Мақсат – жұмысты жолға қойып, жағдайды жақсарту және кәсіпкердің жауапкершілігін арттыру. Осы орайда біздер, демалушы мен ем алушы не көріп, не байқадық? Бір маусымда демалуға келген 200-ге жуық кісінің басым көпшілігі өзіміздің Түркістан облысы мен Алматы қаласынан болды. Дені қарт кісілер, әрқайсысы әрине әртүрлі аурудың қамытына ілігіп, зардап шегушілер десе де болады. Аталған шипажайда көңілімізге қаяу түсірген жайт айқай-шудың жиі қайталанып жатқаны болды. Халықтың мазасын алған мәселеге терең үңіліп көрген едік.
– Келгелі бері төрт күн болды, не балшық, не ванна емін алған жоқпыз. Анау жоқ, мынау жетіспейді деген сылтаумен емдеу бөлмелерінің есігі жабық тұр. Бізден он күндік қызметі үшін 90 мың теңгемізді шытырлатып тұрып санап алған шипажайдың сонда қызмет қайтарымы қайда?, – дейді алматылық демалушылар.
– Мен сіздерге айтайын, – деді жасы 80-ге келген шымкенттік ғалым, профессор Әлімқұл Байбөлеков әкімшілік қызметкерлеріне жаймен ғана сабырлы сөйлеп, – әлгінде алматылықтар айтқандай біраз күн тоқтап барып, қайта жұмыс істеген ваннаның алдында емделушілердің қарасы көп. Соншама халыққа күн ұзаққа қызмет ететін бір-ақ медбике, ол қайсысына үлгереді. Көзіміз көріп тұр, емделушілерді қабылдап, реттеп отыратын медбике мұнымен қоса босаған ванна ыдысын өзі жуып, өзі тазалайды, суын толтырып, қосатын қоспасын өзі дайындайды. Нәтижесінде бәрі асығыс атқарылады. Асығыстық орын алған жерде жасыратыны жоқ, санитарлық-гигиеналық талаптар өз дәрежесінде сақтала бермейді.
Осындай айқай-шу, ағалық ақылға толы байыпты ұсыныстан соң ванна суымен емделетіндерге қосымша көмекші берілді.
Ондай орынды талап асханада да орын алды. «Сіздердің мына ас-ауқаттарыңыз әрине диеталық түрге жатады. Жарайды, солай-ақ болған күннің өзінде жеміс-жидегі мол облыста орналаса отырып, бізге беріп жатқан жаңа өнім салаттары балабақша тәрбиеленушілеріне берілетіндей көлемде, бір-екі шоқым ғана» деген көпшіліктің талабынан соң асханада жалпы дастарқан мәзірі де жақсарып шыға келді.
Бұған қоса жатын бөлмелерде бірде ыстық, бірде суық су болмағандықтан демалушылар қолдарына ыдыстарын алып, әрі-бері жүгірумен әбігерге түсіп жатты. Бұл аз десеңіз, жарықтың да жиі өшіп қала беретіні демалушылардың жүйкесін жұқартумен болды. Демалушылар «Осындай олқылықтардың алдын алу үшін өз мойнына бар жауапкершілікті алып отырған кәсіпкер неге жоспарлы жұмыс жүргізбейді» деп орынды реніштерін үсті-үстіне білдіріп жатты.
Рас, бұл бұл ма, ем алушыларды емдеу орындарында ауадай қажет саналатын үлкен сүлгіден қысып тастағандарын да түсіне алмадық. Бұл айтылуға ғана майда-шүйде болып көрінгенімен күнделікті қолданыста үлкен зәрулік тудыратын күрделі мәселе екенін тек ем алушылар ғана жақсы біледі.
Ал біз бұл шипажайдың атқарушы директоры Рахымжан Қуанышбековті жұмыс орнына қанша рет іздеп барғанымызбен, өкінішке қарай жолығудың сәті түспеді. Шипажайдың негізгі қожайыны Алматыда тұратын болып шықты.
Осы жайға қарап отырып-ақ, тілімізге тиек етіп, өз көзімізбен көрген демалушылардың көңіліндегі түрлі жабырқаулардың орын алып отырған себебін айтпаса да түсінуге болады.
Бірақ бізге бір белгілісі – шипажайдың өз есебі түгел, есепшотқа қаражат тоқтаусыз түсіп жатқандығы. Қысқасы, бұрынғы шипажай мен қазіргі шипажайдың арасы қай жағынан алып қарағанда да жер мен көктей.
Серікжан ТҰРЖАН,
Қазақстанның Құрметті журналисі
Түркістан облысы