Аққайыңның бұтағын кеспе, көкем,
Сен үлкенсің, бұл байғұс бесте ме екен?
Қол-аяғың секілді бұтақтары,
Аппақ болып әдемі өскен екен.
Жүрсін осы ақылым есіңде енді,
Жолатпағын келсе де досың мейлі.
Ұлы анамыз – табиғат, ағаш түгіл,
Бір тал шөбін жұлсаң да кешірмейді.
Айтқаныма өкпелеп қалма, сірә,
Көп келіп тұр атаңның ауласына.
Кім кепілдік ете алар осы бұтақ,
Ертең саған шаңырақ болмасына?..
Сәли Сәдуақасұлы