Мәңгілік сауал мәнісі

«Алла тағала өлшеусіз. Біздің ақылы­мыз өлшеулі. Өлшеулімен өлшеусізді білуге бола ма?» деп.

Бұл пайымды Эйнштейін де қайтала­ған.

«Біз көріп тұрған ғалам бізге көрінбей тұрған арыстанның құйрығы ғана. Ал арыстанның өзі көрінбей тұр. Және біз оны көре аламыз деп айта да алман» деген.

Руми: «Ақиқаттың бұ дүниеде дәлелі жоқ, өйт­кені ол көзден таса» деп кетіпті.

Айналып келгенде адамзат бұл айтыс­қа әлі нүкте қойған емес. Дін «Құдай хақ» десе, ғылым «Құдай жоқ» дейді. Орта ға­сыр­да діни диктатураның шектен шығуы жа­ңашыл ғалымдардың қарсылығын тудырды. Ғалымдар жаңалықтан кейін жаңалық ашты. Өркениет көшін бастады. Прогресс ғарыштады. Соңғы 3 ғасырда дін өзінің өгіз аяң митыңымен шаң қауып артта қалғандай болды. Атеизмнің айдарынан жел есіп, басқа шауып, төске өрледі. «Тәңір тақтан тайды» деп жар салды. Алайда, ХХ ғасыр ортасына таман атомға үңіліп отырған бір ғалымның көз алдында ақыл жетпес бір құ­былыс төбе көрсетті. Атом ішіндегі өз орбитасын айналып жүрген электрон, фо­тон­дар ғалым назарын билей бастады. Тіптен өзгере бастады. Бұл жаңалық дү­ниені дүр сілкіндірді. Бұл жаратылыстану ғылымындағы басы ашық төңкеріс еді. Бұл жаңалық адам санасының материяға, яғни атом бөлшектеріне әсер ете алатын құ­ді­ретін көрсетті. Яғни сананың материя­ны қоз­ғайтынын, өзгертетінін көрсеткен еді. Осы жаңалығы үшін кванттық физика атасы Макс Планк 1944 жылы Нобель сыйлығын алып тұрып былай деді: «Мен бүкіл ғұмырын ғылымдар ішін­дегі ең нақты ғылым материяны зерттеуге арнаған ғалым ретінде айтарым: материя деген жоқ. Материя деп жүргеніміз осынау титтей Күн жүйесі тәрізді біртұтас атомдағы КҮШТІҢ элементтерді қозғап рет­теп тұруы ғана. Біз осы күш сыртында САНА тұр деп білеміз. Оны бүкіл бол­мыстың матрицасы деп білеміз».

Кванттық физика атасының бұл атышулы мәлімдемесі айдай әлем алдында бүкіл жаратылысты жаратушы, және оны өзгертуші Сана екенін мойындау болды. Яғни әлем архитекторы Алла екенін мо­йындау болды. Алайда, үш ғасыр ұдай: «Әлемнің қожасы адам, Құдай емес!» деп асқақтаған Батыс бұл жаңалыққа былқ етпеді. Атеизмді ту қылып баяғы құ­дайсыз қалпымен тарта берді. Бірақ Батыстың бәрі бірдей емес. Былқ етпес парадигмаларға қарсы шабатындар жететін. Соның бірі – америкалық ғалым Грегг Брейден болды. 1954 жылы туған Грегг базалық білімі инженер-физик бола тұра саналы ғұмырын Құдайтану мен жаратылыстанудың бірлігін түсіндіруге арнады. Ол ғылым мен дін таңдаған екі­ жолдың екеуі де түптің-түбінде бір жер­ге – Ақыл Иесіне алып барады деп сенді. Осы сенім оның түн ұйқысын төрт бөлді. Төрткүл дүниені шарлатты. Ол өзі­нің соңғы 20 жыл өмірін 20 ғасырда кванттық физика ашқан жаңалықтардың атамзаманнан дінге белгілі даналықтар екенін дәлелдеумен келеді. Ғылым мен дінді қатар қойып зерттеген ғалым соңғы жылдары ғылыми-көпшілік жанрында «Тәңір матрицасы», «Сана матрицасы» атты атышулы екі кітап жазды. Осы екі кітаптың екеуінде де бұл ғалым ең алдымен кванттық физика жаңалықтарын тәптіштеп түсіндіріп, содан кейін осынау – біз «жаңалықтар» деп отырған құ­былыстардың ежелгі адамзат үшін еш жаңалық болмағанын, ежелгі адамзат ол құбылыстарды күнделікті өмірде қолданып келгенін дәлелдеді.

Кванттық физика біздің көзімізге көрі­нетін және көрінбейтін жаратылыстың түгелі энергиядан тұратынын анықтап, ол энергияны Планк күллі жаратылыстың матрицасы атады. Қарапайым тілмен айт­қанда, кванттық деңгейде жанды-жан­сыздың бәрі бір кірпіштен дейді. Түп­теп келгенде қара тастың өзі кванттық дең­гейде бізбен тектес дейді. Ең қызығы, тектес болғандықтан адам өз бойындағы атомдар арқылы алыс-жақын өзге әлеммен өзара тұрақты байланыста. Бұл туралы америкалық жапон ғалымы Митио Каку:

«Біздің ағзамыздағы атоммен бізден бірнеше жарық жылы қашықтықтағы ғарыш денелерінің атомдары үнемі өзара ілік-шатыста» дейді.

ХХ ғасыр физиктері фотонды екіге бөліп, оларды бір-бірінен қанша ал­шақ­татса да олар бөлінбеген бір ағзадай бір заматта әрекет ететінін көрді. Мыса­лы, сізден алған ДНҚ бөлшегін қан­ша қашық­татса да ол бөлшек сіздің бойы­ңыздағы ДНҚ-мен бір заматта бірдей қи­мыл­дай­ды. Тәжірибеші ғалымдар, мысалы, сізге күл­кілі фильмдер көрсетсе сіз кү­ле бас­тайсыз. Сонда сіздің бойыңыздағы ДНҚ бөлшектері де «күле» бастайды. Сол кез­де сіздің алысқа апарып қойған ДНҚ бөл­шектеріңіз де дәл сіздегі ДНҚ бөл­шек­терімен бірге бір заматта «күле» бастайды. Сонда осы арақашықтықты толтырып тұрған ауа қабаттарының кедергісі қайда? Олар неге ДНҚ-лардың байланысына ке­дергі келтірмейді деген сұрақ туады. Бұл сұрақ ғалымдардың шақша басын шарадай етті. Классикалық физика заңынша осы екі аралықтағы ауа қабаты көз жетпес қашыққа бөлініп қойылған ДНҚ бөлшегімен өзара бір заматта байланыс жасауына кедергі келтіруге тиіс еді. Бай­ланысты кешіктіруге тиіс еді. Бірақ іс жүзінде ДНҚ бөлшектері кеңістіктегі ауа кедергісін білмейтін болып шықты. Екі ДНҚ арасында бұларды байланыстырып тұрған басқа бір ерекше эфир бар екендігі расталды. Яғни бос кеңістікте ауадан да бөлек эфир бар екені байқалды. Ол эфирді ХХ ғасыр ғалымдары «тылсым қуат», «қара материя» дей бастады. Бірақ бұл «тылсым қуат» көзге көрінбейтін, еш құрал өлшей алмайтын табиғаты бөлек субстанция болып шықты. Осындай табиғатта табиғаты бөлек бір қуаттың бар екендігіне кванттық физика көз жеткізді. Бүгінгі астрофизика бұл «тылсым қуат» шексіз кеңістікті жай толтырып қана тұрған жоқ, сонымен қа­тар бұл қуат, қисапсыз ғаламшарларды, жұл­дыздарды белгілі бір қашықтықта ұстап тұрушы, реттеп тұрушы және қозғап тұрушы күш деп таныды. Оған қоса ол «тылсым қуат» бүкіл ғаламды аласапыран хаостан қорғаушы күш деп те мойындалды. Ендеше, осынау ақылға сыймайтын алпауыт ғаламды толтырып тұрған тылсым күшті, алпауыт әлемді реттеуші, қозғаушы және жымдастырушы саналы субстанция демеске не шара?! Егер бізді қоршаған көз жетпес ғалам жойдасыз тек қана таскерең табиғаттан тұратын болса, онда бұл әлемдегі тәртіп, үйлесім, сұлулық дегендер баяғыда адыра қалып, бізді қоршаған ғалам тас-талқан болмас па еді?!

Сонымен айналып келгенде адамзат­тың бүгінге дейінгі діни ізденісі де, ғы­лыми ізденісі де ғаламдағы жанды, жан­сыздың бәрі де бір тектен – жаратушы нұр­дан деген уәжге тірелді.

«Алла – көктер мен Жердің нұры» /Құран. Нұр сүресі/.

«Өзін таныған адам Құдайды да таниды» /Мұхаммед с.ғ.с. хадистерінен/ Пай­ғамбарымыздың бұл хадисі адам өз жүрегіндегі илаһи нұрдың сипатын еш­қашан түсіне алмайды дегенді біл­діреді.

Үнділік «Веда», «Ригведа» тәрізді кө­неліктер ғаламды толтырып тұрған бұл қуатты «таза сана» десе, қытайлық дао­цизм ол қуатты «ешқандай сипаттауға кел­мейтін – Дао» деп біледі.

Бір кәпір Имам Ағзамды мұқатпақ болып бір жиында: «Құдай бар дейсің, қайда сол Құдай? Көрсетші!» деп ғұламаға дүрсе қоя беріпті. Имам Ағзам сонда бір табақ сүт­ті кәпірдің алдына қойып: «Сіздіңше, осы сүттің ішіндегі май қай жерінде?» депті. Кәпір: «Май сүттің барлық жерінде! Оны көрсете алмаймын!» депті. Имам Ағзам: «Құдай да болмыстың барлық жерінде! Мен де Оны көрсете алмаймын! деген екен.

Сонымен Құдай туралы түсінік бүгінгі таңда осындай бір уәжге келіп тоқайласты. Яғни бүгінгі түсінігімізше Құдай  рухани суб­станция, нұр, энергия. Бүкіл әлемді толтырып тұрған нұр іспеттес. Көзге көрінетін және көрінбейтіндердің бәрі сол нұрдан. Ол энергия нұр үнемі қозғалыс үстінде. Сондықтан тапжылмай тұрған дене жоқ. Бәрі қозғалыс үстінде, бәрі өзгеріс үстінде. Біз де нұрмыз, біз де үнемі қозғалыс, өзге­ріс үстіндеміз. Жалпығаламдық нұрдан жа­ратылғанбыз. Жалпығаламдық нұр еш­кімге, ешнәрсеге ұқсамайды. Оны бүгінгі ғылым жалпығаламдық сана деп отыр. Ол сананың басы да, аяғы да жоқ. Мәң­гілік. Ми жетпес мәңгілік. Ал біз өткіншіміз. Өкінішке қарай, біз бәрін өзімізбен өлшейміз. Өзімізбен салыстырамыз. Қателігіміз осы. Ал Алла тағала, шынында да, салыстыруға кел­мейтін шек­сіз субстанция. Шексіз теңіз. Көзге көрі­нетін, көрінбейтіннің бәрі сол теңіз бол­мысынан жаратылған. Біз де сол теңіз болмысынан жаратылған тамшысымыз. Яғни Жаратушының тамшысымыз. Біздің санамызда болып жатқан өзгеріс ешқайда жоғалып кетпейді. Алып мұхитқа тарайды. Біздің сан­а­мыздан сорғалап ауызымыздан шық­қан сөз де ешқайда кетпейді. Ой теңі­зіне тарайды. Ащы сөзіміз ғаламдық теңіз­ді ашытса, тұщы сөзіміз сол теңізді тұщытады. Демек, біздің аузымыздан шық­қан сөз, қарғыс, алғыс, алдымен өз төңі­­регімізге тарап, содан кейін әлемге тарайды.

Бұл құбылысты, яғни адам санасының ғалам­дық санаға әсерін академик В.Вер­над­ский өткен ғасыр басында ноосфера атады. Оның айтуынша ноосфера – Жер төңі­регінде қалыптасқан рухани сфера. Адамзат пиғылы қалай болса Жер ноосферасы да солай. Демек, ноосфераны өзгерту адам­заттың өз қолында. Бұл теорияны француз Пьер де Шарден де іліп әкетті.

Көріп отырғанымыздай, діннің атамза­маннан айтып келе жатқанын кешігіп те болса ғылым да қайталай бастады. Сон­дықтан да үнділік йог Махариши бұл ілім­ді өткен ғасырдың 80-ші жылдарында адамзатқа қызметке жегуге тырысты. АҚШ-тың қылмыс өршіген ондаған шағын қалаларында тәжірибе өткізді. Махариши шағын қаланың, мысалы, 100 000 тұрғыны бар қаланың 1 процентін, яғни 1000 адамды бөліп алып дұға оқытқызған. Осындай құ­рамда дұға-тілек оқылған күндері сол қаладағы қылмыс деңгейі күрт түскен. Бұл тәжірибе тарихта «Махариши эффекті» аталды. Бұл тәжірибелерді Грегг Брейден жоғарыда аталған кітаптарында келтіреді. Осыдан келіп бізге ой келді. Біздің елде де қылмыс деңгейін төмендету үшін 18 миллион халқы бар Қазақстан мешіттерінде, шіркеулерінде күн сайын кем дегенде 180 мың адам дұға оқып, ақ тілектер тілеуі керек екен деген. «Қазақстан халқын пәле-жала, ауру-сырқаудан, апаттан, ұрлық-қар­лықтан, қылмыстан сақтай гөр!» дейді. Сонда кванттық деңгейде Қазақстан пәле-жала, апат, қылмыстан аулақтап, рухани тазаруға жақындайды екен. Өйткені біздің ақ ниетіміз Қазақстан ноосферасындағы қара ниеттерден басым түсіп, оны ағарта бастайды екен. Дін адамдары ғана емес, осындай ниетті әр адам айтып жүрсе артық болмайды.

Бірақ бұ жерде бір сұрақ туады. Біз ғаламдық нұрды біресе энергия деп, біресе ноосфера деп, біресе теңіз деп төбемізге кө­теріп жатырмыз. Шексіз құдірет деп отырмыз, ендеше сол құдірет неге біз бүлдірген ноосфераны жуып-шайып отырмайды деген сұрақ туады.

Рас. Біз шексіз құдіретті Жаратушының шексіз нұры ішіндеміз. Және сол нұрдан жара­тылғанбыз. Жаратушы адамды өмір­ге әкелгенде де сол өз нұрынан жара­тылған тап-таза күйде әкелді. Сөйтіп өмір­ге біз мінсіз періште күйде кел­дік. Бірақ өсе келе өзгердік. Өзімізді қор­шаған ортаға бейімделдік. Періште пәкті­гімізден ажырадық. Пенде болдық. Пері болдық. Сонда бұған кім кінәлі? Бұған да Құдай кінәлі ме? Жоқ. Бұған адамның өзі кінәлі, қоғам кінәлі. Бірақ, барлық жер­де болғандықтан адам тағдырынан Жара­тушы да бейтарап қала алмайды. Өйт­кені Ол сенің жүрегіңде. Ол саған сенің қан тамырыңнан да жақын. Ол сенің жүрек түк­піріндегі түйсік арқылы күндіз-түні тілдеседі. Сені тағдыр талқысына тас­тап кетпейді. Ненің дұрыс, ненің бұрыс екенін сыбырлап айтып отырады. Нанбасаңыз көзіңізді жұмып, жүрек үніңізге құлақ түріңіз! Жаратушы үні естіледі. Бірақ біз сол үнге құлақ астық па?! Құлақ аспадық. Сайтанның сыбырына құлақ астық. Бір сәттік нәпсі жетегінде кеттік. Бес күндік Жалған Дүние қызы­ғын қуалап кеттік. Бірақ біздің ісіміз бен сөзіміз ешқашан өшпейді. Оны біз адамнан жасырғанмен Құдайдан жасыра алмаймыз. Іс-әрекетіміздің бәрі жазылып, жатталып ноосферада қалады. Бірақ біз бүгінде сол ноосфераның өзін қоршап тұр­ған шексіз Жаратушы бар деп отырмыз. Оны ақылға сыймас шексіз құдірет деп отырмыз. Ен­деше, сол ақыл­ға сыймас шексіз құдіретті Жаратушы неге Жер төңірегіндегі шектеулі азғана но­осфераны сауықтыра салмайды?! Жа­ман пиғылдарды жоя салмайды?! Жоқ. Жоя салмайды. Сіңіріп әкетеді, таратып әке­теді, уытын әлсіретеді. Бірақ жоймайды. Себебі табиғатта энергия ешқашан жо­йыл­майтыны белгілі. Энергияның бұл қасиеті бүгінгі мектеп оқушысына да мәлім. Жаратушы нұры, сонымен қа­тар, шексіз махаббат, шексіз тазалық. Біз­дің лас пиғылдарымыз сол шексіздікке жа­йылғанда әлсірейді. Бірақ жойылмайды. Тереза ананың: «Мені соғысқа қарсы ми­тингіге шақырмаңдар, бармаймын! Мені бейбітшілікті жақтайтын митингіге шақырыңдар, барамын!» дейтіні содан. Әулие ана: «Ноосфераға «соғыс» деген жаман сөз таратпайық, оның ор­нына «бейбітшілік» деген жақсы сөз таратайық!» дегені еді. Адам санасының жаһан санасына әсерін білгендіктен.

Кванттық ғылым ашқан бұл жаңалық, бұл құпия, яғни жанды-жансыздардың бәрі өзара ықпалдастықта болатыны әлем халық­тарына әлімсақтан аян болған. Ауыл қария­лары әлі күнге шейін: «Жамандық ша­қырмаңдар!» деп отырады. Малды ауылға жамандық әкелетін қасқырдың атын атамайды, «ит-құс» дейді. «Судың да сұрауы бар» дейді. Ауыл адамдары тірі табиғатқа да, өлі табиғатақа да зиян келтірмеуді ойлайды. Адам пендеге зәбір көрсетпеуге тырысады, қарғыстан қорқып.

Квант тілімен айтқанда, барлық жанды, жан­сыздар өзара Тәңір матрицасы арқылы байланыста. Өзара шексіз нұр арқылы байланыста. Баяғының білімдарлары мұны білген. Оны Ақиқат депті. Аллатану депті. Сондықтан да күндіз-түні бір Аллаға жалбарынып, оған деген махаббатын паш етіпті. Жан-тәніне кір жұқтырмауға тырысыпты. Мұндай пенделер «Алла!» деп қанша қақсаған сайын оларға Алланың өзі де сонша жақындай түскен. Бұндай пен­делер риясыз көл-көсір махаббатымен Ие­сіне қаншалықты құлшылық еткен са­йын, бұл пенделердің көкірегіне Хақ нұры соншалықты лекілдеп құйылған. Сөйтіп бұл тақуалардың күндердің-күні жүрек көздері ашылған. Әулиеге айналған. Олар өзге жұрт көре алмайтынды көрген. Өзге жұрт білмейтінді білген. Өзге жұрт болжамайтынды болжаған. Өйткені олардың көкірегіне Хақ нұры толған. Сондай жанын «илаһи нұр» керелеген жандардың бірі Иранда туылып оныншы ғасырда Бағдатта өлтірілген әйгілі ислам азапкері, сопы Мансұр Әл Халадж болды. Ол заманы таң қалған әулие еді. Хақ нұры жүрегіне толғанда сабыр ете алмай қалып «Ан аль Хақ!», «Ан аль Хақ!» деп айқайлайтын болған. Яғни «Мен Хақпын!» деп жар салатын болған. Сол үшін оған дүмшелер «Құдайдан безген!» деп айып тақты. Бағдад ортасында жиналған жүз мың халықтың көзінше халиф жендеттері оны қылышпен паршалап өлтірді. Аяқ-қолын шауып жатса да Мансұр күліп тұрған. «Алланың маған берген ұлы құпиясын жария еткенім үшін жазалануға тиіспін! Өлуге тиіспін!» деп тұрған. Ұлы азапкер ажалын осылай қарсы алған.

Тибеттіктер мұндай пенделерді «үшін­ші көзі» ашылғандар дейді. Үнділіктер «гуру», «йог», «аватар» дейді. Далалықтар «аруақ қонған», «шайхы», «әулие», «бақ­сы» дейді. Мұндай әулиелер Ұлы Далада аз бол­мапты. Әзіреті Сұлтан, Қарабура әулие, пір Бекеттен бастап кешегі Бекасыл әу­лие, Мәшһүр Жүсіпке дейінгі аралықта ондай Хақтың назары түскендер аз болмапты. Оларды халық әлі күнге пір тұтады. Жатқан жеріне зиярат етеді. Ұлы Дала пірлері де адам айтса сенгісіз кереметтер жасаған. Олар үшін Меккеге ұшып барып намаз оқу, бұлтсыз күні жаңбыр жаудыру, немесе, ашыққанда ауадан ас жасау қиын шаруа болмаған.

Осыдан келіп түйсік түкпірімізде: «Мұн­дай деңгейге адам қалай жетеді?» деген сауал туады. Шәкірттері осы сауал­ды көз алдарында өліні тірілткен Иса пайғамбарға қойса керек. Сонда Иса с.ғ.с: «Егер, көкіректеріңде бұршақтың түйі­­ріндей сенім болса, ана тұрған тауға «Қоз­ғал!» десең қозғалады!» деп жауап беріпті. Бұл сөзімен пайғамбар не деген? Жүрек­теріңде алдымен сенім болсын деген. Сенім болса адам пенде тау қопарып, тас жарады деген. Құдірет күшке ие болуы үшін адамға ең алдымен сенім керек деген. «Бұндай құдірет күш пайғамбарларға ғана тән емес, Жаратушыға сенімің күшті болса бұндай құдіретке сен де ие боласың!» дегенді айтты.

Яғни төңірек қоршаған ортаға адам сана­сының, сенімінің әсерінің орасан зор екенін айтқан. Бұл құбылысты Жара­тушының: «Бұ Дүниеде сендер нені сұра­саңдар соны беремін! Бірақ анау Дүниеде сендерден бір-ақ нәрсе сұралады! Ол – иман!» деуі де растап тұр. «Ниет етіңдер, ұмтылыңдар, алдарыңда алынбас асу жоқ!» деп тұр. Демек, адам баласы алға қой­ған бір мақсатына жетуі үшін, ең алдымен «Осы мақсатыма қалайда жетемін!» деген онда селдей сенім болуы керек екен. Сонда өзгеріс алдымен сенің санаңда бас­талып, одан ары төңірегіңді өзгертіп, одан кейін тағдыр жолыңды туралай бастамақ.

Бір жазушыны білемін. Мектепте же­тінші сыныптан бастап әдебиетке өлердей ға­шық болды. Әдеби кітаптарды суша сімірді. Қызық кітап жазатын қаламгер болсам деп армандады. Көзді жұмып сол қиялға берілді. Мектеп бітіретін кез кел­ді. Мал бағатын әке-шешесі: «Әй, қара­ғым, тұқымыңда жоқ қасиетті қиялдап қай­тесің! Бізге сенің мына совхозға бас бухгалтер болғаның керек! Соның оқуына түс!» деді. Бірақ бұл қаламгерлік жолдан қайтпады. Күндіз-түн тырбанды. Байлық, билік тәрізді өмірдің өзге қызықтарына мойын бұрмады. Ойлағаны әдебиет болды. Ақыры діттеген мақсатына жетті. Қаламгер болып қалыптасты. Сөйтіп тұқымында жоқ кәсіпке ие болды. Бүгінде ол қартайды. Бірақ өкініп жүр. Онда да бәйбішесі бұрышқа тыға бергеннен кейін өкініп жүр. «Сенің кітабыңнан не қайыр? Мына ізімізге ерген ызғындай бала-шағаға ертең не байлық қалдырамыз?» деп бұ­рыш­қа тыға бергеннен кейін өкініп жүр. Жаратқан Иеден әубаста жазушылыққа қо­са: «Билік пен байлықты да бер неге сұ­рамадым екен!», дейді. Қарап отыр­са тағ­дыр бұған сұрағанын беріпті. Сұрама­ғанын бермепті. Бұл да болса сенім деген­нің селдей күшін білдіретін бір мысал. Жеке бір тағдыр мысалы. Ал қоғам, халық деген сол жеке тағдырлардан тұр­май ма? Осынау жеке тұлғалар сенімі ұйым­дық, ұлттық санаға ұласар болса, тау қопарып, тас жаратын құдірет-күшке айналмай ма?! Тұтас ұлт Толағайға айналмай ма?! Айналады. Тарих көші көз алдымызда соны дәлелдеп жатыр. Тозамыз деген ұлттар тозып жатыр. Озамыз деген ұлттар озып жатыр. Өз күшіне сенген елдер өркениет көшін бастапты. Өз күшіне сенбегендер солардың шылауында жүр. Демек, өшкіміз келмесе, өскіміз келсе өз күшімізге сенуіміз керек екен! «Ешкім­нен кем емеспіз», деп ұмтылсақ кем болмайды екенбіз!

Адам өміріндегі алғашқы қадамның бәрі, алдымен – санадан. Кеселді жеңу үшін кісіде: «Сол кеселді жеңемін!» деген сенім болуы керек дейді дәрігерлер. Плацебо тәсілі бұл – сана күшінің денеге әсері. Сананың материяға әсері. Яғни квант­тық физика жаңалығы. Бұл пайым бойынша адам санасы ғаламдық санамен тікелей байланыста. Ғаламдық сана адам санасына қалай әсер етсе, адам санасы да ғаламдық санаға солай әсер етеді. Өйткені адам жаны ғаламдық жанның бір бөлшегі. Дін бойынша да адам жаны Алланың аманаты. Тән өлгеннен кейін жан ғаламдық рухқа қосылады. Ғылым шынтуайтында тән де өлмейді дейді. ДНҚ деңгейінде то­пырақта сақталады дейді. Клондау ар­қы­лы оны тірілтуге болады дейді. Дін де осыны айтады. Таңдамақшарда Жарату­шы әхлі адамзатты тірілтіп алады деп айта­ды.

Құрметті оқырман!

Бүгінгі әңгімеміз: «Бізді кім жарат­қан?» деген бала жастан бізді мазалаған бір сұрақ­қа жауап іздеуден басталған еді. Бүгін осынау сұраққа, кім-кімді де бей­жай қалдырмайтын сұраққа өз әл-қада­рымызша жауабымызды жария еттік. Бай­қағаныңыздай бұл жауап жоғарыдағы сойқан сұраққа жалғыз біздің берген жауабымыз емес, бұл сол сұраққа бүгінгі ғы­лым мен діннің бірігіп берген жауабы дерлік.

Бұл сұрапыл сұраққа адам пенде ес жиып, етек жапқалы сабылып жауап іздепті. Дін жолымен де, ғылым жолымен де. Бұл екі жол үш ғасыр ұдай бірін-бірі жоқ­қа шығарып келген. Сөйтіп бұл екі жол, екі жолаушы ақыры өрмелеп Ақи­қаттың асуы­на шыққаны туралы амери­калық ғалым Р.Джестроу бейнелі түрде былай айтыпты:

«Білім биігіне ұмтылған ғалым осы жолға бүкіл ғұмырын сарп етіп, «мойны ырғайдай, биті торғайдай» болып, ақыры Ақиқаттың ең соңғы асуына аяқ ілдіріпті. «Аспанмен таласқан Ақиқат шыңына ақы­ры бірінші болып жеттім бе, «ух!» деп, еңсе көтеріпті. Көзі шың басында отырған бір топ қауымды көреді. Сөйтсе, бір топ әулие Ақиқат шыңының басына баяғыда жетіп бұ жерде атамзаманнан бері отырған болып шықты!», дейді.

Ендеше, бір нәрсе анық. Бүгін­гі адамзат Ақиқат шыңына қай жолмен жетсе де Аллатану әліпбиін­де жүргені анық. Құдайтану кіріспе­сін­де жүргені анық. 

Смағұл ЕЛУБАЕВ,

жазушы