Сурет: aqmeshit-aptalygy.kz
Журналистика саласында еңбек еткен жылдары Отан алдындағы міндетін өтеуге жіберген ұлдарынан айырылып, қара жамылған отбасылар көп болғанын көзіміз көрді. Мысалы, осыдан 5-6 жыл бұрын әскердегі сарбаз атылып қалды. Кейін оны шүріппені байқаусызда өзі басып жіберген деп жариялады. Бұл қаншалықты ақылға сыяды? Күні кеше Ербаян есімді бауырымыздың әскерде жүріп қандай ауыр жағдайға тап болғанын бүкіл ел көрді. Зіңгіттей жігіттің әжетхана ішінде құлап, соншалықты ауыр дертке шалдыққанына кім сенеді? Бұл оқиғалардың бәрі әлі күнге әскерде әлімжеттік бар екенін, сондай-ақ ол бұрынғыша жасырылып, жабулы тақырып күйінде келе жатқанын көрсетеді. Оны Мемлекет басшысының өзі Жолдауда айтып отырғаны да бекер емес. Қорғаныс министрлігінің басшылығы мен құқық қорғау саласындағы өзге де мекемелер бұған жіті назар аударуға тиіс.
Егер осындай оқиғалар қайталана берсе, әскерге кеткен балаларымыз әркімнен тиын-тебен сұрап жүрсе, таяқ жеп, үйіне мүгедек болып оралып жатса, бұл – жүйеде үлкен проблема бар екенінің айқын көрсеткіші. Мұны тоқтату керек. Сондай-ақ әскер саласына үлкен реформа қажет. Бұл реформаны цифрлық платформа жасаудан бастасақ деген ойым бар. Балаларымыздың қауіпсіздігін тікелей режімде көріп отыратын жүйе керек. Олар қолында телефон ұстамайды, бірақ бопсалайтын кезде телефон табыла қалатыны қызық.
Біз жастарға әскерге бару міндет дейміз. Шын мәнінде, олар әскерге, Отанды қорғауға міндеттеумен емес, өзінің қалауымен баруы керек. Ол үшін біз жоғарыда аталған келеңсіздіктерді жойып, тиісті жағдай жасауымыз қажет. Әскерде қауіп-қатер жоқ екеніне олардың ата-аналарының да көзін жеткізген жөн. Жауырды жаба тоқығанмен, жараның жазылмайтыны белгілі, сондықтан бұл жағдайға барынша көңіл аудару керек. Егер жағдай осы бетімен кете берсе, қоғамның тиісті реакциясы болады. Қолдан әлеуметтік дүрдараздық тудырмаған жөн.
Нартай АРАЛБАЙҰЛЫ,
Мәжіліс депутаты
