Үлкен атам Қарымсақтан тараған әкем Кемелбек Аймағанбетұлы 1926 жылы Ақмола облысының Шнет ауылында дүниеге келіпті. Анасы Ақан (шын аты Рахима) айтып отыратын, сегіз құрсақ көтердім, содан қалған жалғыз тұяқ Кемелбегім, деп. Әкем әкесінен ерте айырылыпты. Ананың бар үміті бауырына басқан жалғыз ұлы болса керек, сөйтіп жүргенде алапат соғыс басталып, 1943 жылы небары 17 жасында соғысқа аттанады. Ал анасы Ақан Кемелбектің елге аман-есен оралуын Алладан тілеп қала берген.
Әкем алты айлық фельдшерлік курсты бітірген соң алдымен Германияның Кенигсберг қаласына, кейін жау оғынан жасырынған бір госпитальда жаралы солдаттарды емдеуге жіберіледі. Талай солдаттарды ажалдан аман алып қалады. Елден арагідік хат-хабар алып тұрған. Бірде өзінің құрдасы, бір ауылдың жігіті Қаратай да сол қалалардың бірінде екенін біледі. Дереу хат жазып, жасырын, қаланың атын қазақша Кемелбург деп хабарлайды. Ол да бірден түсініп, екеуі кездесіп, әңгімелеседі, бірге түскен суреттері де бар. Елімді, Отанымды сағынып жүргенде Қаратайды көргенде ерекше күйде болдым, дейтін әкем.
Небір қиындықтар артта қалды. Соғыс біткенімен де әкемді елге жіберген жоқ. Себебі, жаралы солдаттар көп еді. Қаратай да аман-есен оралды. Ал Берлинде тігілген Жеңіс туын өз көзімен көрген менің әкем елге 1948 жылдың күзінде оралыпты. Әкем сержант деген әскери атақпен келген.
Ерлік ескерусіз қалмайды екен. Әкемнің соғыста да, соғыстан кейінгі Жеңіс күнгі мерекелерде алған орден, медальдары жетерлік. Елге келгеннен кейін әкем отырып қалған жоқ. Колхоз жұмыстарына белсене араласты. «Қызыл бұрышты» басқарды, орысша-қазақшаға өте сауатты болды. Ауыл жұмыстарында жастарды ұйымдастырып, шаруашылықтарды алға сүйреді. Сол сұрапыл жылдарда алған іс-тәжірибесін де жүзеге асырып, саквояж толтырылған дәріні арқалап, науқастарды да емдеді. Колхоз жұмысымен бірге дәрігерлік көмек те көрсетіп отырды, бұл менің борышым дейтін. Күні-түні ат үстінде жүрді. Колхозда бригадир болып еңбек етті. «Бас екеу болмай, мал екеу болмайды» демекші, әкем 1951 жылы шаңырақ көтеріпті. 1952 жылдың күзінде тұңғышы – мен дүниеге келіппін. Бір отбасында жеті бала әжем, әкем және анамның арқасында өте тәрбиелі болып өстік. Анам Гүлбарам бүгінде Астана қаласында тұрады, зейнеткер. Тағдырдың маңдайға жазғаны ма, әкем Кемелбек 1967 жылы тамыз айында жол апатынан қайтыс болды.
Әке бәйтерек болса, біз бұтағымыз һәм жапырағымыз. Үлкен атамыз Қарымсақтың ұрпағы бүгінде тамырын кеңге жайып келеді. Туып-өскен жерімізде Қарымсақ атамыздың атымен аталатын көл бар. Бұл да ата-бабамызға деген үлкен тағзым. Атадан балаға мирас. Әкеге баладан құрмет дейді. Мен де бүгін әкеме деген толғанысымды қалам арқылы жеткізіп отырмын.
Гүл КЕМЕЛБЕКҚЫЗЫ.
АСТАНА.
