Көше бойымен жалғыздық ілбіп басып келеді. Айнала шуақты өлке, у-шу адамдар, әрлі-берлі жүйткіген көліктер. Әу бастан кісіге үйір, көпшіл, сөзуар адамдар жат көрінетін. Үнсіздікпен күн батырып, таң атырыпты.
Ал... бір кездері өзі жат көретін қауымға еріп, азаншысы мен қазаншысы дамайласқан тірліктің жарапазаншыларымен ән шырқапты. Ең тұнжыр, ең өкінішті күндер... Бар болып көрінуге тырысыпты. Кімге көрінбек еді? Кімге сөйлемек еді? Ол өзін сөреде тұрған бір кітап қанамын деп елестетпеуші ме еді? Неге мыңжылдықтарға емес, арзан қоғамға ұнауға талпынған? Неге ұлтқа емес, қоғамға тіл қатқан?
Қос-қос жұп, қос-қос жапырақтар. Жалғыз қалудан қорқатын өмірсүйгіш көрермендер. Көше бойындағы орындыққа отыра кетті ол. Кенет ішкі жағынан біреу сөйлегендей болды. Қараса өзінің жаны, тілінген жаны пиязға қараған жанардай сыздағанын байқады. Дертті жан күрк-күрк жөтеліп тіл қатты. «Талдан таяқ таянған сол бала, сәби жан мен едім ғой... мөлдір ойдың бақшасында құлаш ұрған кезім қайда? Мендегі алғаш тұтанған отты мәңгілік сөндірмей өтемін деген аңсарлы тілегің мызғығаны ма? Есіңде ме, алғаш көрпенің астына еніп, анам өлсе не істеймін, қалай өмір сүремін деп ойша анаңның өлгенін елестетіп жылаған едің ғой... Сосын бозала қырдың басында өскенде жақсы адам болып, күн сияқты әлемге жарық шашамын деп серт етіп едің. Түнде жәбірленгіш, әлжуаз қоян туралы ертегі айтылғанда «Ол неге жылайды? Неге қорғансыз?» деп мұңға батушы едің. Ал қазір қандайсың? Ешнәрсеге селт етпейтін болып бара жатқаның қалай?...»
Жалғыздық көше бойына дамылдап, тыным алды. Бәрі бөтен көрінеді, бәрі өзгеріп кеткендей.
