Махамбет ауданында Сарытоғай аталатын ауыл бар. Мұнда қазақпен бірге өзге этностың өкілдері де тұрады. Солардың бірі – Бобровтар отбасы.
– Әкем Семён Сарытоғайдан қоныс аударған жоқ. Шешем Розаның ата-анасы Тәжікстаннан көшіп келген. Сарытоғайдағы орта мектепті бітірген соң Х.Досмұхамедов атындағы Атырау университетіне ағылшын тілінің мұғалімі мамандығына оқуға түстім. Мектепте орысша оқысам да қазақ тілін жетік білетін едім. Бұған мектептегі ұстазым Ізғали Қашаубаевтың қолдауымен қазақ тілі пәнінен олимпиадаларға қатысып, жүлделі орындарды иеленгенім себеп болғанын жасырмаймын. Мектепте музыкадан дәріс берген жергілікті композитор Қайыржан Ихсанов қазақтың халық әндерін орындауыма септігін тигізді. Қазақша әндерді әлі де айтып жүрмін, – дейді Людмила Боброва.
Оның айтуынша, үлкен ағасы қазақ қызына үйленгенде ата-анасы құда түсу, сырға салу жоралғысын жасаған. Бұл кейінгі ағалары үйленгенде де жалғасын тапқан. Өзі он бес жасқа толғанда тағы бір ағасы Жансұлу есімді қазақ қызына үйленіпті. Сол кезде жеңгесінің жасы 18-де екен. Жеңгелері қазақ халқының салт-дәстүрі мен жөн-жоралғысын үйренуіне ықпал еткен. Әсіресе, Жансұлу жеңгесі Көрісу күні – 14 наурыз бен Ұлыстың ұлы күні – 22 наурызда ұлттық тағамдарды пісіріп, ерекше дастарқан дайындайды екен.
Людмила Боброва 18 жыл бұрын қазақ жігіті Ғалымжан Жиенқұловқа тұрмысқа шыққан. Қазір Талдыкөл ауылында тұратын Ғалымжан мен Людмиланың бір қызы, төрт ұлы бар. Балаларының үлкені колледжде оқиды. Күйеуі «ҚазСушар» РМК-ның Атырау филиалында жұмыс істейді. Ал Людмила – мектеп мұғалімі.
– Бала күнімнен қазақ балаларымен бірге ойнадым. Бірақ отбасылық өмірімді қазақ жігітімен байланыстырамын деп ойламаппын. Ғалымжанмен шаңырақ көтеруге сөз байласқанда, бұған әке-шешем де, ағаларым да қарсы болмады. Сөйтіп, қазақ отбасының табалдырығын аттадым. Ата-енем мені өз қызындай бауырына тартты. Олар – өте мейірімді, адал, сабырлы, ауылдастарымыз сыйлайтын қарапайым жандар. Менің жақсылығымды асырып, білмегенімді үйретіп, қолдау көрсеткенін жадымнан шығармай келемін, – деп ағынан жарыла әңгімелеуден жалықпайды ол.
Үлкен енесінің көп жыл құлағына таққан сырғасын беріп, үнемі жақсылық тілегенін ешқашан ұмытпайды. Кіші енесінен де көп нәрсені үйренген. Енелері ұдайы батасын беріп отырады екен. Ата-енесі – жеті бала тәрбиелеген көпбалалы отбасы. Қазір қазақ жігітінен бақытын тапқан ол татулығы жарасқан үлкен әулеттің шырағын маздатып отыр.
– Жаңа түскен келінге құрмет көрсетіп, келін шайға шақыратын жоралғы қазақтан басқа ұлтта жоқ. Қазақ халқының әр салт-дәстүрі мен жоралғысының астарында үлкен тәрбиелік мән бар. Енемнің өмірден өткені өкінішті-ақ. Қазір атамызбен бір үйде тұрамыз. Үйімізден әлі күнге қонақ үзілген емес. Ұлыстың ұлы күнінде ағайын-туысқа Көрісу шайын бердім, – дейді Людмила Боброва.
