Суретті түсірген – Ерлан ОМАР, «EQ»
– Ауылдан Нұргүл тәте ақша беріп жіберу керек еді...
– Қандай Нұргүл?
– Сол сіздің ауылдағы.
– Ол қайсысы тағы? Кімнің қатыны?
Енді ана келіншек састы. Соған қарағанда қайын аға не атасы болу керек. Дереу ұлына қарап:
– Тәкөнай, ақ көкеңнің атын айта қойшы. 3-4 жастағы бала қапелімде не айтсын? Көзі бағжаң етті де, желбіреген танауын бір тартып қойды. Демек, ақ көкесі – қайнағасы деген сөз.
– Әй, айт!
Бала да ұмытқан болу керек. Ышқырын бір көтергені болмаса, үндемеді. Енді автобустағылар шулай бастадық.
– Әй, айта берші, атаң болсын, қайнағаң болсын...
– Сонша керілгені несі?
– Бол енді, уақыт созбай...
Нәті мықты екен мына келіннің. Айтпады. Шофер қасарысып ол тұр.
– Кім ол?
Келіншектің мұрны терши бастаған. Сонда да қайнағаның атын атамай тұр. Енді автобустың ішіндегі бір топ қатын жұмбақты табуға кірісті. Ананы айтты, мынаны айтты.
– Тұқымың көбейгір, Баубектің үйіндегі ме Нұргүлің?
– Иә, – деп қалды қатты қуанған келіншек.
– Байғұс-ай, қайнағаның атын айтпаймын деп, ақшадан айырыла жаздадың-ау...
– Өй, – деп бір шырт түкірді шопыр да. Ақшасын беріп, біз де жөнелдік. Қайын жұртын қадірлей білетін келіннің қазақта болғанына шүкір дедік іштей.
