Біздің әдеби жиындар да мақтаусыз өтпейді. Мақтану да көп. Авторды да, шығармасын да жосықсыз мақтау, шапалақ ұру, шапан жабу... бүгінгі қазақтан да қалмай келе жатыр. Грузиндердің тәмсілімен тарқатсақ, ақын-жазушылар да, бәлки, ұзақ өмір сүргісі келетін шығар. Белгілі жай ғой, кім-кім де болсын, қартайғысы келмейді, қартайса да мына өмірді қиып кеткісі келмейді. Өмір болғанда да, анау-мынау өмір емес, атақ-даңқы, том-том кітабы һәм оқырманы тағы бар.
Расында, айтайын дегеніміз бұл емес, біреудің абыройын аспандатып мақтау, жылы сөзбен шабысына шабыс қосу, талантына жарық түсіру, көңіліне медет болу, әрине, жақсы. Егер ол сол сөзіңіздің салмағына тұратын болса ғана. Әгәрәки, мақтауыңыз сәл-пәл оның деңгейінен асып кетсе немесе мадақ сөзіңізді автордың мақтауға қарсы иммунитеті төмен болып, рухани тұрғыда көтере алмай, шалыққа ұрынып, енді ешқашан тәуір шығарма жаза алмайтындай болса, не керек, обалы сіздікі. Өмірінің соңына дейін сіз мақтаған шығармасын бетке ұстап, сіз айтқан сөздерді медет тұтып, өнімді еңбек етпейді, бірақ уақыттың ағынымен мақтаншаққа айналып бара жатады.
Кейін халтурщикке де айналар, кім біледі... Бәлки, одан талантты қаламгер шығар ма еді? Кім кінәлі: мезгілсіз айтылған мақтау сөз кінәлі. Пушкин: «Хвалу и клевету приемли равнодушно» десе, ал Абай: «Сенбе жұртқа тұрса да қанша мақтап» деген. Сөз-ақ.
