Жазу үшін күш-жігер керек

Әлемде талай қызық бар деген осы емес пе? Әйтпесе қал­ғып-мүлгіп отыр­ған адам­­ның миына оқу кіре ме деуіңіз мүм­кін.

Иә, аталған қызықты әдістің түпкі әрі жанама мағынасы – өзіңді отырғызу. Яғни сол іске уақытыңды арнау, жан-тә­ніңмен, санаңмен берілу, еңбек ету, қажыр-қайратыңды жұмсау. Өмірде бір анық ереже болса, ол – бәрі еңбекпен келеді. Кез келген іске барыңды салмасаң, үл­кен нәтижеге жету қиын. Десек те күндіз-түні жазумен отырып, том-том ең­бек қалдырса да бір де бір марапат, ата­ғы жоқ елеусіз тұлғалар бар. Әділет­сіз­дік деген де өмірдің бір анық ережесі бо­лып тұрғаны ғой. Бұл енді бөлек әң­гіме.

Жалпы, шығармашылық адамдарына жалқаулық ортақ. Қаншама та­лантты жандар жазу үстеліне көп отыр­мағандығының кесірінен кең сарынды дүниелер жаза алмай кетті. Қазақ әде­биетінде де мысалы жетерлік. Қара­пайым өзімізде де ма­қала жазуға ері­нетін, бастаған дүниені аяғына жеткенше созып, компьютерге жүз оты­рып, жүз тұратын кездер болады. Осындайда шашын байлап қойып, жазу үстелінен тырп етіп тұра алмайтын әлгі әдіс­тің игілігін еріксіз мойындайсың. Осы орайд­а бір ғалымның: «Жазу үшін жамбас керек» дегені есіме түсіп отыр.