. Біліммен бірге тәжірибесі де толысқан. Оның үстіне алдынан жұмыс үркіп отыратын жас маманның бойындағы тындырымдылық қасиеті әріптестері тарапынан оң бағасын алған. Әйтсе де өмір жолы бұл ойлағандай теп-тегіс емес екен. Тағдыр тәлкегі талмау тұстан соққанда «МСУ-81» кәсіпорнында жұмыс істеп жүрген шағы еді. Өндіріс басындағы айтпай келген апаттан мүгедек болды да қалды. 1986 жылы бірінші топтағы мүгедектікке шығарылды.
Қол қусырып қарап отыруға болмас, талпыну керек деп шешкен. Оның алдында күнді түнге, түнді күнге ұластырған ұйқысыз, күлкісіз қаншама тәулік өтті. Бір уақ ендігі күнім не болар екен деген суық ой сумаңдап, санасында тұрып алар еді. Канша ойламауға тырысса да, әлдеқайдан сап ете түседі. Жүйкесі жүндей түтілетін уақыт болды. Күндердің бір күнінде Станислав Фазылзинович үмітті үзуге болмайтынын түйсінген. Қайтадан қайратына мініп, талпыну керек. Ол үшін не істеген ләзім. Бұл тұс өтпелі кезеңнің өкпек желі дүниені шайқап тұрған уақыт. І-топтағы мүгедек түгілі он екі мүшесі сау, тепсе темір үзетін азаматтардың өзі табыс таба алмай, аңтарылып қалған. Осындай қиын уақытта қарға адым жер мұң болған мүгедек не істей алуы мүмкін? Бұрынғы мамандығын көңілі құлай сүйгенімен, енді оған аспандағы ай жақын. Өзіне лайық, қолынан келетін, онда да жасаған дүниесіне сұраныс бар бір кәсіпті игеру керек болды.
Егер бастап кетсе, жеріне жеткізе істей алатындығына көңілі кәміл сенеді. Екі аяғын қаз басып жүргенде жұмысты жапырып тастайтын. Соңынан ешкім күлбілтелеп күмән келтірмейтіндей етіп мінсіз атқарушы еді ғой. Тәуекел етіп тас жұтып, тіршілік қамын ойламаса болмайды. Сөйтіп жүріп, тұрмыстық қызмет үйімен хабарласып, үйінде отырып тоқымамен айналысуды жөн көрді. Бұрын қолға алып көрмеген шаруасы. Әйтсе де аз уақыттың ішінде бар ынта-жігерін жұмылдырған соң тәп-тәуір меңгеріп алды. Бірте-бірте кәсіби шеберлігі толысты. Бойында жігер бар еді. Мен де мына өмірде біреуге қажет болсам, біреудің кәдесіне жарасам деген ұмтылыс бар еді. Сол ынта-жігерінің арқасында тәжірибесі толысып, өтініш айтушылардың талап-тілегіне орай қажетті заттарын тоқып беретін болды. Алғашқыда күмән келтірушілер де болған. Кейін ешкім Станислав Фазылзиновичтің қолынан шыққан бұйымдарға сын айта алмайтын, қайта мінсіз дүниеге ризашылық лебіздерін білдіретін. Аз уақыттың ішінде төңіректегі ел құлақтанып, қолқа салатындар көптеп келіп жатты. Сол сәтте көңілі көтерілген. Әлі де халыққа қажет болатындығын ұққан. Сол еңбегі арқылы күнкөрістің көзін тапты. Өз бойындағы сезімді ғана қанағаттандырған жоқ, жаңа жосықтағы сүйікті ісі арқылы үміт отын лаулатты, істеген ісімен елге жақты. Төңіректегі халық мүгедек болып қалған адамның өмірге деген ұмтылысын, бойындағы болаттай берік қажыр-қайратын үлгі етіп айта бастады. Торығудың да, түңілудің де жалғыз емі алға ұмтылу екен. Станислав Фазылзиновичтің бойынан ел өмір үшін күрескен ерлікті көрді.
– 2015 жылдан бастап Степногорск қаласындағы қимыл-қозғалысында ақауы бар қалалық мүгедектер қоғамына жетекшілік етіп келемін, – дейді кейіпкеріміздің өзі, – мемлекеттік әлеуметтік тапсырыс бойынша қилы-қилы жұмыстар атқарамыз. 2018 жылдан бастап «Инватакси» қызметі жандана бастады. Мемлекеттік тапсырмаларды үйлестірушінің жұмысы ауырлау. Өйткені мүгедек адамдардың көпшілігі заңды біле бермейді. Өздеріне қандай көмек көрсетілуі керек, қандай жеңілдіктер бар екендігінен хабарсыз. Міне, осы тұрғыда көмек көрсетеміз. Тағдырдың жазуымен мүгедек болып қалған адамдардың жайын бәлкім біз ғана түсінетін шығармыз. Өйткені басымыздан өткеріп отырмыз ғой. Ең бастысы, оларға дем беріп, қолтығынан демеп, тіршілікке деген махаббатын ояту. Ал оның жеңбейтін қиындығы жоқ, – дейді ол.
Табаны күректей 36 жыл бойы І-топтағы мүгедек санатындағы кейіпкеріміздің пікірінше, басқа түскен ауыртпалықтан арашалайтын құдіретті күш – еңбек. Тырбанып тіршілік етіп, төңірегіңдегі адамдарға қолғабысың тисе, жан дүниең жадырап, рахат бір сезімге бөленесіз. Одан артық пендеге не керек?
– Осыдан жиырма жыл бұрынғы жағдайға қарағанда қазір барлық мүмкіндік жасалып отыр, – дейді ол. – Жаңа мамандықты меңгеруге, өз ісіңді бастауға жол ашылған. Курста оқисыз ба, тренингке қатысасыз ба, қалауыңыз білсін. Біз де өзіміздің еңбегіміз арқылы мемлекетке, отбасымызға пайда келтіруіміз керек қой. «Еңбек еткісі келген адам жол іздейді, еңбек еткісі келмеген адам себеп іздейді». Осы сөзді жиі айтамын. Ұққан жан ұмтылса екен деймін.
Шынында да, қаншама қиындықты басынан кешірсе де, қайрат-жігері мұқалмаған қажырлы жанның сөзінде жан бар-ау.
Ақмола облысы,
Степногорск қаласы
