Мамық-маусым

Терек басынан құлаған ақ ұлпа астана аспанында ырғала билейді. Жапалақтап жауған қардың елесіндей нәзік те нәумез. Анасы шақтап тіккен бетпердеден маңдайы ғана жарқырап көрінетін ауладағы балалар көкке алақандарын тосады. Құдайға қолын жайған мүридтей кінәсіз кейіпте. Құс қауырсынындай тербелген ағаштың аппақ мамықтары бүрдіршіндер қуған сайын қашады. Ұмсынады, ұстатпайды. Желмен жарыса жүгірген бұзықтар оңай болдыра қоя ма? Қай­та соңынан жүгіреді. Бұл жолы да нәтижесіз. Әйтсе де олар арманшыл. Самалды бөгемек болады, қалқалайды. Бәрінің мүддесі бір. Қараңызшы, ақыры біреуі алақанына қондырды. Енді, тілек айтып, қайта үрлемек. Әне, келесісі де сөйтуде. Не тіледі екен, ә. Періштелердің тілеуі қабыл болады деуші еді. Олардың жаны таза ғой. Мына даңғайыр дүниенің кіршіксіз мөп-мөлдір тұрғындары солар ғана сияқты. Өмірдің сұлулығын солар ғана сезетіндей.

Аппақ мамықтар. Ақ теректердің жемісі ме, көз жасы ма? Ағаштар жылай ма осы? Тастардың толқитыны несі? Көктің аласұратыны? Жердің шай­қалатыны ше? Сонда Жаратқан жан­сыз затқа да жүрек бергені ме? Олардың жүрегі адамдардың жұды­рығындай кішкентай ма? Жо-жоқ, үлкен. Үлкен деймін. Тіпті бәс тігуге бармын. Олар – алып жүректің иесі. Нағыз мейірім мен ізгіліктің көр­кем көрінісі. Біз қанша қастандық жаса­сақ та кешіруден жалыққан емес. Кешіруден... Сіз өзгенің қателігі­не қалай жауап қайтардыңыз? Жауыз­дықты ұмыта алдыңыз ба? Білем, әлдебі­реу­дің әнтек әрекетіне әлі де назалы­сыз. Содан ғой, ұзақ өмір сүр­мей­тініміз. Ал мынау жасыл әлем ешкімге өкпелмейді. Ол – мәңгі. Өйт­кені жүрегі үлкен.

Немересін кешкі серуенге алып шыққан қария теректің көлеңкесінде отыр. Сәске түсе саялайтын әдеті. Жапы­рақтар тербелген сайын, мамық­тар себелейді. Құдды аспан бақбақ гүлін уыстап алып жерге төккендей. Қысқа ғұмырдың қызығын алдында ойнап жүрген балапанына балайтын ақсақал әр мамыққа ұзақ қарайды. Терек тағы гүлдеді. Жаңарды, жасарды. Өткен күндердің сәулесіндей. Ай­нала сүттей аппақ. Әне, біреу үйіл­ген мамықты өртеп жатыр...