Қысқасы, қазақ спортшыларына жөнді жүлде бұйырмай, Токио Олимпиадасы түңілдіріп тұр. Қоланы қоңылтақсып отырған жайымыз жоқ, десе де қанша қола болса да, оның құны алтын түгіл, күмістің ширегіне келмейтіні белгілі. Түрікменстан құрамасының жалғыз күміс медальмен Қазақстаннан жеті саты жоғары орналасқандығы – осының айғағы. «Құм жиылып тас болмас» демекші, қаншама қола жиналғанымен, оның алтынға жетпейтіні тағы анық. Ендеше, бізге алтын медаль ауадай қажет.
Бұрын-соңды Қазақстан құрамасы қатысқан Олимпиадаларында елдің Әнұранын асқақтата шырқатып келді. Атланта, Сидней, Лондон, Рио Олимпиадаларында 3 алтын медальдың арқасында Әнұран үш мәртеден шырқалды. Тек Бейжің Олимпиадасында ғана 2 алтынға ие болдық, 4 күміс пен 7 қола медальды айтпағанда.
Рас, Токиодағы түңілдірген сәтті бұрын да бір мәрте бастан кешкен едік. Афина Олимпиадасында. 2004 жылы. Бұл жағдай он алты жылдан кейін қайталанады деп кім ойлаған?! Абырой болғанда, Олимпиаданың соңғы жарыс күні боксшы Бақтияр Артаев жеңіс тұғырына көтеріліп, елдің Әнұраны Афинада да шырқалды. Сөйтіп Қазақстан 1 алтын, 4 күміс, 3 қола еншілеп, жалпы есепте 40-шы орын алған еді.
Күн сайын қазақстандық олимпиадашылар қатысатын жарыстарды Олимпиада қалашығының баспасөз орталығында кірпік қақпай қадағалап, қазақ жанкүйерлерінен сүйінші сұрайтын сәтті тағатсыздана күтіп отырамыз. Қоржындарына құнды медальдар сауылдап түсіп жатқан басқа елдердің журналистеріне қызыға қараймыз. Ал біздің спортшылардың қарқыны көңіл көншітпейді, үміт үзілгелі тұр. Сөздің қысқасы, осы Олимпиадада алтын алсақ (бар тілеуіміз де осы) та, алмасақ (оның бетін ары қылсын) та, ел спортының барлық саласын сүзгіден өткізіп, сапа мен санның аражігін ажырататын, сәтсіздіктердің сырын ашатын бір терең талдау жасалуы қажет деп ойлаймыз.
