Қарсы алдымда отырған жап-жас жігіттің жүзі күнге күйіп, тотығып қалған. Қараторы. Сонсоң... жастау келіншек. Жаз бойы ұрадан шықпай, бүгін ғана күн көзін көргендей аппақ. Екеуі ресми тілде сөйлесіп отыр.
Тыңдаған құлақта жазық жоқ. Жас жігіт үнемі сапарда жүретінге ұқсайды. Жұмыс бабы солай көрінеді. Әке-шешесі, отбасы Сарышаған стансасында тұрады екен. Айына бір рет, екі рет келем, кетем дейді...
Ал күн көзін көрмеген аппақ келіншек бұған дейін Алматы мен Астананың арасына тек ұшақпен ғана қатынапты. Тек бүгін ғайыптан тайып, қаладағы көлік кептелісінің кесірінен әуежайға үлгере алмай, амал жоқ, пойызға отырған.
Бұл менің бір құлағыммен ғана естіп-біліп келе жатқандарым. Өйткені екінші құлағыммен қасымдағы серігімнің әңгімесін тыңдап келем.
Біз екеуміз өз тілімізде, яғни, қазақша сөйлейміз ғой.
Кенет терезе жақта отырған қараторы жас жігіт бізге қарай мойнын бұрып:
– Сіздер қазақша таза сөйлейді екенсіздер, – деді біртүрлі таңданған кейіпте. – Ал мен қазақша теледидар қарасам, түк түсінбей қалам. Сонсоң: «Папа, не туралы айтты?» деп сұраймын әкемнен. Ал ол: «Қазір орысшасы болады ғой, балам. Содан түсініп аларсың дейді».
Біз, серігім екеуміз бір-бірімізге ыңғайсыздана қарап, ұлы далаға басқа бір планетадан келген қонақтар секілді біртүрлі қысылып қалдық...
Нұрғали Ораз,
«Егемен Қазақстан»
