Жалпы, біздің кейіпкерімізді сан қырлы талант иесі деп айтуға болады. Өйткені халқымыз Гүлфайрузды актриса ретінде де жақсы біледі. «Аласталған Алитет», «Ботакөз», «Қыз Жібек» секілді бірқатар фильмдерге түсіп, тамаша талантымен ғана емес, асқан сұлулығымен де көрермен көзайымына айналды. Алайда оның өнердегі жұлдызы бейнелеу өнерінде жанды. Жоғары оқу орнын бітіргеннен кейін екі-үш жыл Алматы көркемсурет училищесінде сабақ берді. Одан соң қазіргі Абай атындағы Қазақ мемлекеттік академиялық опера және балет театрында бас суретші болып істеді. Осы жылдары ол бірқатар опера және балет қойылымдарын көркем безендірді. Сахна костюмдерінің эскизін жасады. Әсіресе сыршыл суреткердің қылқаламынан туған қазақ қыздарының ғажайып портреттері бірінен-бірі өтеді. Соның ішінде Күләш Байсейітова, Шолпан Жандарбекова, Бибігүл Төлегенова секілді қазақ өнерінде айшықты орны бар бірегейлеріміздің бейнесін шынайы сомдаған. Біз бүгін осы туындылар арасынан атақты биші Шара Жиенқұлованы салған «Қазақ вальсі» атты картинасын сөз етсек дейміз. Қазақ би өнерінің ханшайымы атанған Шара апамыз 1936 жылы Мәскеуде өткен Қазақ әдебиеті мен өнерінің онкүндігінде ұлттық биімен өзге жұртты таңғалдырған. 1938 жылы қазақтың тұңғыш балеті «Қалқаман – Мамыр» қойылымындағы басты кейіпкер Мамырдың партиясын орындады. Одан кейін балетмейстер Л.А.Жуковпен бірлесіп, 1940 жылы И.Н.Надировтың «Көктем» балетін сахналады. Сондай-ақ талантты тұлға ұлттық би өнерін ғылыми тұрғыда зерттеп, оған жаңа тыныс берді. Осындай дарын иесінің бейнесін салу суретшіге оңай болмағаны анық. Оны туындыгер өз естелігінде айтады.
«Ленинградтағы И.Е.Репин атындағы кескіндеме, мүсін және сәулет институтын бітіріп, Алматыдағы Абай атындағы опера және балет театрына бас суретші болып орналастым. Ол кезде Шара апайдың жасы қырықтан асып кеткен. Бірақ халқымыздың «Сырлы аяқтың сыры кетсе де, сыны кетпейді» деген сөзі бар емес пе, ол кісі сол кезде де сұлу болатын. Бұл жұмысым – қазақ қыздары портреттерінен тұратын галереямның алғашқысы. Осы еңбегімді салу кезінде қыс қатты болды. Біз бастапқыда Шара апайдың үйінде жұмыс істеп жүрдік. Бірақ үйде жұмыс істеу қолайсыздық тудырды. Бір жағынан, қажетті құрал-жабдықтарды үйге толық әкеле алмаймын. Ал шеберхананың іші суық. Сонда да оған шеберханада жұмыс істеу туралы ұсынысымды ұяла жеткіздім. Бірден келісіп, шеберханаға келді. Апай «өнер құрбандықты талап етеді» деп, үстінде жұқа көйлек болса да суыққа шыдап отырды. Қазір осындай жағдайда жұмыс істеуге біреу келісер ме еді? Айта алмаймын. Шара апайдың жүзі өте жылы еді. Портретті салуға бір жыл уақыт кетті. Кейде ол кісі: «Әжімдерім көрініп қалмасын» деп қалжыңдап қоятын. Картинаның соңғы штрихын салу кезінде оны байқамай бүлдіріп алдым. Үйіміз жақын болғандықтан жүгіріп Шара апайға келдім. Ешқандай қабақ шытпастан шеберханама келіп, жұмысымды аяқтауыма мүмкіндік берді. Қысқасы, осы еңбегімнің Шара апайға ұнағаны соншалық, ол кісі «мен халқымның жүрегінде осы бейнеммен қаламын» деп ризашылығын білдірді».
Бұл картина 1958 жылы Мәскеуде бүкілодақтық комсомол көрмесіне қойылды. Одан кейін «Огонек», «Искусство» және тағы басқа бірнеше одақ көлемінде жарық көретін журналдарға басылып, ел арасына кең таралды.
Көрнекті кескіндемеші көзі тірісінде белгілі қаламгер, ғалым Сауытбек Абдрахмановқа берген сұхбатында: «Мен қазақ әйелінің өзіндік бөлек бейнесін, оның жан сұлулығын, тән сұлулығын, жүрегінің даладай дарқандығын, сезімінің соншалықты нәзіктігін көрсетуді өз өмірімнің мән-мақсаты ретінде ұстанып келе жатқан адаммын. Қазақ қыздарының жан жомарттығын мен өмірімнің қиын жылдарында да өз көзіммен көре алдым» депті. (Абдрахманов С. «Өнер өлкесі» 456-бет).
Қазақстанның халық суретшісі Гүлфайруз Исмайылова «Қазақ вальсін» – «шығармашылығымдағы ең үздік туындым» деп бағалапты. Автор оны бекер айтпаған болар. Шабытты көңіл күйден туған картина әлі де талай ұрпақты таңдай қақтырып тұрады.
