Оның «Қарагер тай» деп аталатын әңгімесі мейлі қай жағынан алып сараласақ та, қазіргі қоғамның һәм адамның бейнесін сипаттайды. Әр кейіпкерді айна алдына әкеліп, ішкі жан дүниесін, сезімін, санасын салмақтайды, «сен мынадайсың» деп зекімегенімен, астарлап айтады.
«Дастарқан жиналғанша Тұрардың езуі де жиылмады. Көзі жыпылықтап, айтылған әңгіменің бәріне бас шұлғи береді. Есік алдында топырлап жүрген бізге де қызық керек, Тұрардың кірпік қаққанын қалт жіберместен аңдып жүрміз. Атам мал шаруалаймын деп, әжем құрт сығамын деп, жеңгелер кино қараймыз деп сыпырылып үйден шығып кете барды. Жай кеткен жоқ, есік алдында жүрген өңшең біз сияқты бала-шағаны жетектей кетті. Кеш түсе Жарбагүл үйіне қайтатын болды. Бір аяғымен теуіп мотоциклді оталдырып алған атам Жарбагүлдің шыбықтай жіп-жіңішке бұрымын алпамсадай арқасында солқылдатып жолға түсіп кете барды». Қарапайым адамдардың өмірі қағазға түскенде, басқаша сипат алатынын осы шағын әңгімеден аңғаруға болады. Айналаға зер салсаңыз, жазушы кейіпкер еткен Тұрар да, Жарбагүл де біздің қоғамда бар. Шығармадағы «Тұрардың түрін адам аяғандай», «қаймақ толы бүйендей іркілдеген омырауларымен...», «шыбықтай жіп-жіңішке бұрым» деген сияқты тосын теңеулер оқырманды ойландырмай қоймайды. Ал соттан жеңілген қарттың қарагер тайдан айырылғандағы күйін «Атамның қоңыр қалпағы көтерілмеді» деп жалғыз ауыз сөйлеммен сипаттайды. Бұл – шеберлік.
Оның есімін әдеби ортаға таныс еткен «Ақындардан жеріну» деген әңгімесін күлмей оқу мүмкін емес. Кейде ішек-сілең қатады, «мынау әлгі кісі емес пе?» деп те күдіктенесің. «– Арқалы ақын… Арқыраған ақын… Сонау Атыраудан келген арда ақынымыз Итбай! – деп сампылдап тұрған асаба жігіттің сөзін аяқтатпастан қолындағы микрофонын жұлып алған күйі Ақын шықты ортаға арқаланып. Айналасын шөп басқан айдын көлге ұқсайды екен басы… Шаш атаулыдан ада болған төбе мейрамхана шамдарына шағылысады». Осы шығармада Итбайдың «иттігі» толық ашылған. Оның себебі заманнан ба, адамнан ба деген сұрақ та қосамжарласып, көңіліңе қонақтап, маза бермейді.
«Бір түндік неке» деп атаған әңгімесі де ауылдағы әлдебір оқиғаның ізімен баяндалады. Оқи отырып, «мұндай оқиғалар біздің ауылда толып жатыр» дерсіз, бірақ оны Бақытгүлше түрлендіріп жазу қиынға соғады. Тойдың, қуаныштың, некенің бір-ақ күнге жалғасқанын жеткізу үшін де жазушылық шеберлік керек те шығар. Құдағиының бар жақсысын ұрлап, тайып тұрған анасы мен қызын былай суреттейді: «Дәл осы уақытта қалаға жетіп үлгерген екі әйел олжаларын саудалап болып, кафелердің бірінде бокал толы сыраны соғыстырып, жаңа жоспарлар құрып отырған еді». Бір әңгіме – бір тағдыр.
«Сөйлемдегі өмір мен сөйлемнің өмірі бірікпегесін – тірі тіркес тумайды. Өмірдің тамыр солқылы мен сөйлемнің тамыр солқылын лингвистикалық проза ғана қоса алады» деген Асқар Сүлейменовтің даналығы осындайда еске түседі. Бақытгүл аз жазады, тіпті сөзді де сезім сияқты үнемдеп жұмсағысы келеді. Сонысымен де ерекше. Бір сөзбен айтқанда, ол кейіпкерін іздеп жүрген жазушы.
