Мағжан Жұмабаевтың бірінші қарасөзі «Балапан қанат қақты» деп аталады. Мұны ол «Балапан» журналына арнап жазыпты. «Балапан қанат қақты... жас еді. Қанаты да қатып жеткен жоқ еді. Амалсыз қақты. Солтүстіктің суығына шыдай алмады. Суық жел сүйегіне жетті. Ызғар өкпесіне өтті. Ұшып орманға барып еді, күні кеше күбірлесіп, күлімдесіп, жылы құшағын ашып тұрған ағаштар бұған мойнын бұрмады. Ұшып тоғайға барып еді, қанша шырылдап айналып жүрсе де, қалы ақ кебінін жамылып, тоғай тұрмады». Сонау қиын күндерде ақын бұл сөздерді «Балапан» журналына деп арнап жазғанымен, ұлтына деген көзқарас пен үмітті астарлап жеткізгені шындық. Әсіресе Мағжанның «Балапанды» «жас еді», «қанатын амалсыз қақты», «Ызғар өкпесіне жетті» деуі «Балапанның» емес, сол тұстағы Қазақ деген ұлттың басындағы жағдай емес пе? Ал «Солтүстіктің ызғары» дегенді ашып айтпаса да, түсінікті сөз. Ол ызғар әлі де айыққан жоқ.
Ол қарасөзін жалғастыра келе бүй дейді:
«Балапан қанат қақты...
Аштан өлетін болды. Ойды-қырды қар басқан. Бір қылтанақ таба алмады. Ой – жан-дәрмен жылы жаққа кету, егіз Есіл-Нұраның тәтті суларынан ішіп, Аралдың ыстық құмын құшпақшы. Терең Балқаштың мөлдіріне шомылмақшы. Алтайдың етегінде «үһ» деп демін алып, Марқакөлдің қаймағында жүзбекші». Соңғы сөйлемдерде ақын өз ұлтының үмітін, арманын, ендігі жолын сөз сиқырына сыйдырып, дәлдеп жеткізіп отыр. Біз үшін «Балапанның» жылы жаққа ұшуы – қазақтың өз билігін өз қолына алып, дербес ел болуы. Кешегі кеселді күндерде ақын осындай ойы, көзқарасы бар екенін жасырмайды.
Мағжан ақынның екінші қара сөзі «Домбыра» деген тақырыпта. Ол бұл туындысын «Марқұм Ш-ға арнаймын» депті. «Домбыра кейде ағаш жапырақтарының дірілдеп күбірлегеніндей, кейде ауру адамның ыңырсығанындай болады. Ол қайғырады... зарланады... маған алыстан талып бір дауыс естіледі. Мұңды бір дауыс жақындап келеді. Нәзік, зарлы дауыспен біреу ақырын ғана өлең айтқандай... әйел даусы... «бізден сорлы жалғанда жан бар ма екен?». Жылап тұрған қазақ әйелі арқылы Мағжан қараңғы қоғам, теңсіздік пен әділетсіздікті сын тезіне алғысы келеді. «Маған жақындап келіп, менің көздеріме тура қарады. Көз қарауы әрі майда, әрі салқын. Кішкене күлімсіреп, қансыз ерінін қозғап, сөйлейін деп еді, жөтелді... ұзақ жөтелді... Ақырын ауыр жөтел». Мұнда ақынның «әйелдің маған жақындап келіп, көзіме қарады» дегені елдің сөзін бір айтса ақын айтар, мұңын ақын түсінер деген ізгі тілегінен туындаса керек.
«Домбыра» қарасөзін ақын «Денем күйді... Жүрегім аузыма тығылды. Көзімнен ыстық жас төгілді... домбыра да күңіренеді, зарлайды, ақырын жассыз жылайды. Жыла, домбыра, жыла» деп аяқтайды. Ақын неге домбыраны жылатқысы келіп отыр, өйткені қазақтың мұң-қайғысы, қуаныш-жақсылығы тек домбыра үнімен, қос ішектің тілімен шаршы әлемге жетіп жататын.
