«Ұры» әңгімесі Әлібек-Алекс атты америкалық отбасы асырап алған бала туралы. Қазақстан делегациясының Солт-Лэйк-Сити қаласында өткізген көрмесіне келген баланың қылықтары оқырманды бей-жай қалдырмайды. «Жүріс-тұрысы нық. Ынжықтық атаулыдан ада. «Экспонаттарды қолмен ұстамаңыз» деген ескертпеңізге пішту дейтіндей емес. Кеше де, бүгін де солай. Кереге басына ілінген қасқыр ішіктің қыртысын жазып, біразға дейін үн-түнсіз қарап тұрды. Түлкі тымақты бірден басына киеді-ау дегем, жоқ, алдымен бауырына басты, сосын танауына тақады. Қайран қазақы қан, тайбурылдай тепсініп, ойқастап шықты-ау ақыры!». Түлкі тымақтың тер сіңген иісін иіскеп, теріс қарап жылап тұрған баланың жай-күйін жазушы тебірене суреттейді. Баланың гүлге қонған шықтай таза болмысы мен мұхит асқан соң сіңірген қылықтарын параллель өріп отырады. Бала өзін ту сыртынан бақылап жүрген делегация өкіліне алғашқыда өтірік айтады. Отбасымен эмиграцияда жүрген жапон баласымын деп алдайды. Бірақ жазушының көзімен қарағанда, ауыр тағдыры ерте есейтіп жіберген балаға оның өзі жарасымды сияқты. Бала болса да, өзін әлдекімнің аяп, мүсіркей қарағанын ұнатпайды. Ал делегация өкілі оның қазақ екенін таныспай тұрып, әлгі түлкі тымақты бауырына басып, жылап тұрған кезінде-ақ біліп қойған еді. Жазушы мұхит асқан асыранды, жетім баланың психологиясын осылайша шынайы бейнелеу арқылы әңгіменің әсерін күшейтуді ойға алған.
Әңгімедегі ең шешуші сәт – Әлібек-Алекстің «ұры» атануы. Көрмені аяқтап, елге қайтуға жиналған қазақстандықтар бір түннің ішінде әбігерленіп қалады. «Көрмеге ұры түсті» деген дабылдан соң бәрі көрме заттары тұрған жерге жиналады. «Ішке алдымен иттерін абалатып, екі-үш полиция кірді. Соңдарынан біз лап қойдық. Адам-ау, сенейін бе, сенбейін бе?! Тура жүрегім тоқтап қалғандай болды. Полиция қызметкері бір қолымен Әлібекті мойнынан мыта қысып, екінші қолымен ақ тушаның терісін сүйретіп, бір бұрыштан бізге қарай бұрылып келе жатты». Сонда бала болса да, ерте есейген Әлібек-Алекс өзіне ерекше назар аударған делегация өкілі Аманжолға Америкаға келгелі тұңғыш рет рақаттанып ұйықтағанын, ақ тушадан жұпар иісі шығатынын айтады. Он үш жастағы баланы қамайтын заң жоқ екенін, тек айыппұлмен құтылатынын да жеткізеді. Соңында сол ақ тушаны, дұрысы, тулақты тастап кетуін өтінеді. Бірақ қазақстандықтар тулақты тастап кете алмайды, өйткені оған заң рұқсат бермейді. Бастапқыда әңгіменің тақырыбы дұрыс қойылмаған сияқты әсер еткен. Әңгімені оқып шыққан соң, ұрының кімдер екенін түсіндік... Болмысымен, түрімен, тілімен қазақ Әлібектің жат елде өмір бойы қазақылықтың иісін сағынып, аңсап өтуіне себепкер болғандардың, яғни оның тағдырын, болашағын, арман-мақсатын балталап, быт-шытын шығарғандардың бәрі ұры. Жазушы мұны көркем шындықпен жымдастырып, шебер жеткізе біледі.
«Мылқау» әңгімесінде де негізгі кейіпкер жас, оқушы бала. Балшайым атты сыныптасының көзіне түскісі кеп, мектепте турникке тартылып, түрлі жаттығулар жасауды әдетке айналдырған Шымберген қыздың емес, ауылға келіп, түсіретін объектісін бақылап жүрген режиссердің көзіне түседі. Ол бұған өзі түсіруге дайындалып жүрген фильмде мылқау баланың рөлін ойнауды ұсынады. Әрі қарай оқиға қоюлана береді. Шымберген сол рөлге ену үшін барын салады. Сценарийдегі өзіне тиісті жерлерді жаттайды. Мылқау болған соң бұл айтатын сөз жоқ екені де белгілі. Сол үшін мылқау бала барлық айтар ойын қимыл-әрекетпен, ым-ишарамен, бет-жүзін, аяқ-қолын, денесін «қатыстырып» жеткізу керек. Бұл сөйлегеннен әлдеқайда қиын екені белгілі. Оның нанымды шығуы тағы бір бөлек. Шымберген мектептегі оқуын жиыстырып қойып, рөлге шындап дайындалады. «Қалашықтағылардың қылығын жақтырмағандай тілін шығарып, көзін ойнақшытып, құлағын бұрап, адам шошырлық мылқаудың қарсылық кейпіне көшеді. Ойхой, арғы жағын ежіктейтін несі бар, мылқау бала басты геройға толықтай айналып үлгереді мұнан былайғы жерде. Екі қол, он саусақ, бүткіл дене қозғалысқа түседі. Баяғы кеудені ұрғылағаны ұрғылаған ба, мылқау баланың шыбын жаны көзіне көрініп, қолды-аяққа тұрмай бебеулей түседі.Адамдарға арыз айтады. Туған жерді тулақтай тоздырып, жұмақ өлкелер іздеп, бастарыңның ауған жағына лағып кеттіңдер дейді. Мұндай сатқындықтарың үшін не істерімді білмеймін деп, көнетоз жейдесінің өңірін қақ айырады да, топыраққа аунай кетеді. Кілт бұрылып, экранға жақындап келіп, сұқ саусағын шошайтады. Мүмкін адамдарға айтқан өкпе-назы, әлде лағынеті шығар...». Міне, жазушының кейіпкері осы мылқау баланың рөлін өзіне сіңіріп алғаны сондай, кино түсіру аяқталып, шығармашылық топ, асай-мүсейін асынып, қалаға кетіп қалған соң да сол рөлден шыға алмай қалады. Ол енді баяғы Шымберген емес. Жерлестерімен емен-жарқын сөйлеспейді, сөйлескісі де келмейді. Тек оңаша жолыға қалған кезде Балшайыммен ғана азын-аулақ сөйлеседі, оның өзінде қыз қалап тұрса. Жазушы мылқау бала рөлінің Шымбергенді қатты есейтіп жібергенін осылай бейнелейді.
Экология, туған жер тақырыбын өзек етіп алған «Мылқау» әңгімесі арқылы жазушы шынайылықтың өте бағалы қасиет екеніне назар аудартады. Адам өзінің барлық сезімдерін, ниетін шынайылықпен жеткізсе, өзгенің жан дүниесіне әсер ете алатынына меңзейді. Екінші жағынан, мылқаудың образынан шыға алмай, мұңға батқан, сөйтіп психологиялық портретін қалыптастырып үлгерген Шымберген бейнесінің ерекшелігі де оқырманды қызықтыра түседі.
Жалпы алғанда, жазушының екі әңгімесі де идеялық-көркемдік шешімінің күштілігімен ерекше.
