...Сона-а-ау сексенінші жылдардың ортасында белгілі публицист, әдебиет сыншысы Әуез Бейсебаев екеуміз оңтүстіктегі облыстарға бірге іссапарға шығатын болып қалдық та, алдын ала пойызға билет алу үшін екінші Алматыдағы темір жол вокзалына келдік.
Шілденің күні шыжғырып тұр. Әуез ағам көзіне қара көзілдірік тағып алған. Қимыл-қозғалысы ширақ. Әдемі қыздарды көрсе, мұртын сипап, жымиып қояды. Оның жанында осындай-осындай қызықтарға куә болып жүрудің өзі бір ғанибет.
Нағыз сері, сұлу жігіт. Жасы отыздан асса да, әлі үйленбеген кезі.
Вокзалдың іші қапырық. Құмырсқаның илеуіндей құжынаған адам. Билет алуға кезекке тұрған жолаушыларда тіпті есеп жоқ. Бірін-бірі кимелеп, қуықтай ғана тесігі бар кассаға жету үшін жанталасқан жұрт.
– Ой-хой, – дейді Әуез ағам басын шайқап. – Осы жұрттың бәрі кетіп қалса, Алматыда кім қалады-ей, а?!..
Содан соң ол иегін созып, өкшесін көтеріп, касса жаққа қарады. Оң қолын жоғары көтерді. Екі көзі кассир қызда. Бірақ оның қазір бізге қарауға мұршасы жоқ. Бірінен соң бірі тесікке жабысып, қайда баратынын айтып, ақшасын ұсынып жатқан елдің қарқынын әрең тежеп отыр.
Кенет... (Әй, осы Әуез ағамның әдемі қыздарды өзіне қарай тартып тұратын магниті бар-ау деймін!) Әлгі кассирдің бір сәтке басын көтеріп, тұп-тура біз тұрған жаққа қарай қалмасы бар ма.
– Гулечка! – деп дауыстады Әуез ағам қолын бұлғап-бұлғап жіберіп. Кассир қыздың жанары жалт етіп, жан-жағындағы қарбаласты әп-сәтте ұмытқандай күлім қақты.
– Жаным! – деді Әуез ағам жымиып. Сол сәтте әлгі әп-әдемі кассир қыз сұқ саусағымен бүйір жақтағы есікті нұсқай қойды.
Сол сол-ақ екен, ағам да зу ете қалды. Аздан соң билетімізді қолына алып, әдеттегідей жымиып шығып келе жатты.
– Түу, Әуез аға-ай, бүгін сіздің танысыңыздың кассада отырғаны қандай жақсы болды, – деймін мен қуанышымды жасыра алмай, мәз болып.
– Ой, қайдағы танысты айтасың, інішек?
Әуез ағам сылқ-сылқ күледі.
– Өй, жаңағы... кассадағы қызды айтам да.
– А-а, оны танымаймын.
– Қалайша?! Жаңа ғана өзіңіз оған: «Гулечка!» деп айқай салдыңыз емес пе?
– Ха-ха-ха! – Әуез ағам басын қайта-қайта шұлғып, менің арқамнан қағып-қағып қояды. – Иә, сөйттім. Сөйттім-м... Қазіргі қазақ қыздарының бәрі «Гулечка!» ғой!
«Мәссаған! Солай екен-ау!.. – деймін мен ішімнен таңғалып. – Мысалы, Гүлжан – Гулечка, Гүлнар – Гулечка, Гүлжазира – Гулечка... т.с.с.»
Қайран, Әуез ағам! Әйел затына ғана емес, әдеби сынға да өткір еді. Әзілдеп отырып-ақ, «мақтамен бауыздап» тастайтын. Өкінішке қарай, ғұмыры қысқа болды. Бірақ сондай көңілді, ашық-жарқын, айналасына өте сыйлы жан болғандықтан ба, әлі күнге дейін ортамызда жүргендей болады да тұрады.
