Домофон мен «телефон»

Сағат кешкі сегіздер шамасы. Жұмыстан шаршап-шал­дығып келе жатқан бетім. Үйдің подъезіндегі кірер есік­ке жақындасам жасы сегіз-тоғыздарға келіп қалған қыз бала тұр. Алғашында: «Ішке ене алмай тұрған шығар», деп ойладым. Сөйтсем, ол ойым әдіре қалды. Қыз өткен-кеткенді елер емес, мойын бұратын түрі де жоқ, асықпай-саспай домофонмен сөйлесіп тұр. Жанына келген мені байқаған шығар десем, жоқ, түк болмағандай кейіп танытты. Әрі тұрдым, бері тұрдым, бірақ олардың әңгімесін одан әрі тыңдап тұруға дәтім жетпеді, домофонның «С» нүктесін басып, магнит кілтті тақап, темір есікті аштым. Сол-ақ екен кішкентай қыз көзі шарасынан шығатындай шатынап: «Неге біздің әңгімемізді бөлесіз?», деп тап бермесі бар ма? Шынын айтайын, одан мұндай ерсі қылық күтпеген едім. Бар болғаны ішке енейін, сонан соң әңгімелерін жалғастыра береді ғой деп ойлағанмын. – Қарағым, бұл телефон емес, домофон, – дедім мен де қарап тұрмай. Оны түсінетін қыз ба, ішке қарай енгенім сол еді, темір есікті теуіп жіберіп, тарс еткізіп жапты. Шаршап келе жатқаным жайына қалды, амал жоқ, қайтадан сыртқа шығуыма тура келді. Шықтым да біраз «ақыл» айттым. – Қызым, сенің бұл ісің көр­ген­сіздік... Кешірім сұраудың ор­­нына теріс мінез көрсетіп тұрсың... Ол түсіндім де деген жоқ, ке­шірім де сұраған жоқ, міз бақпаған күйі бедірейіп тұра-а-а берді. Ғалым ОМАРХАН, «Егемен Қазақстан» АСТАНА