«Бұл сурет 1994 жылы салынды. Ол кезде Мәскеудегі С.А.Герасимов атындағы Бүкілресейлік мемлекеттік кинематография институтының көркемөнер факультетінің 4-курсында оқимын», деп бастады сөзін қылқалам шебері.
«Біздің тобымызды бір семестр сабақтан босатып, шығармашылықпен айналысуға жіберді. Мақсат – бір объектіні алып, соның образын бейнелеуіміз қажет. Содан жан-жақты іздене бастадық. Мәселен, бір курстасым Балалар үйін, енді біреуі «Мәскеу» метросын, үшіншісі «Қазан» вокзалын салуды қолға алды. Ал мен ұзақ ойланып жүрдім. Курстастарым секілді бір ғимаратты алып, ойдағыдай салып шығуыма болатын еді. Бірақ оны жаным қаламады. Жалпы мені табиғат көріністерімен бірге қарапайым адамдардың болмысы, жан-дүниесі қатты қызықтыратын. Мүмкіндігімше, солардың бейнесін ақ параққа түсіргенді жақсы көрдім. Әсіресе моншадағы адамдар туралы салам деген ұсынысыма ұстаздарым қарсы болмады.
Мәскеудің бір орамында көп адамның аяғы жете қоймайтын ескі монша бар еді. Өзім соған жиі барамын. Өйткені оған келген адамдар бір-бірімен сол кездегі қоғам, өмір туралы риясыз әңгімелеседі. Кейде солардың әңгімесінен өзім де шабыт аламын. Бір жағынан, осы суретті салуыма сондағы өзім көзіммен көрген көрініс түрткі болды. Бірде моншаға әкесі 4-5 жастағы ұлын ертіп келді. Өзі тойған қозыдай сүйкімді бала. Адамдарға жасқанып қарайды. Шомылуға да батылы бармай жүрді. Бір кезде әкесі үстінен бір шылапшын су құйып жіберіп еді, моншаны басына көтеріп, ал кеп жыласын. Әсіресе баланың өксігін баса алмай ұзақ жылағаны маған қатты әсер етті. Адам туады өседі, өнеді, қартаяды, ақыры, бір күні мәңгілікке сапар шегеді. Бұл – табиғаттың заңы. Кейде өзіміз де өмірді шексіз көреміз. Ал шын мәнінде...олай емес екені анық қой. Мен соны кішкентай баланың жылап тұрған бейнесі арқылы астарлап айтқым келді. Оны біреу түсінді, біреу түсінбеді...Өзім ойымды жеткізе алдым деп санаймын. Суреттің алғашқы нұсқасында шашыраған суды да келтіргем. Бірақ оның артық екенін байқадым. Өйткені ұстаздарымыз әрбір туынды біртұтас күйінде болуы керек деп айтатын. Соны нысанаға ұстадым. Бұл картина сол кезде өзіме ұнаған жоқ. Сондықтан ешқайда жариялаған жоқпын. Кейін оқу бітіріп, елге оралдым. Т.Жүргенов атындағы Қазақ ұлттық өнер академиясында сабақ бердім. Бір күні Алматыда жеке көрмем өтетін болды, сонда алғаш ұсындым. Келушілерге ұнады. Кейбір әріптестерім де жылы пікірлерін айтты», дейді автор.
Жайық Күшікбаев – қолтаңбасы қалыптасқан суретші. Әсіресе белгілі өнертанушы ғалым О.Батурина оны күйкі тірліктен жоғары тұрған, кең өрісті, панорамалы пейзаждың шебері деп атаған. Сонымен бірге оның натюрморт, портрет жанрында салған туындылары да көркемдігімен, сыршылдығымен айшықты бейнеленген. Ал біз әңгімелеген картина өмір философиясынан ой шерткен бір үзік сыр секілді.
