Әрине өкінтпейтін, опынтпайтын өлім емес еді ол. Бәріміздің де қабырғамыз қайысып, қатты қайғырдық. Айналайын Айдардың өзі де бітімі бөлек, тумысы ерек бала еді ғой. Ел иесінің оққағары әрі дәрігері екеніне қарамастан, алып тұлғасымен шырқ үйіріліп көрген жерде қаз мойнын иіп, кішкене кезіндегідей бетін тосып тұра қалатыны күні бүгінге дейін көз алдымыздан кетпейді. Бауыр етің – балаңның қайғысынан ауыр не бар бұл жалғанда? Сонда да қайғыдан қайрат шыңдап, қашан көзің жұмылғанша қолыңнан қалам түспеді ғой, қажырлы қаламгер, қадірлі әріптесім! Бұрнағы жылы қаламдас, қадамдас досым Бекболаттың 80-ге толған мерейтойына арнаған естелік-очеркіңді етпеттеп жатып төсекте жазғаның есімізде еді. Биыл шарапаты көп тиген Шерағаң жайындағы роман-эссең жарық көргенін естіп, қуанғанбыз да.
Бәрінен бұрын жуық арада өзің қырық жылға жуық қалтқысыз еңбек еткен «Егемен Қазақстаннан» қазақ журналистикасының жуантобық еңбек торысы, ұзақ жыл осы қара шаңырақтың басшылығында болған Кеңес Үсебаев жөніндегі очеркің терең тебірентті. Осыны оқығанда сырқатыңнан айығып, бетің бері қараған екен деп көңіліміз бір көтеріліп қалған еді. Ал өмірден озғаның жайындағы қайғылы хабарды естіп, тағы да құлазып қалдық. Жол алыс, жер шалғай, жүріп-тұруымның қиындығына байланысты топырақ сала алар түрім жоқ. Кешір, абзал дос, асыл іні. Айдарыңды аңсап, ізімен кетіп барасың ғой. Бақұл бол!
Сарбас АҚТАЕВ
