Бақытқа толы балалық шағын қанша қиғысы келмей жатса да, көзін әрең ашып, жан-жағына алақ-жұлақ қарайды. Манағы кең, жылы әрі керемет үй мезетте лашыққа айналып кеткендей. Жарқ-жұрқ еткен найзағай мен нөсерлеп жауған жаңбыр олардың паналаған баспанасын ұшырып әкететіндей...
Лас еден, қуыстай бөлменің бір бұрышында араққа сылқия тойып, бүріскен әкесі мен анасы. Олардан сәл алшақтау жерде әбден тозығы шығып, жыртылған көрпе үстінде, жартылай жалаңаш найзағай дауысынан шошып шырылдап жылаған екі жасар Омар атты інісі. Үйде сылдыраған бос бөтелке мен көгерген наннан басқа, жүрек жалғар ештеңе де жоқ еді.
Айша осы көрініске әбден еті үйренгендей, ақырын орнынан тұрып, інісінің қасына барды. Бауырын жұбатқандай болып, маңдайынан сүйіп, үстіне қалыңырақ әкесінің жаман жейдесін қабаттап жапты. Омардың қасына жантая жатып, жартылай сынған терезенің бір бұрышынан нөсерлі далаға көз қырын салады.
«Өмірге не үшін келдім?», «Мен кімге керекпін?» деген сұрақтар мен ата-анаға деген реніш Айшаны тез есейтіп жібергендей. Біресе осындай тағдырына өкпелеп, біресе әке-шешесінің бар екендігіне, аман екендігіне, қастарында екендігіне шүкіршілік етеді. Інісі Омармен өзінің есейген шақтарын, білім алып, жұмыс істеп, бақытты ғұмыр кешетіндіктерін ойлай өз-өзін жұбатып жатып, көзі ілінеді. Күні бүгінге дейін оны жылытып, күш беріп келе жатқан да осы, асқақ армандары мен үзілмес үміттері болатын.
Ұйқыға кеткен сәттен бастап, Айша тәтті қиялдарының құшағына еніп, қанат біте ұшып жүргендей күйге кенелетін.
Бұл – бүгінде өз бүлдіршіндерінің болашағына қолын бір сілтей қарайтын отбасыларда өсіп келе жатқан кіршіксіз сәбилердің бір күндік тіршілігі еді.
Сағыныш ИБРАГИМ,
студент
