Бос мектептер мен қаңыраған ғимараттарды қоспағанда, бос тұрған ойын алаңдары, тербелмеген алтыбақан, айналмаған әткеншек жаныңды құлазытатын көріністер еді. Бұл өмірдің мәні – сәбилердің шат күлкісі, мектепке асыққан балалардың қозғалысы екен ғой! Мынау әлем адамдармен, көшелер балалармен көрікті екенін бізге былтырғы карантиндегі күндер ұғындырды.
Өткен жылдың дәл осы айларында аптаның 2 күнінде ғана қысқартылған жұмысқа баратынмын. Онда да жұмысым үйімнен 100 метрлік жерде ғана. Үйім мен жұмысымның арасындағы даладағы мүлгіген тыныштық мені қатты шошытатын. Өйткені көктем келгенде барлық тіршілік жанданып, адамдар даладан үйге кірмейтін кез ғой. Ал 2020 жылдың көктемі бәрімізді үйімізге қамағанымен, табиғаттың бусануын көре алмағанымызбен есте қалды. Сондай күндердің бірінде кеш арасы кенеттен 3 жасар қызымның қызуы көтерілді. Сол кездегі халімді айтып жеткізе алмаймын. Әкесі екеуміз жанарымыз жасқа толып, үн-түнсіз ғана тілдестік. Әр 15 минут сайын қызуын өлшесем, берген дәрім әсер етпей, дене қызуы аспандап бара жатты. Наурыздан бері үйден шықпаған балапаныма қайдан, қалай келді деген сұрақ жұмысқа баратын өзімді «тасымалдаушы» ретінде көрсетті. Өзімді жек көре бастадым. Қаншама сақтық шараларды жасап отырсақ та, дене қызуының шарықтай беруі мені осы ойға әкеп тірей берді. Үрей мен қорқынышты жеңіп жедел-жәрдем шақырдық. Шыдамадым, қызымды бауырыма қысып бар даусыммен жыладым. Егіліп Алладан медет сұрадым. Ең қорқыныштысы, бұл дертке қарсы тұрар вакцинаның жоқтығы еді. Жақындарынан айырылған жандардың жан күйін мен сол сәтте түсіндім.
Абырой болғанда қызымның денсаулығы кінаратсыз болып шықты. ПТР тест көрсеткіші де таза болды. Сол сәттен бастап, әлем үшін вакцинаның табылуын тіледім. Сол сәттен бастап адамзатты бұл тажалдан құтқарар тек вакцина екенін ұқтым.
Ғылым мен техниканың дамыған заманында өмір сүріп жатқанымыз қандай бақыт десеңізші?! Мұндай жұқпалы дерттердің адамзат тарихында талайы болғанын, сол дерттердің емі табылмай адамдар жылдар бойы зардап шеккенін, тіпті ұлт арыстарының да ауыр науқаспен көз жұмғанын барлығымыз дерлік білеміз. Ал біз ше? Бір жыл уақыт өтпей-ақ бұл дерттің де вакцинасы жасалды. Жақынымызға жанашыр болуға, туғандарымызды сақтауға, өткен жылғы қателікті қайталамауға, қорқынышымызды сейілтуге мүмкіндік туды. «Жасасын, әлем! Жасасын, ғылым!» дегенді осындайда айтқан дұрыс. Ендеше, алыпқашпа әңгімеге сеніп, жалған мәліметті оңды-солды таратпай вирустан сақтанудың төте жолы – вакцина салдыруға асығайық, ағайын.
Әсемгүл ОСПАНОВА,
Қазтұтынуодағының Жоғары колледжі оқытушысы
