Кейінгі жылдар мұғдарында жасампаз жастардан құралған мәдени ұйымдардың саны күннен-күнге артып келеді. Олар қоғамдағы түйткілді өнер рухымен шешкісі келетінін байқап-ақ жүрміз. Ащы сия, улы тілмен заманның запыран қайғысын, адамның мінезіндегі дерт-мерездерді қаймықпай ашық айтады. Оған бек қуаныштымыз. Алайда бізді шошытатын дүние – олардың үніндегі үмітсіздік.
Жақында шетел көрген, оқыған азаматтың біреуімен әңгімелесіп қалдық. Дамыған елдердегі өркениет үлгісін айта бастады. Ол жақтағы азаматтардың мәдениеттілігі, әлеуметтік жүйенің керемет құрылғандығы жөнінде біраз сөйледі. Ақыры біздің елге келді. «Қазақстанда ше?» деген сөзінен Отанға деген жиіркеніш иісі мүңк ете қалды. Туған жері туралы баянында тыжырынған беті бір жазылмады. Оқыған, зиялы адам дерсің. Бірақ көзінен халқына деген бір тамшы махаббат байқалмады.
Деструктивті ағымдарға ілескен ағайындарда да осы психология анық көрінеді. Ғасырлар сүзгісінен өткен салт-сана, әдет-ғұрып, әдеп-ахлақтың барлығы оларға жат көрінеді. Ұлт бірлігі, мемлекет тұтастығы секілді қағбадай қастерлі ұғымдар жанын аса мазаламайды. Альбер Камюдің «Бөгде» адамы секілді бейнебір. Асылында, бұлбұл бағынан, құлан қағынан жерімесе керек еді ғой.
Жоғарыдағы ойымызды қайта қаузайық. Заманында қаламдас ағасы Жүсіпбек Аймауытұлының күйреуік, қайғышыл деп сынаған Мағжан Жұмабаевтың өзі «Сүйемін» деген өлеңінде үміттің алтын арайына көңілін қыздырады:
«Ұйқы басқан қабағын,
Бастыра киген тымағын.
Жалқаулықты жар көрген.
Жүрген ескі заңымен,
Алдындағы малымен,
Бірге жусап, бірге өрген.
Алаш деген елім бар,
Неге екенін білмеймін –
Сол елімді сүйемін!»,
– дейді-ау ұлт ұзаны. Шартсыз, есепсіз сүю дегеніңіздің хас үлгісі. Ал халық батыры Бауыржан Момышұлы «Өз ұлтын сыйламау, оны мақтаныш етпеу – сатқындық», депті...