Соңғы сөз

Мен іштей тік­сініп: «Ойпыр-ай, бұ шал маған бұлай деп мейірленбеуші еді ғой! Бұ­нысы несі?!» деп, секемдендім. Секем­денген үстіне секемдендім. Ол бұзылған патефондай сарнай берді. Әлгі сөзді қайталай берді. Мен, ақы­ры, бір нәрсені ұқтым. Бұ кісінің бұл бақылдасу сөзі екенін ұқтым. Бақылдасу керек екенін ұқтым.

– Әбе! – дедім, қолын қысып. Ол сонда да «айналайынды» тоқтатар емес.

– Әбе! – дедім, тағы. – Азды-көпті жарты ғасырдай аға-іні болыппыз.

Өмір деген ойқы-шойқы нәрсе ғой. Бірде болмаса бірде көңіліңізге тиіп ренжіткен болсам, кешіріңіз!!! – дедім.

Ол мені есітті ме, есітпеді ме, біл­меймін. «Айналайынды» қайталай берді. Қайталай берді. Жарты сағат­тай қайталады. Мен қоштасуға ыңғай­ландым. Сонда ол:

– Әй! – деді, маған көз қиығын салып. – Үмітім бар! Үмітім бар! – деді.

– Аумин! Айтқаныңыз келсін Әбеке!! Айығып кетіңіз!!! – дедім.

Басын сүйеп жастығына жатқыз­дық. Осылай қоштастық. Ол тесіліп қарап қала берді. Осылай қоштастық. Ақпанның бесі күні таңертең келіні Айгерімнен хабар келді. «Ата дүние­ден өтті» деген. Біз сонда түсіндік. Сөй­лесуге тілі келмей жатып абыз­дың соңғы сөзі неге «айналайын!» бол­ғанын түсіндік. Бұл сөз, екі дүниенің арасында жатқан Әбенің біз арқылы алыс-жақын ағайынға, халқына деген аманаты, соңғы сөзі екенін сонда түсіндік. Құрметті ағайын! Әбе сіздердің бәріңізге «айналайын!» деп өтті өмірден. Жүрегі халқына деген махаббатқа толып өтті. Алла ағамызды алдынан жарылқасын!

Смағұл ЕЛУБАЙ