Еңбек ардагері Чаимхан Ақшаева 98 жасында өмірден озды. Сүйікті әжеміз бүкіл өмірін отбасы мен қоғамға арнады, әрдайым балаларын, немерелері мен жас ұрпақты дұрыс өмірлік құндылықтар негізінде тәрбиелеуге көп көңіл бөлді.
Чаимхан апайымыз 1923 жылы 5 қазанда Верный қаласында дүниеге келген. Екінші дүниежүзілік соғыс басталған кезде 17 жасында майданға көмектесу үшін құрбыларымен бірге ауыр жұмысқа кетті, онда қыздар әртүрлі жұмыс түрлерін жасады, жерді соқамен жыртып, түнде 4-ке дейін сарбаздарға арнайы қолғап тоқып, таңертең қайтадан «шаршадым» деместен жұмыс жасаған болатын. Ол – тағдыры қиындыққа толы адам, балалық шағында аштықты да көрді. Соған қарамастан ол әрқашан қамқор және сүйікті әжеміз болды. Қуғын-сүргін кезінде әжеміздің әкесі Сібірге ірі бай ретінде жер аударылды, содан кейін олар анасымен бірге үйден алыс туыстарына, Таранға қашып кетті. Бірнеше рет оның ата-анасы үй шаруашылығын тақыр жерден көтеруге мәжбүр болды. Соғыстан кейінгі жылдары туған ауылында тұрып, жұмыс істеуді жалғастырды. Тәуелсіздік алғаннан кейін Чаимхан Ақшаеваны жергілікті мәжіліске шақырды, онда еңбек ардагері ауылдастары үшін өмірді қалай жақсартуға болатыны туралы жаңа идеяларымен бөлісті. Соңғы күндерге дейін жаңалықтарға қызығушылық танытып, жастарды тәнті етті. Ең бастысы, өзі айтқандай, барлығы еңбекқор және бір-біріне мұқият болу керек. Әжеміздің өзі әрдайым мұқият болды, жас ұрпаққа сабақ берді, жақсы тілектер айтатын және батасын беріп отыратын.
Чаимхан Ақшаева балаларының, немерелері мен шөберелерінің дәстүрлі қазақы және рухани тәрбиесіне ерекше көңіл бөлді. Өйткені әже – отбасының алтын қазығы. Балаларға Алпамыс пен Қобыланды сынды батырлар жырын, Таусоғар мен Толағай туралы ертегінің майын тамызып айтып беретін осындай әжелер сирек. Отбасындағы қарым-қатынасты реттеп, балаларды мейірімділікпен және ақылмен өмірге бейімдеді. Әжелер үнемі адамгершілік сөздерді қайталаудан шаршамайтын: «арыңды аяқасты етпе, үлкеннің жолын кеспе, біреуді жамандама, бөтен адамның ала жібін аттама». Қазіргі уақытта мұндай әжелер саусақпен санарлық. Бүгінгі ұрпақ ақсақалдармен қарым-қатынаста бұрынғыдай емес, оған ішінара әже тәрбиесінің болмауы себеп. Әженің сүйіспеншілігі мен құшағына ештеңе жетпейді. Бірақ қазір мұндай әжелер саусақпен санарлық.
Балаларымызды әжеміздің мейірімділігінен айырмайық! Егер біз бір-бірімізге мейірімді болмасақ, біз кім боламыз? Жүрек-анамыз бен ұлы әжеміз өмірден өтті. Ұзақ уақыт бойы біз ол туралы жарқын естеліктерді жадымызда сақтаймыз.
Сүйікті немерелерінің естеліктерінде Самат пен Ботагөз Қасабек те бар