– Шал, сен балаңа майда-шүйделердің көзінше жекіп, жерге тыққандай ұрсып сөйлеуді қой, – деді кейуана елу жылдан астам уақыт отасып келе жатқан шалына.
– Не болып қалыпты, түге? – деді қария кіржиіп.
– Кейде тым артық кетіп қаласың. Соңыңнан келе жатқан, біраз жасқа келген ұлыңды әлі бала көресің. «Істің көзін таппайсың» деп бала-шағаның көзінше тұқырту бізге енді жараспайды. Өз тірлігіне мығым жан осындай-ақ болсын. Баламыздың иіні жұмсақ, ата-ана сыйлап қалған, басқа болса сендей әкемен баяғыда-ақ жүз шайысып, өз жолымен кетер еді, – деді кемпір.
– Әй, сен жайыңа отыр, ақыл үйретпей адамға, – деді қария кемпіріне түсін суыта қарап, – балама ұрыссам адам болсын, тірлігіне мәккамдық танытсын деймін. Жеккөргеннен ұрыспаймын. Не десем де өз балам, он жерден жасы ұлғайса да мен үшін сәби. Ісіне ұқыпты болса да, одан сайын ширықтырып, ширата түсу артық етпейді.
– Мен саған ұлыңа оңашада айт, бірақ бала-шағаның алдында артық кетпе деп отырмын. Сен өзеуреп, жерден алып, жерге салып сөйлегеніңде байғұс ұрыс естіп тұрған баладай бүрісіп, бүкжиіп қалады. Ол да әке. Төрт перзенті бар. Ешкімнен кем емес. Менікі ертең бала-шағасы алдында абырой-беделі төмен болып қалмауын ойлағандық, – деді кейуана.
Қария ескі қиқар мінезіне салып, кемпіріне қолын бір сілтеп орнынан тұрып кетті де, есік алдындағы орындыққа жайғасты. Айнала тып-тыныш. Ауланы қоршаған биік дуалдың ар жағынан ұлы мен үлкен немересінің сөйлескендерін естіп қалды. Бірі жұмыстан, бірі мектептен келе жатқаны бұған белгілі.
– Атасының баласы, үй тапсырмасын орындап болған соң қораны тазалап, сиырға су беріп, аздап шөп турап қой. Бүгін менің шұғыл шаруаларым бар, әйтпесе өзім-ақ істер едім, – деді қолдағы бала.
Немересі әкесіне тіл қатты. Дауысы зілді.
– Қора-порадағы тірлікке қолым тимейді. Істемеймін, – деді ата-әжеге арқа сүйеп қалған үлкен немере.
– Айтқан тілді ал, бала, қиын шаруа емес қой, – деді ұлы жұмсақ дауыспен.
– Үнемі өз әкесін тыңдамайтын, тек ренжітетін адамның тілін алмаймын, – деді немере қатқыл үнмен.
Немеренің мына сөзін естіген қарияның жүні жығылып қалды. Ол ойлады: «Кемпірдікі жөн екен. Енді ескі «тактиканы» тастап, жаңасына көшу керек». Ол қандай «тактика», оны қарияның өзі біледі.